மும்பை: தேசிய கல்விக் கொள்கை வெளிவந்துவிட்டது; இது, கல்வியின் முழு அளவையும் உள்ளடக்கியது. பள்ளிக்கல்வி சூழலில் அங்கன்வாடிகளை ஆரம்பப்பள்ளிகளுடன் இணைப்பது, 2025ம் ஆண்டளவில் உலகளாவிய அடித்தள கல்வியறிவு மற்றும் எண்ணிக்கையை அடைவது மற்றும் பலவற்றையும் இது முன்மொழிகிறது. இதன் பொருள் என்ன? புதியதாக என்ன உள்ளது? இது எவ்வாறு செயல்படுத்தப்பட்டு நிறைவேறும்? காலக்கெடு என்னவாக இருக்கும்?சிறு குழந்தைகளின் வாழ்க்கையில் அடிப்படையில் என்ன மாறக்கூடும்?

நாட்டின் கல்வித்தரத்தை மேம்படுத்துவதில் கவனம் செலுத்தி வரும் இந்தியாவின் மிகப்பெரிய தன்னார்வத் தொண்டு நிறுவனங்களில் ஒன்றான பிரதாம் அமைப்பின் தலைமை நிர்வாக அதிகாரி ருக்மிணி பானர்ஜியுடன், இதுபற்றி நாம் பேசுகிறோம். கற்றல் விளைவுகளைப் பற்றிய வருடாந்திர கல்வி நிலை அறிக்கையையும் (ASER) பிரதம் வெளியிட்டு வருகிறது.

திருத்தப்பட்ட பகுதிகள்:

புதிய கல்விக்கொள்கையை நீங்கள் எவ்வாறு படிக்கிறீர்கள்? நீங்கள் காணும் மிக முக்கியமான பயண வழிகள் என்ன?

கஸ்தூரிரங்கன் குழு தங்களது அறிக்கையை சமர்ப்பித்ததில் இருந்து நாங்கள் அதை படித்தறிய காத்திருக்கிறோம்; அப்பணி நடந்துவிட்டது என்பதில் நான் மகிழ்ச்சியடைகிறேன். ஏனென்றால், அப்போதுதான் கொள்கையை எவ்வாறு -- குறிப்பாக இப்போது நம்மிடம் கொடுக்கப்பட்டுள்ள ஆண்டு வைத்து -- செயல்படுத்துவது என்பது பற்றி உண்மையிலேயே சிந்திக்க முடியும். பொதுவாக, எந்தவொரு அமைப்பும்-- குறிப்பாக கல்விமுறையில் -- ஒரு டிரெட்மிலில் இருப்பது போல் உள்ளது; பாதையை உருவாக்கும் போது கிட்டத்தட்ட முன்னோக்கித்தான் செலுத்த வேண்டும். ஆனால் இப்போது, இந்த ஆண்டில் [ஊரடங்கு உள்ளதால்] என்ன நடக்கும் என்பதுடன், இதை எவ்வாறு செயல்படுத்துவது என்பது பற்றியும் சிந்திப்பதற்கு சற்று அவகாசம் கிடைத்துள்ளது.

வருடாந்திர கல்வி நிலை அறிக்கையில் (ASER) 15 வருடங்களாக அடிப்படை வாசிப்பு மற்றும் எண்கணிதம் மிகவும் முக்கியமானது என்று நாங்கள் கூறி வருகிறோம், பள்ளிகள் அளவில் இந்த அடித்தளம் வலுவாக வைக்கப்பட்டுள்ளதால் நாங்கள் மகிழ்ச்சியடைகிறோம். இவை முக்கியமான விஷயங்கள் என்று எல்லோரும் ஒப்புக் கொண்டாலும், [இது அவ்வாறு தரப்பட்டுள்ளது] மிகவும் தீவிரமான, மைய இடமாகவும் இருக்கலாம், அது நமது முந்தைய கல்விக் கொள்கைகளில் கொடுக்கப்படவில்லை.

