'97% இந்தியர்கள் கோவிட்டுக்கு பின் ஏழ்மைக்கு தள்ளப்படுகின்றனர்

திருத்தப்பட்ட பகுதிகள்:

வேலையின்மை எண்ணிக்கை, குறிப்பாக கடந்த ஒரு வருடத்தின் சூழலில், எதைக் குறிக்கின்றன என்பதை செல்லுங்கள்.

கடந்த ஒரு வருடத்தில், 2020 ஏப்ரல் மற்றும் மே மாதங்களில் ஏற்பட்ட வீழ்ச்சியில் இருந்து வியத்தகு வகையில் தொழிலாளர் சந்தைகள் மேம்படுவதைக் கண்டோம், தொழிலாளர் பங்கேற்பு விகிதம் வீழ்ச்சியடைந்தபோது, ​​வேலையின்மை விகிதம் அதிகரித்தது மற்றும் மிகுந்த மன அழுத்தம் இருந்தது. அந்த நேரத்தில் நிறைய வேலை இழப்புகள் இருந்தன. அந்த வீழ்ச்சிக்குப் பின்னர், ஒரு மீட்பும் உள்ளது. மே மாதத்தில், [வேலைவாய்ப்பு] கொஞ்சம் மீண்டது, பின்னர் ஜூன் மற்றும் ஜூலை மாதங்களிலும். சி.எம்.ஐ.இ. தகவலின்படி, செப்டம்பர் 2020 இல் மீட்பு செயல்முறை உறுதிப்படுத்தப்பட்டது. அதன் பிறகு, முக்கிய எண்ணிக்கைகள் தட்டையாக அல்லது மோசமடையத் தொடங்கின. டிசம்பரில் ஒரு சிறிய முன்னேற்றம் ஏற்பட்டது என்று நினைக்கிறேன், பின்னர் ஜனவரி முதல் மீண்டும் வீழ்ச்சியடைந்து வருகிறது. எனவே 2021 ஜனவரி முதல், மார்ச் வரை மிகச் சிறப்பாக இல்லை, வேலையின்மை விகிதம் உயர்ந்து வருவதற்கான அறிகுறிகளைக் காட்டுகிறது, தொழிலாளர் பங்கேற்பு விகிதம் பலவீனமாக இருந்தது. எனவே, மீட்பு நிறைவடைவதற்கு முன்பே, மீட்பு ஸ்தம்பித்துவிட்டதாக நாங்கள் கூறிக் கொண்டிருந்தோம். பின்னர் கோவிட் -19 இன் இரண்டாவது அலை மூலம் நாம் பாதிக்கப்பட்டுள்ளோம்.

ஏப்ரல் 2021 இல் நாம் பார்த்தது என்னவென்றால், வேலையின்மை விகிதம் 8% வரை உயர்ந்தது, தொழிலாளர் பங்கேற்பு விகிதம் 40% ஆக உறுதிப்படுத்தப்பட்டது, மற்றும் விஷயங்கள் மிகவும் சிறப்பாக இல்லை. மே மாதத்தில் மிக விரைவாக, நிலைமை மோசமடைவதைக் கண்டோம். வேலையின்மை விகிதம் 14.5% ஆக உயர்ந்தது, பின்னர் மே 23 உடன் முடிவடைந்த வாரத்தில் 14.7% ஆக மாறியது. எங்களிடம் 30 நாள் நகரக்கூடிய சராசரி எண்ணும் உள்ளது. வார எண்ணிக்கை அந்த வாரத்தில் என்ன நடந்தது என்பதை மட்டுமே [காட்டுகின்றன]. ஆனால், நீங்கள் 30 நாள் நகரும் சராசரியைப் பார்த்தால், இது உங்களுக்கு சற்று நீளமான மற்றும் சற்று நம்பகமான எண்ணிக்கையை கொடுக்கும், மேலும் அந்த எண்ணிக்கை 13% வரை உயர்ந்துள்ளது. எனவே வேலையின்மை உயர்வு மற்றும் தொழிலாளர் பங்கேற்பு விகிதங்கள் முடங்கியதை நாம் உண்மையில் பார்க்கிறோம்.

