'லட்சக்கணக்கானவர்கள் சுயதொழில் செய்யும் நிலைக்கு தள்ளப்பட்டுள்ளனர்'

கோவிட்-19 ஊரடங்கின் ஒன்பது மாதங்களுக்குப் பிறகு, கோவிட் 19-க்கு முந்தைய காலத்துடன் ஒப்பிடும்போது இந்தியாவில் இன்னும் 1.5 கோடி வேலைவாய்ப்புகள் காணப்படவில்லை. இந்திய பொருளாதாரத்தை கண்காணிக்கும் மையத்தின் தரவு, முறையே வயதானவர்களையும் ஆண்களையும் விட அதிகமான இளைஞர்களும் பெண்களும் வேலையை இழப்பதாக கூறுகிறது. உதாரணமாக, வேலை செய்யும் தொழிலாளர் திறனில் பெண்கள் 11%, ஆனால் அவர்களில் 52% பேர் வேலை இழந்தவர்களாக உள்ளனர்.

இது, பொருளாதாரத்தில் ஒரு கட்டமைப்பு மாற்றமா அல்லது கோவிட்19 இன் பொருளாதாரத் தாக்கத்தின் பின்விளைவாக இருக்கிறதா? இதையறிய, இந்தியாஸ்பெண்ட் வியாஸை பேட்டி கண்டது.

திருத்தப்பட்ட பகுதிகள்:

இந்தியாவில் ஒட்டுமொத்த வேலைவாய்ப்பு எண்ணிக்கை என்ன, இப்போது நாம் எங்கு வந்துள்ளோம், இந்த குறிப்பிட்ட எண்ணிக்கை- 1.5 கோடி- ஏன் முக்கியமானது?

ஊரடங்கு முதலில் தொடங்கியபோது, ​​பொருளாதாரம் திறம்பட மூடப்பட்டது, வேலை இழப்புகளில் புரிந்துகொள்ளக்கூடிய பெரிய அதிகரிப்பு இருந்தது. இயற்கையில் முறைசாரா பணி என்றாலும், உண்மையில் வேலைவாய்ப்பு பெற்றவர்கள் அந்த வேலையை இழந்தார்கள் என்பதே இதன் பொருள். எனவே உறுதிப்படுத்தப்பட்ட வேலைகள் அல்லது வேலைகளை இழந்த நிரந்தர வேலைகள் உள்ளவர்களை மறந்துவிடுங்கள், ஆனால் அனைவரும் அல்லது கிட்டத்தட்ட அனைத்து தரப்பு மக்களும், அமைப்புசாரா துறையில் முறைசாரா வேலைகளைக் கொண்டிருந்தவர்கள், ஊரடங்கால் வேலையில் இருந்து வெளியேறினர். இந்த மக்கள் பெரும்பாலும் தினசரி ஊதிய அடிப்படையில் சம்பளம் பெறுகிறார்கள், அவர்கள் எத்தனை மணிநேரம் வேலை செய்தார்கள் அல்லது பகுதி அடிப்படையாகக் கொண்டார்கள் மற்றும் அவர்கள் அனைவரும் வேலை இழந்து வாழ்வாதாரத்தை இழந்தனர்.