இக்கொள்கையில் இரு பிரிவுகள் இருப்பதாக நான் நினைக்கிறேன்: ஒன்று, இவை ஒரு குறிப்பிட்ட கட்டத்தை அடைய வேண்டிய குறிக்கோள்கள், மற்றும் சிறப்பு முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட வேண்டும். கடந்த ஆண்டு வெளியான மிகவும் தடிமனான பக்கங்கள் கொண்ட அறிக்கையில் (உண்மையில் பெரிய எழுத்துகள்), நீங்கள் இதை எட்டவில்லை எனில், மீதமுள்ள கொள்கை பொருத்தமற்றதாக மாறிவிடும் என்று நினைக்கிறேன். இந்த ஆவணத்தில் சில உள்ளதாகவும் நினைக்கிறேன்.இரண்டாவதாக, ஆரம்பக்கல்வி ஆண்டுகளில் தொடர் கல்விக்கு கொடுக்கப்பட்ட முக்கியத்துவம், நாம் முற்றிலும் கட்டியெழுப்ப வேண்டிய ஒன்று என நினைக்கிறேன். இதைச் செய்வது நேரடியானதாக இருக்காது, ஏனென்றால் இது பல அமைச்சகங்கள் மற்றும் பல்வேறு துறைகளை துண்டிக்கிறது. எனவே, இது முற்றிலும் அன்றைய தேவைகள் மற்றும் துறைகள், பிற விஷயங்களுக்கு இடையில் அதை எவ்வாறு செய்ய முடியும் என்பதை நாம் கண்டுபிடிக்க முடியும்.

பள்ளிக்கல்வியை 5 + 3 + 3 + 4 முறைக்கு மாற்றுவது என்பது இதில் ஒரு முக்கிய அம்சம். இது புதிய சிந்தனை செயல்முறையின் பிரதிபலிப்பா, அது ஒரு நல்ல விஷயமா?

முற்றிலுமாக நல்லது. இது, 1ஆம் வகுப்புக்கு வருவதற்கு முன்பு, குறிப்பாக குடும்பங்களில் இருந்து வரும் குழந்தைகளுக்கு என்று நான் நினைக்கிறேன்;பாலர் கல்விக்கு நிறைய வாய்ப்புகள் இல்லாதிருந்தால், தயாராக இரண்டு வருடங்கள் (சரியான வழியில்) இருப்பது முற்றிலும் அடிப்படைத் தேவையான ஒன்று.தனியார் பள்ளிகள் இதற்கு முன்பு லோயர் மற்றும் அப்பர் கிண்டர் கார்டன் எனப்படும் மழலையர் பள்ளி (கே.ஜி) வகுப்பை கொண்டிருந்தன. ஆனால், இந்தக் கொள்கை மூலம் குழந்தைகளைத் தயார்படுத்துவதற்கான வயதுக்கு ஏற்ற வழிகள் தேவை என்று கூறுவதாக நினைக்கிறேன். அதுவே, முதல் வகுப்புக்கு உங்களை தயார்படுத்தும். மேலே உள்ள பள்ளிக்கல்வியை நீங்கள் எடுத்துக்கொள்வது (பெரும்பாலும் நடப்பது போல் அல்ல); மாறாக, மூன்று அல்லது நான்கு வயதிற்குட்பட்ட குழந்தைகளுக்கு என்ன தேவை என்பதை உருவாக்கி, அதை அதிகபட்சமாக எடுத்துக் கொள்ளுதல். இது கொள்கையின் நோக்கம் என்று நான் நினைக்கிறேன்.

அமெரிக்காவில் ஹெட் ஸ்டார்ட் என்று அழைக்கப்படும் ஒரு திட்டத்தை வைத்துள்ளனர் - அவர்கள் அதை இன்னும் செயல்படுத்துகிறார்கள் என்று நினைக்கிறேன். எனவே தொடக்கத்தை சிறப்பாகச் செய்தால், கல்வியில் முன்னோக்கி செல்வதற்கான வாய்ப்புகள் அதிகம். கொள்கை சொல்வதில் பெரும்பாலானவை அவ்வகையான நோக்குநிலையை பிரதிபலிப்பதாக நினைக்கிறேன்.

மூளை வளர்ச்சியில் 90% ஐந்து வயதிற்கு முன்பே நிகழ்கிறது என்பதையும் வைத்து அதை செய்ய வேண்டுமா?

ஆமாம், ஆரம்பத்திலேயே அது நடக்கிறது. மேலும் கற்றலுக்கான பழக்கவழக்கங்கள் மிக ஆரம்பத்தில் கட்டப்பட்டுள்ளன என்று நினைக்கிறேன். எனவே கற்றல் பழக்கம் குறைந்த கே.ஜி. வகுப்பு வயதில் குருட்டு மனப்பாடம் செய்து கற்றல் என்றால், அது உண்மையில் நீங்கள் வளரும்போது உங்களுக்குத் தேவைப்படும் எல்லா விஷயங்களுக்கும் எதிரானது.

இந்த அமைப்பு, அதை ஓரளவு தீர்க்கிறது என்று நினைக்கிறீர்களா?