முழுமையான எண்களின் அடிப்படையில் இந்த புள்ளிவிவரங்கள் எதைக் குறிக்கின்றன? முந்தைய ஊரடங்கிற்கு பிறகு, 100 மில்லியனுக்கும் அதிகமான வேலைகள் இழக்கப்பட்டன, அதில் பெரும்பாலானவை திரும்பி வந்தன. இப்போது, வேலைகள் பல மீண்டும் இழக்கப்பட்டுள்ளன. வேலை இழந்தவர்கள் யார், எந்தப் பிரிவு மீண்டும் வேலைகளைப் பெற்றது? இரண்டாவதாக, வேலையை இழந்த மக்களுக்கு இந்த வகையான பொருளாதார சேதம் என்னவாக உள்ளது, அல்லது பாதிக்கப்பட்ட மக்கள் தொழிலாளர் தொகுப்பில் இருந்து வெளியேறுகிறார்களா?

கொஞ்சம் விரிவாக விளக்குகிறேன். ஏப்ரல் 2020 இல் இந்தியா தொற்றுநோயால் பாதிக்கப்பட்டபோது, ​​சுமார் 126 மில்லியன் வேலையிழப்பு ஏற்பட்டது. உண்மையில், அது இன்னும் நிறைய. அந்த வேலைகளில் சுமார் 90 மில்லியன் தினசரி கூலி வேலைகள் அடங்கும். தடைக்கு வெளியே சென்று, அங்கு ஏதாவது வேலை தேடுவது, அல்லது ஏதேனும் ஒரு கட்டுமான தளத்திற்குச் சென்று, அங்கு ஒரு வேலையைக் கண்டுபிடிப்பது அல்லது தள்ளுவண்டியை [தங்கள்] பொருட்களை விற்பதன் மூலம் தினசரி கூலி வேலை செய்யப்படுகிறது. தேசம், ஊரடங்கால் முடங்கியபோது, ​​கிட்டத்தட்ட தினசரி கூலி சம்பாதிப்பவர்கள், வருமானம் அல்லது வேலைவாய்ப்பை இழந்தனர். ஆனால் பொருளாதாரம் திறக்கப்பட்டதும், நீங்கள் மீண்டும் உங்கள் வண்டியைத் தள்ளலாம், நீங்கள் மீண்டும் கட்டுக்குள் செல்லலாம், நீங்கள் ஒரு பிளம்பர் அல்லது கொத்தனாராக இருக்கலாம். கட்டுமான தளங்கள் மீண்டும் இயங்க ஆரம்பித்தன, நீங்கள் மீண்டும் வேலை பெற ஆரம்பித்தீர்கள். எனவே தினசரி ஊதியம் பெறுபவர்கள் மிகவும் சாதாரணமாக வேலைவாய்ப்புக்கு வெளியேயும், அப்பாற்பட்டும் செல்லக்கூடியவர்கள். இருப்பினும் என்ன நடந்தது, அவர்களின் சம்பாதிக்கும் தன்மை குறைந்துவிட்டது. எனவே அவர்கள் அதே வேலையைச் செய்து கொண்டிருந்தார்கள், ஆனால் கொஞ்சம் குறைவாக சம்பாதித்தார்கள், மேலும் அவர்களுக்கும் சம்பாதிக்க வாய்ப்புகள் குறைவாகவே இருந்தன. 126 மில்லியன் வேலைகள் அனைத்தும் திரும்பி வரவில்லை. ஒரு சிறிய செருப்பு தைக்கும் தொழிலாளி, தனது வேலைகளை திரும்பப் பெறவில்லை. அதே சி.எம்.ஐ.இ தரவைப் பயன்படுத்தி அஜிம் பிரேம்ஜி பல்கலைக்கழகத்தில் அமித் பாசோல், ரோசா ஆபிரகாம் மற்றும் அவர்களது குழு மேற்கொண்ட ஆராய்ச்சிகள் காட்டியுள்ளபடி, முறையான வேலைகளை இழந்து அவற்றை மீண்டும் பெற்றவர்கள், கணிசமான எண்ணிக்கையிலானவர்கள் முறைசாரா வேலைகளாக திரும்பப் பெற்றனர். எனவே கோவிட் -19 க்கு பிந்தைய தொற்றுநோய்களில் முறைசாராமை அதிகரித்தது, அல்லது தொற்றுநோயைத் தாக்கிய முதல் காலாண்டிற்குப் பிந்தைய காலம்.