ஆனால், பொருளாதார நடவடிக்கைகள் தொடங்கியதும், இந்த மக்கள் மீண்டும் தங்கள் வேலைகளைப் பெறத் தொடங்கினர், இது ஒரு அருமையான மீட்பு போலவும் தோன்றியது. ஆனால் படிப்படியாக அதிக நிரந்தர வேலைகள், சம்பள வேலைகள், அந்த வகையில் இழப்புகள் அதிகரித்ததோடு, பின்னர் அது நீடிக்கவும் செய்தது. இது கவலைக்குரியது. வேலைகள் திரும்பி வந்தாலும், திரும்பி வந்த வேலைகளின் தரம் அவ்வளவு சிறப்பாக இல்லை. மே, ஜூன் மற்றும் ஜூலை மாதங்களில் இதுதான் கதை, மெதுவாக, வேலைவாய்ப்பு அடிப்படையில் மீட்பு செயல்முறை வெளியேறுவதைக் கண்டோம். ஆனால் ஒன்பது மாதங்களின் முடிவில் நாம் பார்ப்பது, இது கடுமையான ஊரடங்கிற்கு பின்னர் மிகவும் நீண்ட காலமாகும், சுமார் 40.5 கோடி வேலைகளின் அடிப்படையில், எங்களுக்கு 1.5 கோடி வேலை பற்றாக்குறை உள்ளது. இது ஒரு சிறிய எண்ணிக்கை அல்ல. இது கிட்டத்தட்ட ஒரு பெரியதாகும், ஒன்பது மாதங்களுக்குப் பிறகும் வேலை கிடைக்கவில்லை. மக்கள்தொகை பெருகுவதையும், அதிக வேலைகள் வளர வேண்டியதன் அவசியத்தையும் மறந்துவிட்டோம். இது கதையின் ஒரு பகுதி.

ஆனால், எந்த வகையில் நடந்தாலும் வேலை இழப்புக்கள் என்பது ஒரு துன்பகரமானதாகும். கிராமப்புற வேலைகளை விட நகர்ப்புறவாசிகள் வேலை இழக்கிறார்கள், ஆண்களை விட பெண்கள் அதிக வேலையை இழக்கிறார்கள். இது பட்டதாரிகள் மற்றும் முதுகலை பட்டதாரிகள்தான் மற்றவர்களை விட வேலை இழக்கிறார்கள். இளைஞர்கள் வேலைகளை துறக்கிறார்கள், வயதானவர்கள் அல்ல. வேலை இழப்பின் இத்தகைய கலவை கவலை அளிக்கிறது. நம்மிடம் வயதான மக்கள் தொகை இருந்தால், நகர்ப்புறங்களில் வேலைவாய்ப்பு குறைந்துவிட்டால், சிறந்த படித்த பட்டதாரிகள் அல்லது முதுகலை பட்டதாரிகள்தான் வேலைகளை இழக்கிறார்கள் என்றால், நாம் கடந்து வந்த வீழ்ச்சியில் இருந்து பொருளாதாரத்தை எவ்வாறு மீட்டெடுப்பது? எனவே, இது மிகப்பெரிய கவலைக்குரியது என்று நான் நினைக்கிறேன். வேலைவாய்ப்பு திரும்பிவிட்டது என்று நாம் கூறலாம், ஆனால் அந்த வேலைவாய்ப்பு மீட்டெடுப்பின் தன்மை, இத்தகைய கேள்விகளை எழுப்புகிறது, மேலும் மீட்பு செயல்முறை மற்றும் மீட்பு செயல்முறையின் நிலைத்தன்மை குறித்து செய்ய வேண்டும் என்று நான் விரும்புகிறேன்.

சுமார் 40.5 கோடி இருப்பு என்று சொன்னீர்கள். 1.5 கோடியில் 5% வேலைகள் இன்னும் காணவில்லை என்று சொல்கிறோம். ஒரு பரந்த பொருளில், வேலைகளை இழந்தவர்களுக்கு இது முக்கியமானது மற்றும் அவசியமானது என்றாலும், பெரிய விஷயங்களில், இவ்வளவு பெரிய பொருளாதார அதிர்ச்சியை நாம் சந்தித்திருக்கிறோம் என்ற உண்மையைப் பொறுத்தவரை, அந்த எண்ணிக்கை இன்னும் சிறியதாக இருக்காது அல்லவா?