நாம் அங்கன்வாடிகளை கொண்டிருந்தாலும் [மற்றும்] தனியார் பள்ளிகள் லோயர் மற்றும் அப்பர் கே.ஜி. வகுப்புகளை கொண்டிருந்தாலும், நமக்கு [பிரச்சினைகள்] உள்ளன. பிரதாமில், ஒரு ஆரம்பகட்ட தொடக்க வகுப்பை ஆரம்பப்பள்ளி முறைக்கு கொண்டு வர, பல மாநில அரசுகளுடன் நாங்கள் பணியாற்றுகிறோம். பஞ்சாப் மற்றும் இமாச்சலப்பிரதேசம் ஆகிய இரண்டும் தங்கள் பள்ளிகளில் பிரீ-பிரைமரி பிரிவை செயல்படுத்தியுள்ளன. பஞ்சாப் அனைத்து பள்ளிகளிலும் செய்துள்ளது; இமாச்சலப்பிரதேசம் மூன்றில் ஒரு பங்கு பள்ளிகளில் செய்திருக்கிறது.ஆனால் அங்கன்வாடி எங்கு விடுகிறது, பிரீ-பிரைமரி வகுப்பு எங்கு தொடங்குகிறது, அதற்கு யார் பொறுப்பு என்பதற்கு உண்மையான ஒரு போராட்டம் நடந்துள்ளது. எனவே இந்த தொடர்ச்சியின் முக்கியத்துவத்தை மூன்று வயதில் இருந்தே கொண்டு வருவதன் மூலம், இந்த சிக்கல்களில் சிலவற்றை தீர்த்துக்கொள்ள, இது உதவும். ஏனென்றால், மாநிலங்கள் இதைச் செய்ய ஆர்வமாக இருந்ததால், இது தொடர வழி என்று தெளிவான வழிகாட்டுதல் இல்லை, மேலும் ஒன்றிணைவது முற்றிலும் அவசியம்.

மற்றொரு புள்ளி தீவிர அடித்தளத்தை நிர்மாணித்தல்: பள்ளி வளாகம் என்பது - ஒரு மேல்நிலைப்பள்ளியின் 5 -10 கி.மீ சுற்றளவில் அங்கன்வாடிகள், ஆரம்பப்பள்ளிகள் உள்ள்டக்கிய குழுவாக இருக்க வேண்டும். இதன் பின்னணியில் உள்ள எண்ணம் அது என்ன செய்ய முடியும் என்று சொல்லுங்கள்.

பள்ளிகளின் வெவ்வேறு நிலைகளுக்கு இடையிலான இருக்கும் தொடர்புகள் முறைகளில் மாநிலங்களுக்கு இடையே நிறைய வேறுபாடு இருக்கின்றன. உதாரணமாக, டெல்லி இந்தியாவின் பல பகுதிகளில் இருந்து மிகவும் மாறுபட்ட அமைப்பைக் கொண்டுள்ளது. டெல்லியில், குழந்தைகள் 5 ஆம் வகுப்பு வரை நகராட்சி பள்ளிகளுக்குச் செல்கிறார்கள், பின்னர் ஆறாம் வகுப்பு முதல் 12ம் வகுப்பு வரை செல்லும் டெல்லி அரசுப்பள்ளிகளுக்கு மாறுகிறார்கள். எனவே ஆரம்பக்கல்வி முடிவில் ஒரு இடமாற்றம் உள்ளது, ஆனால் நீங்கள் ஆறாம் வகுப்பில் இருக்கும்போது, எல்லா வழிகளிலும் செல்லலாம்.

எனவே, தொடர்ச்சியாக ஏதாவது சொல்லித்தர வேண்டும் என்று நினைக்கிறேன் - அமெரிக்காவில், அவர்கள் அதை K [மழலையர் பள்ளி] 12 முதல் அல்லது குறைந்தபட்சம் [வகுப்பு] I முதல் XII வரை அழைக்கிறார்கள். வளர்ச்சிப்பாதையில் இடைநிற்றல் இல்லாத உயரடுக்கு தனியார் பள்ளி அமைப்புகளின் பெரிய பகுதிகளும் அவ்வாறே கட்டப்பட்டுள்ளன. ஆனால் [அரசு] பள்ளிகளில், சில நேரங்களில் ஒரு இயக்கி உள்ளது, அல்லது சில நேரங்களில் இரண்டு இயக்கிகள் உள்ளன.

நமது கிராமப்புற அமைப்பு கட்டமைக்கப்பட்டுள்ள வழி என்னவென்றால், மேல்நிலைப்பள்ளிக்கு புகட்டக்கூடிய ஆரம்பப்பள்ளிகளின் தொகுப்பும், உயர்நிலைப்பள்ளிக்கு புகட்டக்கூடிய மேல்நிலை [பள்ளிகளின்] தொகுப்பும் உள்ளது. புவியியல் பரவல் மற்றும் பள்ளிகளுக்கு இடையிலான தொடர்புகள் பற்றி சிந்திப்பது முக்கியமானது, மாற்றத்தை எவ்வாறு குறைப்பது என்பது பற்றி சிந்திக்க முயற்சிப்பதில் (மாற்றங்கள் சில நேரங்களில் குழந்தைகள் வருகையை இழக்கும் புள்ளிகள்) இருப்பதாக நினைக்கிறேன்.