இப்போது, ​​இதைத் தவிர நாம் என்ன பார்க்கிறோம் என்பது சி.எம்.ஐ.இ. நீண்ட காலமாக சுட்டிக்காட்டி வருகிறது, சம்பள வேலைகளில் நிலையான வீழ்ச்சி உள்ளது, அது குறையவில்லை. கோவிட் -19 தொற்றுநோயால் பாதிக்கப்படுவதற்கு முன்பு, நம்மிடம் 403.5 மில்லியன் வேலைகள் இருந்தன. சிறந்த உதாராணம்[காட்சி] ஜனவரி 2021 அல்லது டிசம்பர் 2020 இல், நாம் 400 மில்லியன் வேலைகளை அடைந்தோம். ஆகவே, மிகச் சிறந்த விஷயத்தில், நாம் இன்னும் 3.5 மில்லியன் வேலைகள் குறைவாகவே இருந்தோம். இன்று நாம் 390 மில்லியனாக இருக்கிறோம். எனவே, நாம் மிக மோசமாக இருக்கிறோம். எல்லோருக்கும் [அவர்களின்] வேலை திரும்ப கிடைக்கவில்லை. தங்கள் வேலைகளைத் திரும்பப் பெற்றவர்களுக்கு அதே தரமான வேலை கிடைக்கவில்லை. மேலும் சம்பள வேலைகள் இன்னும் வீழ்ச்சியடைந்து வருகின்றன.

இந்த 390 மில்லியனுக்குள், குறிப்பாக சம்பள வேலைகளுக்கான எண்ணிக்கை என்ன?

பாதிப்புக்கு முன்பு, [சம்பள வேலைகள்] 85 மில்லியன். எனவே, 390 மில்லியனுக்குள் சுமார் 73-74 மில்லியன்.

இத்தகைய வேலை இழப்புகள் குடும்பங்களுக்கு என்ன பாதிப்பை தரும்? நீங்கள் சொல்வது போல், சாதாரணமாக தொழிலாளர் தொகுப்பிற்கு உள்ளேயும் வெளியேயும் செல்ல நிறைய பேர் பழகிவிட்டனர். ஆனால் மற்றவர்களுக்கு, ஒருவித இடைநிலை அல்லது நீண்ட கால சேதம் இருக்கும், அதோடு சுகாதார செலவுகளும் இருக்கலாம். பொருளாதாரம் மற்றும் அதன் மக்களின் ஒட்டுமொத்த ஆரோக்கியத்தில் இது எவ்வாறு வெளிப்படும்?

சிறந்த வழி, [என்ன சேதம் ஏற்பட்டுள்ளது] பார்க்க, மக்கள் தங்கள் வருமானத்தைப் பற்றி என்ன சொல்கிறார்கள் என்பதைப் பார்ப்பதுதான். வேலைகள் திரும்பிவிட்டன, ஆனால் அதிக எண்ணிக்கையிலான சம்பளம் இழந்தவர்கள் வேலை இழந்து வருகின்றனர். முறைசாரா அதிகரிப்பு என்றால் சேமிப்பு மற்றும் ஓய்வூதிய சலுகைகள் பாதிக்கப்படும். நமது பணியின் வாழ்நாள் முழுவதும் மீதமுள்ள வேலையின் நிகழ்தகவும் சமரசம் செய்யப்படுகிறது. பெரும் பொருளாதாரத்தில், ஒப்பந்தத் தொழிலாளர்களில், முறைசாரா முறையில் உயர்வு என்பது ஒரு நல்ல விஷயம் அல்ல. சட்டம் கூட இந்த வகையான இயக்கத்திற்கு உதவுகிறது, இது ஆரோக்கியமானதல்ல. ஒப்பந்த உழைப்பு, பெருவேலை, முறைசாரா வேலை ஆகியன நம்மை மேலும் பாதிக்கக்கூடியவை. ஒரு பொருளாதாரத்திற்குத் தேவையானது என்னவென்றால், நாம் இளமையாக இருக்கும்போது, ​​ஒரு மழை நாளில் சேமிக்க போதுமான அளவு சம்பாதிக்கிறோம். அந்த மழைநாள், நாம் வயதாகும்போது சம்பாதிக்க முடியாததாக இருக்க வேண்டும். நமக்கு வேலை இல்லாத நாளுக்காக மட்டுமே நாம் சம்பாதிக்கிறோம் என்றால், நமது ஓய்வூதிய திட்டத்திற்காக சேமிக்க முடியாது. எனவே இந்த பெரும் பொருளாதாரம், ஒப்பந்த உழைப்பு மற்றும் முறைசாரா தன்மை ஆகியன நம் வயதானவர்களுக்கு குறைந்த சேமிப்புகளை விட்டுச்செல்லும். எனவே இது ஒரு சிக்கலை ஏற்படுத்துகிறது என்று நினைக்கிறேன்.