நாம் அந்த வேலைகளை மீட்டெடுக்க வேண்டும், அவற்றை வளர்க்க வேண்டும் என்று நான் கூறுவேன். நீங்கள் நினைவில் கொள்ளுங்கள், மக்கள்தொகை தொடர்ந்து அதிகரித்து வருகிறது, ஒரு குறிப்பிடத்தக்க வழியில் அதன் குறைப்பை நாம் காணவில்லை. மக்கள் இன்னும் தொழிலாளர் திறனில் வருகிறார்கள். மொத்தம் இழந்த வேலைகளையாவது நாம் மீட்டெடுக்க வேண்டும், இது மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் [GDP] இருந்த இடத்திற்கு திரும்பி வந்துவிட்டது என்று சொல்வதற்கு சமம். ஒன்பது மாதங்களுக்குப் பிறகு, வருமானம் குறைந்துவிட்டால், 4% -5% வேலை இழப்பு ஏற்பட்டால், பாதிப்பு மிகப் பெரியது. இது ஒரு பெரிய வணிகம் என்று நினைக்கிறேன், ஏனெனில் தற்போது மீட்பு பற்றி அதிகம் பேசப்படுகிறது - மின்சார உற்பத்தி கோவிட்டுக்கு முந்தைய நிலைகளுக்கு திரும்பியது போல, இந்தியாவின் ஏற்றுமதிகள் மற்றும் இறக்குமதிகள், கோவிட்டுக்கு முந்தைய நிலைகளுக்கு திரும்பியுள்ளன. நமது கோதுமை உற்பத்தி இந்த ஆண்டு புதிய அளவில் பதிவாகப்போகிறது. காரீப் பயிர் நன்றாக இருந்தது, ரபி பயிர் நன்றாக இருந்தது, ஜிஎஸ்டி வசூல் நன்றாக இருந்தது - இவை அனைத்தும் நாம் இருக்க வேண்டிய இடத்திற்கு திரும்பி வருவது போல் தெரிகிறது. ஆனால், இது சரியாக இல்லை என்று நான் சொல்ல முயற்சிக்கிறேன். இந்த மீட்பு செயல்முறை மெல்லிய பனியில் உள்ளது. 2019-20 ஆம் ஆண்டில் இருந்த இடங்களுடன் ஒப்பிடும்போது 4% வேலைகள் பற்றாக்குறை என்று நான் கூறும்போது, இது ஒரு சிறிய விஷயம் அல்ல.

இதற்கு நாம் குறிப்பிடக்கூடிய ஒரு மதிப்பு இருக்க முடியுமா? இந்த 4% மற்ற 96% உடன்?

ஊதிய விகிதம் என்ன என்பதை நாம் அறிந்து கொள்ள வேண்டும். நாம் இன்னும் அதற்கான பணிகளை மேற்கொண்டு வருகிறோம், அதற்கு சிறிது காலம் ஆகும். வருமானம் இழக்கப்படுவதன் அடிப்படையில் என்ன மதிப்பு என்பதை சொல்வதற்கு ஒரு மாதம் அல்லது ஆறு வாரங்கள் அல்லது அதற்கு மேற்பட்டதாக இருக்கலாம்.

இழந்த வருமானம் நிச்சயம் அதிகமாக இருக்கும், ஏனெனில் இவை நகர்ப்புற வேலைகள் மற்றும் இழந்த பல வேலைகள் சம்பளமில்லாதவர்களுக்கு மாறாக சம்பள வேலைகளா?

ஆமாம். இழக்கப்படும் அனைத்து வேலைகளும் அதிக மதிப்புள்ள வேலைகள், எனவே இந்த வேலை இழப்புகளின் பண பாதிப்பு வேலை இழப்பை விட அதிகமாக உள்ளது. அத்துடன், ஊதிய விகிதம் வீழ்ச்சியடைந்துள்ளது என்பதே தவிர. ஊதிய விகிதங்கள் குறைந்துவிட்டன என்பது நமக்குத் தெரியும்.