ஆவணத்தின் சமீபத்திய பதிப்பில், பள்ளி வளாகங்கள் என்பதன் அர்த்தத்தை சரியாக படிக்க வேண்டும். ஆனால் என்னை பொறுத்தவரை, ஒரு கொள்கை ஆவணம் என்பது குடையை போன்றது; இது பரந்த வழிகாட்டுதலை வழங்குகிறது. இப்போது கொடுக்கப்பட்ட திசையையும் வழிகாட்டலையும் திறம்பட பயன்படுத்துவது, அந்தச் சூழலில் நல்ல அர்த்தத்தைத் தருவதைச் செய்வது மாநிலங்களுக்கும் பிற அதிகாரிகளுக்கும் உள்ளது.

நீங்கள் வருடாந்திர கல்விநிலை அறிக்கையை செயல்படுத்துகிறீர்கள், அதன் விளைவுகளை பார்க்கிறீர்கள். உங்கள் ஆய்வுகள் அனைத்தும், முடிவுகள் பலவீனமானவை, கற்றல் நிலைகள் குறைவாக உள்ளன, குழந்தைகள் போதுமான அளவு கிரகிக்கப்படவில்லை, அறிவாற்றல் திறன் குறைவாக உள்ளன என்பதை சுட்டிக்காட்டுகின்றன. இந்த அறிக்கை செய்வதாகத் தோன்றும் விஷயங்களில் ஒன்று அறிவாற்றல் திறன்களை மையமாகக் கொண்டது. ஆகவே, செய்து வரும் பணியின் சூழலிலும், நீங்கள் முன்னிலைப்படுத்தியுள்ள இடைவெளிகளிலும், இந்த அறிக்கை - குறைந்தது அதன் திசையில் என்ன செய்கிறது?

வருடாந்திர கல்வி நிலை அறிக்கையையும், படிக்கும் [மற்றும்] சரளமாக வாசிக்கும் அடிப்படை திறனையே உண்மையில் அளவிடுகிறது. வருடாந்திர கல்விநிலை அறிக்கையையும், வாசிப்பு சோதனையின் உச்சவரம்பு உண்மையில் வகுப்பு IIஇல் - உரைநடை நிலை - பாடப்புத்தகங்களில் உள்ள கதைகளை வாசித்து அறிவதாகும். மூன்றாம் வகுப்பு முடிவில் குழந்தைகள் அடைய வேண்டிய நிலை இது என்று உணர்கிறோம். புதிய கொள்கை உண்மையில் அதையே கூறுகிறது, அதை பார்க்கும் போது எங்களுக்கு மகிழ்ச்சியாக உள்ளது.

ஆனால், வருடாந்திர கல்வி நிலை அறிக்கை சுட்டிக்காட்டியுள்ளபடி நாம் தீர்க்க வேண்டியது என்னவென்றால், [அதாவது] பள்ளியில் நிறைய குழந்தைகள், உயர்நிலை தரங்களில் இருந்தும், அதற்கான தகுதியை பெறவில்லை. எனவே அடிப்படை எழுத்தறிவு மற்றும் எண் கணிதம் குறித்த தேசிய இயக்கம் நிச்சயமாக அடித்தளங்களை உருவாக்க உதவும் என்று நம்புகிறேன்; ஆனால் பற்றுவதில் அதிக கவனம் செலுத்த வேண்டும், ஏனென்றால் அவை கடினமான காரியங்கள் அல்ல. நாங்கள் இதை மிகப்பெரிய அளவில் மாநில அரசுகளுடன் சுதந்திரமாக செய்துள்ளோம்; 30-50 நாட்களுக்கு இடையில், மூன்றாவது, நான்காவது, ஐந்தாவது, ஆறாம் வகுப்பில் குழந்தைகள் பள்ளி நேரத்தில் முயற்சி செய்தால் இந்த வாசிப்பு மற்றும் கணிதத்திறனை எளிதில் மேற்கொள்ள முடியும்.

எனவே, ஒரு வலுவான தொடக்கத்தைத் தவிர, இந்தக் கொள்கை மாநிலங்களை “நாம் பற்றுவோம்” என்று சொல்லத் தள்ளும் என்று நம்புகிறேன். அவ்வகையில், ஏற்கனவே மூன்றாம் வகுப்புக்கு அப்பாற்பட்ட குழந்தைகளுக்கு பள்ளிக்கல்வி தருவதில் இருந்து பயனடைய ஒரு போராடக்கூடிய வாய்ப்பு இருக்கும். எனவே இந்த இரு பகுதிகளும் ஒன்றாக செல்ல வேண்டும் என்று நினைக்கிறேன்.