இன்னும் ஒரு விஷயத்தைச் சேர்க்கிறேன். நமது கணக்கெடுப்பில் உள்ளவர்களிடம் நாம் கேட்கும்போது, ​​ஒரு வருடத்திற்கு முன்பு ஒப்பிடும்போது அவர்களின் வருமானம் இன்று எப்படி இருக்கிறது, 3% மட்டுமே இன்று அவர்களின் வருமானம் ஒரு வருடத்திற்கு முன்பு இருந்ததை விட சிறந்தது என்று சொல்கிறார்கள்; [சுமார் [55% இது ஒரு வருடத்திற்கு முன்பு இருந்ததை விட மோசமானது என்று திட்டவட்டமாக நம்மிடம் கூறுகிறார்கள், மீதமுள்ளவை இது சிறந்ததல்ல, மோசமானதல்ல என்று கூறுகின்றன. இதன் பொருள், நீங்கள் பணவீக்கத்தைக் கணக்கிட்டால், இந்தியாவின் மக்கள் தொகையில் 97% க்கும் அதிகமானவர்கள் வருமானத்தைப் பொறுத்தவரை [ஒரு வருடம் முன்பு] இருந்த இடத்துடன் ஒப்பிடும்போது ஏழ்மை நிலையில் உள்ளனர். இது ஒரு பெரிய சேதப்படுத்தும் காரணி என்று நினைக்கிறேன். இது, இந்த சூழ்நிலையிலிருந்து நாம் எவ்வாறு மீளப் போகிறோம்? என்ற கேள்வியை எழுப்புகிறது.

நீங்கள் பார்க்கும் தரவு இடைவெளிகள் மற்றும் சவால்கள் யாவை? நீங்கள் ஒரு முதன்மை கணக்கெடுப்பு செய்திருந்தாலும், அதைப் பற்றி மேலும் என்ன தெரிந்து கொள்ள விரும்புகிறீர்கள் அல்லது இன்றைய நமது பொருளாதார மற்றும் சமூக சூழலை நன்கு புரிந்துகொள்ள உதவும்?

நல்லது, சாத்தியமானதை நாம் நிச்சயமாக மேற்கொள்கிறோம். சி.எம்.ஐ.இ. நீண்ட காலமாக வேலைவாய்ப்பு-வேலையின்மை தொடர்பாக செய்து வருகிறது. வருமானம் தொடர்பான எண்ணிக்கைகளை இப்போது பெற்றுள்ளோம், வருமானம், பின்னர் செலவுகள் மற்றும் அதைதொடர்ந்து வறுமையின் மதிப்பீட்டை வெளியிட வேண்டும். எனவே குடும்பங்களின் முழு நல்வாழ்வு தொடர்பாக சி.எம்.ஐ.இ. -க்கு நல்ல பிடிமானம் கிடைத்துவிட்டது என்று நினைக்கிறேன், நாம் எண்ணிக்கைகளுடன் வெளியேற வேண்டும்.

ஆனால் நாட்டில் மிகவும் [சிறந்த, அடிக்கடி] தேவைப்படுவது, நிறுவன ஆய்வுகள் என்று நான் நினைக்கிறேன் … தொழிலாளர் அமைச்சகம் அதை செய்ய முயற்சிக்கிறது. ஆனால் நமது நிறுவனங்கள் நமக்கு என்ன சொல்கின்றன என்பதை நாம் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். அவர்கள் என்ன செய்கிறார்கள் என்பதை அவர்களின் இருப்புநிலைகளில் இருந்து நமக்கு தெரியும். இந்த தொற்றுநோய்களின் போது இலாபங்கள் பெரிதாக்கும்போது, ​​இரட்டிப்பாக்கப்படுவதையும், இரட்டிப்பாக்குவதையும் விட ஊதிய வருமான வளர்ச்சி 4-5% மட்டுமே என்பதை நாங்கள் அறிவோம், ஆனால் நிறுவனங்கள் என்ன செய்கின்றன என்பது நமக்கு தெரியாது. பொருளாதாரத்தை நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டியது என்னவென்றால் [நிறுவனங்கள் என்ன செய்கின்றன] - நிறுவனங்கள் உண்மையாக இல்லையென்றால், அவர்கள் நம்பிக்கையற்றவர்களாக இல்லாவிட்டால், அவர்கள் முதலீடு செய்யப் போவதில்லை என்றால், நாங்கள் போகிறோம் என்று நான் நினைக்கவில்லை, மிக விரைவில் மீட்பு பார்க்க வேண்டும். முதலீடுகள் எப்படி இருக்கின்றன என்பதை அறிய நமக்கு ஆய்வுகள் உள்ளன; அவை பரிதாபகரமானதாக உள்ளன.