கோவிட்-19, பல தொழில்களை பாதித்துள்ளது என்றும், கட்டமைப்பு ரீதியாக குறிப்பாக உழைப்பு மற்றும் பலவற்றில் வரும்போது, அந்தத் தொழில்களின் சில கலவையில் மாறக்கூடும் என்றும் சொல்லலாம். வேலைவாய்ப்பிலும் அது நடக்கலாம் என்று நினைக்கிறீர்களா? வேலைவாய்ப்பு திரும்பக் கிடைத்தால், அது உண்மையில் புதிய துறைகள் அல்லது வெவ்வேறு பகுதிகளாக இருக்கும். இது ஒரு வகையான இயல்பு நிலைக்கு திரும்பும் என்று நாம் நம்புகிறோமா?

இந்திய பொருளாதார கண்காணிப்பு மையம்த்தின் தரவைப் பயன்படுத்தி கல்வியாளர்களால் மேற்கொள்ளப்பட்ட ஆராய்ச்சி உள்ளது, இது கட்டமைப்பில் மாற்றம் இருப்பதைக் குறிக்கிறது. கட்டமைப்பு மாற்றம் வடிவமைப்பால் என்று நான் நினைக்கவில்லை, ஆனால் அது திறனால். சம்பளம் பெற்ற ஒரு நபர், அந்த வேலையை இழந்தபோது, ​​அவர் ஒரு சுயதொழில் செய்யும் வேலைவாய்ப்பைப் பெற்றார். இப்போது, ​​அது கட்டமைப்பு மாற்றமா? இது ஒரு பெரிய வழியில் நிகழும்போது, அதை கட்டமைப்பு மாற்றம் எனலாம். முறையான ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட துறையில் இருந்து முறைசாரா மற்றும் அமைப்புசாரா துறைகளுக்கு இதுபோன்ற பல தொழிலாளர் இயக்கங்கள் உள்ளன. இது மிகவும் மகிழ்ச்சியான கட்டமைப்பு மாற்றம் அல்ல. இவ்வாறு நடப்பது மிகவும் நல்ல விஷயம் என்று நான் நினைக்கவில்லை. முன்பு விமான நிறுவனங்களில் பணிபுரிந்தவர்கள், இப்போது உணவுத்துறையில் பணியாற்றுவது போல அல்ல. நிச்சயமாக, அதுவும் நடக்கிறது, அது நடப்பது ஒரு நல்ல விஷயம். விமான நிறுவனங்கள் சிறிது காலத்திற்கு தரப்போவதில்லை, அதே நேரம் உணவுத்துறை மிகவும் சிறப்பாக செயல்படப் போகிறது என்றால், துணிகளை விற்கும் பல கடைகள்கூட உணவுகளை விற்கின்றன, அது சரி.

அது ஒரு கட்டமைப்பு சரிசெய்தல். ஆனால் ஒரு பெரிய கட்டமைப்பு சரிசெய்தல் என்பது, மக்கள் திறனுக்கு சம்பள வேலைகளில் இருந்து ஒழுங்கமைக்கப்படாத வேலைகளுக்கு அல்லது சுய வேலைவாய்ப்புக்கு நகர்கிறது.

மொத்த வேலைவாய்ப்பில் பெண்கள் 11%, ஆனால் மொத்த வேலை இழப்புகளில் 52%. இந்த எண்ணிக்கை ஏன் அதிகமாக உள்ளது? தொழிலாளர் தொகுப்பில் பெண்களின் வீழ்ச்சியை நாம் ஏற்கனவே காண்கிறோம் என்பதைக் கருத்தில் கொண்டு, நீண்ட அல்லது நடுத்தர கால சமூக பொருளாதார தாக்கம் என்னவாக இருக்கும்?

பாதிப்பு மிகவும் எளிது. அது இழந்த வாய்ப்பு. இந்தியாவில் ஆண்கள் தொழிலாளர் திறனில் அவர்களின் பங்களிப்பு 73-74% என்றளவில் உள்ளது என்ற அர்த்தத்தில் நியாயமான நல்ல திறனுக்காக செயல்படுகிறார்கள், அதையும் மீறி நீங்கள் எளிதாக செல்ல வேண்டாம். நான் 15 வயதிற்கு மேற்பட்ட எல்லா வயதினரையும் பற்றி பேசுகிறேன், எனவே வெளிப்படையாக சிலர் ஓய்வு பெறுவார்கள், வேலை செய்ய மாட்டார்கள். வேலை செய்யும் ஆண்களில் 73-74% முதலிடம் போன்றது என்று நான் நினைக்கிறேன். அதையும் மீறி நீங்கள் தொழிலாளர் திறனை அதிகரிக்க முடியாது.