இக்கொள்கையை பார்க்கும்போது, இது முதன்மையாக யாரை குறிவைக்கிறது? இது அரசு பள்ளிகள் அல்லது தனியார் பள்ளிகளை குறிவைக்கிறதா, அல்லது பின்தங்கிய அல்லது குறைந்த பலன் கொண்டிருக்கும் குழந்தைகளை குறிவைக்கிறதா?

கற்றல் பற்றாக்குறைகள் கிராமப்புற மற்றும் தொலைதூர பள்ளிகளில் உள்ளன என்ற எண்ணம் பெரும்பாலானோருக்கு இருக்கிறது. ஆனால், அப்படியில்லை. வருடாந்திர கல்வி நிலை அறிக்கை, தேசிய நிலையை பிரதிநிதித்துவம் செய்கிறது. இது ஒரு கிராமப்புற கணக்கெடுப்பு, ஆனால் இது இந்தியாவின் 600 மாவட்டங்களை உள்ளடக்கியது. மேலும் 15 ஆண்டுகளாக, அனைத்து வகையான பள்ளிகளில் - அரசு பள்ளிகள், தனியார், உதவி பெறும் பள்ளிகள் இருந்தும் வரும் தேசிய அளவிலான பிரதிநிதித்துவத்தை மாதிரிப்படுத்துகிறது. அடிப்படை உரைநடையை படிக்கும் திறன் இல்லாமல் 50% குழந்தைகள் 5ம் வகுப்பை அடைகிறார்கள் என்று நீங்கள் சொல்கிறீர்கள்; 50% பேர் விளிம்பு நிலையில் இருக்க முடியாது.

[அரசு] மற்றும் தனியார் பள்ளிகள், குறிப்பாக குறைந்த வருமானம் உள்ள தனியார் பள்ளிகளும் இதே பிரச்சினைகளால் பாதிக்கப்படுகின்றன. எனவே இது இந்தியாவுக்கான கொள்கை என்று நான் நினைக்கிறேன். உயரடுக்கு பள்ளிகள் படித்த பெற்றோருக்கானவை. அவர்களுக்கு நிறைய வளங்கள் உள்ளன; ஆனால் இந்தியாவின் பெரும்பகுதிக்கு இது முற்றிலும் தேவை.

தாய்மொழி 5ஆம் வகுப்பு வரை கற்பிக்கும் வழியாக உள்ள நிலையில் பல மொழிகளை ஊக்குவிக்கப்படுமா : அதை நீங்கள் எவ்வாறு விளக்குவீர்கள்?

வார்த்தைகள் மிக முக்கியம் என்று நினைக்கிறேன். நான் சரியாக நினைவில் வைத்திருந்தால், அவர்கள் பேசுவது வீட்டுமொழி, தாய்மொழி, பிராந்திய மொழி [கற்பிக்கப்படும் மொழியாக இருக்க வேண்டும்]. கடைசி சுற்றில், இந்த மொழி குறித்து நிறைய விவாதங்கள் நடந்தபோது, திடீரென்று ஆங்கிலம் -vs -இந்தி-vs -பிராந்திய மொழி [விவாதம்] என்பது போல மாறியது. இளவயதினருக்கு அரசு விளக்குவது என்னவென்றால், பள்ளி மொழி குழந்தைக்கு நன்கு தெரிந்த மொழியுடன் நெருக்கமாக இருக்கிறது, அதுவே முன்னேற வலுவான அடிப்படையை உருவாக்கும் என்று நான் நினைக்கிறேன்.

[ஆசிரியரின் குறிப்பு: தேசிய கல்வி கொள்கை 2020, சாத்தியமான இடங்களில், “குறைந்தபட்சம் 5 ஆம் வகுப்பு வரை, ஆனால் முன்னுரிமை 8 ஆம் வகுப்பு மற்றும் அதற்கு அப்பால் வரை, வீட்டு மொழி / தாய்மொழி / உள்ளூர் மொழி / பிராந்திய மொழி” கற்பித்தலை அறிவுறுத்துகிறது].