கடந்த ஆண்டு, வேலைவாய்ப்பு மற்றும் வேலையின்மை அடிப்படையில் இந்தியா மிகப்பெரிய அளவில் முன்னேறியது. ஒரு பவுன்ஸ்-பேக்கை நாம் காண முடியும் என்று கூறப்படும் தற்போதைய உங்கள் வாசிப்பில் ஏதேனும் உள்ளதா, முன்பு போல் வலுவாக இல்லை, ஆனால் ஒருவித பவுன்ஸ்-பேக் இருக்குமா?

இது கொஞ்சம் வித்தியாசமாக தெரிகிறது. கடந்தமுறையை விட நான் சற்று கவலைப்படுகிறேன். கடந்த முறை, மிகவும் ஆழமான வீழ்ச்சி ஏற்பட்டது; நாம் கிட்டத்தட்ட குன்றில் இருந்து விழுந்தோம். அதனால், மிக விரைவாக இயல்புக்கு திரும்பி வந்தோம் - ஏனென்றால் நீங்கள் [கீழே] ஊரடங்கு உள்ளதா இல்லையா என்பது கேள்வி. [ஊரடங்கு] தளர்த்தப்பட்டதும், நீங்கள் திரும்பி வந்தீர்கள். ஆனால் நடந்தது என்னவென்றால், தொழிலாளர் சந்தை உட்பட பல குறிகாட்டிகள் சரிவைக் காட்டுகின்றன. தொற்றுநோய் நம்மைத் தாக்கும்போது கற்பனை செய்து பாருங்கள், அந்த வகை சில சதவீத புள்ளிகளில் இருந்து விழுந்து தொடர்ந்து குறைந்து கொண்டே வந்தது. நாம் மீளவில்லை. நாம் தொடர்ந்து குறைந்து வருகிறோம்.

இப்போது, ​​இது குணாதிசயமாக மாறுவதை நான் காண்கிறேன், ஏனென்றால் பொருளாதாரத்தில் எந்தவொரு திறனும் இல்லாததால், குழப்பத்தில் இருந்து நம்மை வெளியேற்ற முடியும். குடும்பங்கள் தாங்களாகவே ஏதாவது செய்ய முடியுமா? அவர்கள் வருமானத்தை இழந்துவிட்டதால், அவர்கள் கடன்பட்டுவிடுகிறார்கள். பணக்காரர்கள் தங்கள் சிறிய பணத்தை பங்குச் சந்தைகளில் செலுத்துகிறது. அவர்கள் யாரும் உண்மையான திறன் உருவாக்கத்தில் பணத்தை வைக்கவில்லை. அந்த குமிழி எவ்வளவு காலம் அது சுயமாக வளர முடியும், ஏனென்றால் அது போதுமான திறன் படைப்புகளால் ஆதரிக்கப்படவில்லை? எனவே, வீடுகளில் அதிகம் செய்ய முடியாது. நிறுவனங்கள் 66% திறன் பயன்பாட்டை மட்டுமே பெற்றிருப்பதால் எதையும் செய்ய விரும்பவில்லை. அவர்களால் பயன்படுத்த முடியாத இந்த மிகப்பெரிய திறனை அவர்கள் பெற்றுள்ளனர், எனவே அவர்கள் பொருளாதாரத்தில் மீட்கப்படுவதில்லை. அதைச் செய்ய அரசு தயாராக இல்லை.

எனவே அரசு விரும்பவில்லை என்றால், கார்ப்பரேட் துறைக்கு எந்த காரணமும் கிடைக்கவில்லை என்றால், சிறு, குறு மற்றும் நடுத்தர நிறுவனங்கள் கடுமையான நெருக்கடியில் இருந்தால், வேலைகள் மற்றும் வருமானம் இல்லாததால் குடும்பங்கள் பெரும்பாலும் சமரசம் செய்யப்படுகின்றன, இதை என்ன மாற்றப் போகிறது? அரசு எதுவும் செய்யாவிட்டால், நாம் சிக்கலில் இருப்போம் என்று நினைக்கிறேன்.