நான் பீகாரில் இருந்து வந்தேன், வீட்டில் யாரும் இந்தி பேசமாட்டார்கள்; நீங்கள் போஜ்புரி, மைதிலி பேசுகிறீர்கள், ஒரு குழந்தை முதலில் பள்ளிக்கு வரும்போது, இந்தியை நீங்கள் (குறைந்தபட்சம் உங்கள் பாடப்புத்தகங்களில்) எதிர்கொள்கிறீர்கள், அது உங்களுக்கு புரியவில்லை. உங்களிடம் வீட்டில் பேசும்மொழியை அறிந்த குழந்தைகள் உள்ளனர், அது உள்ளூர் மொழியாக இருக்கலாம், பள்ளியில் கற்பிக்கும் மொழியில் இருந்து சற்று வித்தியாசமானதாக இருக்கலாம், முழு வணிகத்தையும் எடுக்க இந்த மொழி இந்தியாவில் இது எங்களுக்கு கிடைத்த வாய்ப்பு என்று நினைக்கிறேன் மற்றும் மிகத்தீவிரமாக கற்றல் என்பது ஆங்கிலத்தைப் பற்றியதா அல்லது வேறு எதையாவது பற்றியதா என திசைதிருப்ப வேண்டாம். இரு மொழி [அணுகுமுறை] பற்றி கொள்கை ஆவணத்தில் குறிப்பு இருப்பதாக நான் நினைக்கிறேன். இருமொழி என்பது ஆங்கிலம்-vs -இந்தி என்று அர்த்தமல்ல என்றும் நம்புகிறேன். இதன் பொருள் போஜ்புரி-vs -இந்தி, அல்லது மைதிலி vs -இந்தியாகவும் இருக்கலாம்.

நமது பள்ளிகளில் பழமையான ஆசிரியர்கள் (பொது மக்கள் மாஸ்டர்ஜி என்றோ அல்லது எதுவாக இருந்தாலும்) அங்குள்ள உள்ளூர் பகுதியைச் சேர்ந்தவர்கள், எனவே சில வழிகளில் மாற்றம் இயற்கையானது. ஆனால் இப்போது உங்களிடம் பல் வகையான தொழில்முறை ஆட்சேர்ப்புக் கொள்கைகள் மூலம் சேர்க்கப்படும் ஆசிரியர்கள் உள்ளனர் மற்றும் மாநிலம் முழுவதும் உள்ள இடங்களில் அமர்த்தப்படுகிறார்கள். இந்த விவாதத்தை நாம் கிடத்த வேண்டும் என்று நினைக்கிறேன், ஆசிரியர் குழந்தையின் மொழியில் பேச வேண்டும், இதனால் குழந்தை ஒரு குறிப்பிட்ட காலத்திற்குள் ஆசிரியரின் மொழியைக் கற்றுக்கொள்ள முடியும். இது சூழலில் இருந்து மாறுபடலாம், மேலும் மூன்று மொழி பார்முலா இப்போது உண்மையான சூழல் இணைப்புகளை உருவாக்க அனுமதிக்க வேண்டும். நிறைய வேலைகள் செய்ய வேண்டியிருக்கும். ஆனால் அதுவே நோக்கம் என்றால் (வீட்டை பள்ளிக்கு அருகில் கொண்டு வாருங்கள், பள்ளியை வீட்டிற்கு அருகில் கொண்டு வாருங்கள்) பின்னர் சிறு குழந்தைகளை உங்களால் நிறைய சாதிக்க வைக்க முடியும் என்று நினைக்கிறேன்.

உதாரணமாக, டெல்லி அல்லது மும்பையில் உள்ள நாம் வெவ்வேறு இடங்களில் இருந்து வந்து, மாநிலத்திலோ அல்லது நகரத்திலோ, பின்னர் பள்ளியிலோ பேசப்படுவதற்கு எதிராக வீட்டில் வெவ்வேறு மொழிகளைப் பேசுகிறோம். இதில் நீங்கள் பார்க்கும் ஏற்பாட்டியல் சிக்கல் உள்ளதா, அல்லது அது நாம் நிர்வகிக்கக்கூடிய ஒன்றுதானா?

உதாரணமாக, எனது நினைவில் உள்ளவரை மும்பை நகராட்சி பள்ளிகள் எட்டு மொழிகளில் இயங்குகின்றன. அவை இந்தியாவின் 20 மொழிகளில் இயங்கவில்லை என்றாலும், அவை எட்டு மொழிகளில் இயங்குகின்றன. அதிக எண்ணிக்கையிலான பள்ளிகள் மராத்தி, இந்தி, உருது மற்றும் பின்னர் சில குஜராத்தி மொழிகளில் உள்ளன. இப்போது இந்த பள்ளிகளில் பெரும்பாலும் மும்பையின் நெரிசலான பகுதிகளில், ஒரே கட்டிடத்தின் வெவ்வேறு தளங்களில் வெவ்வேறு மொழி பள்ளிகள் உள்ளன. ஆனால் குழந்தைகள் ஒரே மாதிரியாக விளையாட்டு மைதானத்தில் ஒன்றாக விளையாடுகிறார்கள். விளையாட்டு மைதானத்தின் மொழியில் நாம் கற்பிக்க வேண்டும் என்று நினைக்கிறேன், ஏனென்றால் அங்குதான் உண்மையான தொடர்பு நடக்கிறது. எனவே மும்பை இவற்றைச் செய்து காட்டியுள்ளது. அவற்றை எவ்வாறு செய்வது என்று நீங்கள் கண்டுபிடிக்க வேண்டும்.

உதாரணமாக, டெல்லியில் எட்டு மொழிகள் தேவையில்லை, ஏனெனில் டெல்லியில் உள்ள மக்கள் தொகையில் பெரும்பகுதியினர் சில [மொழிகளை] பேசுகின்றனர். தனியார் பள்ளிகளுக்கும் இது ஒரு வாய்ப்பாகும் என்று நினைக்கிறேன், அவர்கள் அதிக வளங்களைக் கொண்டிருக்கலாம் - [பெற்றோர் வளங்களின் அடிப்படையில்] பல மொழிகளை அறிந்த பெற்றோர்கள் - உட்பட, மொழிகளில் நீங்கள் எவ்வாறு [கல்வியை] வழங்க முடியும் என்பதைப்பற்றி உண்மையில் சிந்திக்க அது உங்கள் சூழலில் அர்த்தமுள்ளதாக இருக்கும்.

அறிக்கையின் ஒரு நல்ல பகுதியை எப்போது செயல்படுத்த முடியும் என்பதில் உங்கள் உணர்வு என்ன, அல்லது செயல்படுத்தப்பட்ட விஷயங்களை எப்போது பார்க்க விரும்புகிறீர்கள்?

ஓரிரு நடைமுறை விஷயங்களை சொல்கிறேன். ஒன்று, பாலர் பருவத்தினருக்கு இந்தியாவில் ஏராளமான பள்ளிகள் உள்ளன (மாநிலத்திற்கு மாநிலம் மாறுபடும்), ஏற்கனவே பள்ளி வளாகத்தில் அங்கன்வாடி உள்ளது. ஒரு உடல்ரீதியான வருகையும் உள்ளது, அங்கு அங்கன்வாடிகளில் வளர்ச்சிக்கு ஏற்ற நடவடிக்கைகள் இருப்பதை உறுதி செய்ய வேண்டும், மேலும் அந்த குழந்தைகள் பள்ளிக்குச் செல்கிறார்கள். இது ஒரு பெரிய நடவடிக்கையாக நான் நினைக்கவில்லை; இது இரண்டு துறைகள் ஒன்றாக வருகிறது.

பஞ்சாபில் பல பள்ளிகளில் நான் பார்த்திருக்கிறேன், அங்கு களத்தில் உண்மையான குவிப்பு மிகமென்மையானது. ஆனால் மேலே, கட்டிடங்கள் வேறுபட்டிருக்கலாம். இரு துறைகளும் செயல்பட்டால், ஏற்பாட்டியல் என்னவாக இருக்கும்; அதில் ஒன்று [விஷயம்] ஒப்பீட்டளவில் விரைவாக செயல்படுத்தப்படலாம் என்று நினைக்கிறேன், குழந்தைகள் அதே இடத்தில் ஏற்கனவே இருப்பதால், ஆசிரியர்கள் உடல் ரீதியாக ஏற்கனவே இருக்கிறார்கள். ஆசிரியர்களின் திறனை எவ்வாறு அதிகரிப்பது? அதற்கு இன்னும் சிறிது காலம் ஆகலாம், ஆனால் இதை தொடர்ச்சியைச் செய்வதில் இருந்து உங்களைத் தடுக்க வேண்டும் என்று நான் நினைக்கவில்லை.

மற்றொரு பற்றக்கூடிய பகுதியில் இருந்து பார்த்தால், III-VI வகுப்பு குழந்தைகள் இன்னும் அடிப்படை வாசிப்பு திறன்கள் இல்லாத நிலையில், எனது சொந்த கருத்து என்னவென்றால், இந்த விசித்திரமான ஆண்டில் இந்த நிமிடம் பள்ளி திறக்கிறது எனில், குழந்தை எந்த நிலையில் என்பதைக் கண்டுபிடிக்க ஐந்து நிமிடங்கள் எடுக்கும் மிக விரைவான வருடாந்திர கல்வி நிலை அறிக்கை போன்ற மதிப்பீட்டை நாம் செய்ய வேண்டும். குழந்தையால் அடிப்படை எண்கணிதத்தைப் படிக்க முடியவில்லை என்பதை கண்டால், விரைவான திட்டத்தை (இந்த திட்டங்களை பள்ளிகளால் செய்ய முடியும்) அவர்களுக்கு [பொருத்தமான] நிலையை அடைய உதவும். எனவே, பள்ளிகள் மீண்டும் திறக்கப்பட்டவுடன், இதை பற்றிக்கொண்டு ஆரம்பிக்க விரும்புகிறேன், மேலும் குழந்தை பருவ தொடர்ச்சியை எவ்வாறு ஒன்றாகக் கொண்டு வருவோம் என்பதைப் பற்றி சிந்திக்கத் தொடங்குகிறேன். உடல் ரீதியாக குழந்தைகள் ஒன்றாக இல்லாத இடத்தில் இது இன்னும் கொஞ்சம் கடினமாக இருக்கலாம், ஆனால் அவர்கள் இருக்கும் இடத்தில், விரைவாக தொடங்க மிகவும் நடைமுறை விஷயங்களைச் செய்யலாம்.

நேரம் எடுத்துக் கொள்ளும் பல விஷயங்கள் உள்ளன - இருமொழி விஷயங்கள் எப்படி நடக்கும், பாடப்புத்தகங்கள் எப்படி இருக்கும், அதன் அர்த்தம் என்ன என்பதை நான் உண்மையில் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். அடிப்படை கற்றல், சிறுவயதில் தொடர்ந்து மற்றும் பிடிப்பு - இதை ஒரு தேசிய முன்னுரிமையாக ஆக்குங்கள், அதன் பின்னால் செல்லுங்கள். அதிகப்படியான பாடத்திட்டத்தில் சிக்கிக் கொள்ளாதீர்கள், இது பெரும்பாலும் இந்த எளிய விஷயங்களைச் செய்வதில் தடையாக இருந்து வருகிறது.

உங்களின் கருத்துகளை வரவேற்கிறோம். கருத்துகளைrespond@indiaspend.org. என்ற முகவரிக்கு அனுப்பலாம். மொழி, இலக்கண நடை கருதி அவற்றை திருத்தும் உரிமை எங்களுக்கு உண்டு.

Govindraj Ethiraj

    கோவிந்த்ராஜ் எதிராஜ், தொலைக்காட்சி மற்றும் அச்சு ஊடக பத்திரிகையாளர், இவர் 25 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக இந்தியாவின் வணிகத்துறை பற்றி செய்திக்கட்டுரைகள் எழுதி வெளியிட்டு வந்துள்ளார். அவர் ஒரு ஊடக நிர்வாகி மற்றும் தொழில்முனைவோரும் கூட. இந்தியாஸ்பெண்ட் (IndiaSpend), ஃபேக்ட் செக்கர் (FactChecker) மற்றும் பூம் (BOOM_உள்ளிட்ட பொதுநலன் சார்ந்த ஊடக முன்முயற்சிகளை மேற்கொண்டுள்ளார், அவற்றின் மூலம் இந்தியாவிலும் உலகெங்கிலும் இணையத்தில் செய்திகளின் வெளிப்படைத்தன்மை, துல்லியம் மற்றும் ஒருமைப்பாட்டை சார்ந்து செய்தி வெளியிட்டு பாதுகாக்கிறார். இதற்கு முன்பாக ப்ளூம்பெர்க் டி.வி இந்தியாவின் நிறுவன-ஆசிரியர், பிசினஸ் ஸ்டாண்டர்ட் செய்தித்தாளின் எடிட்டர் (நியூமீடியா) மற்றும் சி.என்.பி.சி-டிவி 18, தி எகனாமிக் டைம்ஸ் மற்றும் முன்னணி வணிக இதழ்களில் பல்வேறு பொறுப்புகளில் இருந்தார். வணிக, பொருளாதாரம் மற்றும் நிதிச்சந்தைகள், இந்திய தொலைக்காட்சி ஒளிபரப்பு மற்றும் டிஜிட்டல் ஆகியவற்றில் பல்வேறு நிகழ்ச்சிகளைத் தொடர்ந்து தொகுத்து வழங்குகிறார். பூம், இந்தியாஸ்பெண்ட் மற்றும் ஃபேக்ட் செக்கர் ஆகியவற்றுக்கான தலைமைத்துவத்தின் அங்கீகாரமாக கோவிந்த்ராஜ் 2018 மெக்நல்டி பரிசு பெற்றவர். அவர், ஆனந்தா ஆஸ்பனின் இந்தியத்தலைமை முன்முயற்சி மற்றும் ஆஸ்பென் குளோபல் லீடர்ஷிப் நெட்வொர்க்கின் தொடக்க வகுப்பின் சக உறுப்பினராகவும், 2014 பிஎம்டபிள்யூ பொறுப்பு தலைவர்கள் விருதை வென்றுள்ளார்.