எனவே இந்தியாவின் சாத்தியமான பணி அமர்வு எங்கே? இது பெண்களின் மிகக் குறைந்த தொழிலாளர் பங்கேற்பு விகிதத்தில் அமர்ந்திருக்கிறது, இது 10-11% க்கு அருகில் உள்ளது. இப்போது, ​​இது சரிந்தால், நாம் மிகப்பெரிய வளர்ச்சி வாய்ப்புகளை இழக்கிறோம். ஆனால் நாம் பார்த்தது என்னவென்றால், அது பணமதிப்பிழப்பு நடவடிக்கை, ஜிஎஸ்டி, அல்லது இப்போதைய ஊரடங்கு போன்றவை இருந்தாலும், இதன் தாக்கம் பெண்களால் பெரிய அளவில் சந்திக்கப்படுகிறது. நாம் கண்டது என்னவெனில், பணமதிப்புக்கு பிந்தைய தொழிலாளர் திறனில் இருந்து வெளியேறிய பெண்கள், திரும்பி வரவில்லை. பெண்கள் மீண்டும் தொழிலாளர் திறனுக்கு வரத் தொடங்க குறைந்தபட்சம் மூன்று ஆண்டுகளுக்கு மேலாகியது. தொழிலாளர் திறனில் நுழைந்த புதிய மக்கள் குழு அதுதான். எனவே, 2019 ஆம் ஆண்டில், நாம் மூன்று அலைகளை கண்டோம், 20-24 வயதுக்குட்பட்ட பெண்கள் தொழிலாளர் திறனில் அதிக விகிதத்தில் வருகிறார்கள். பின்னர் ஊரடங்கு வந்தது மற்றும் பின்னர் அவர்கள் அனைவரும் வெளியே சென்றுவிட்டனர். எனவே பெண் தொழிலாளர்கள் வெளியேறும்போது நாம் மிகவும் பாதிக்கப்படுகிறோம், அது இந்தியாவின் வளர்ச்சித் திறனில் பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்துகிறது.

பெண்கள் ஏன் தொழிலாளர் தொகுப்பில் இருந்து வெளியேறுகிறார்கள் என்பது குறித்து சில ஆராய்ச்சிகளும் நுண்ணறிவுகளும் உள்ளன, ஆனால் நாம் பொருளாதார மற்றும் சுகாதார அதிர்வுகளை எதிர்கொள்ளும் போது அவர்கள் ஏன் தொழிலில் இருந்து அதிகம் வெளியேறுகிறார்கள்?

அவர்கள் ஏன் வெளியேறுகிறார்கள் என்பதற்கு என்னிடம் பதில் இல்லை. அவர்கள் வெளியே செல்வதை நான் கவனிக்கிறேன், அவர்கள் முதலில் வெளியேறுகிறார்கள். நிலைமைகள் அவர்களுக்கு மிகவும் பாதகமாக மாறும் என்று நினைக்கிறேன். வேலை நிலைமைகள் மிகவும் பாதகமாக மாறும், மேலும் இந்த காலங்களில் அவர்கள் வெளியேற விரும்புகிறார்கள். உதாரணமாக, ஒரு பெண் வேலை செய்கிறார் என்றால் பொதுவாக ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட வேலைகளைச் செய்கிறார் என்பது நமக்கு தெரியும். ஒரு பெண்ணாகவோ அல்லது ஆணாகவோ செய்வது போல, அவர் ஒரு பணியாளராக ஒரு வேலையைச் செய்கிறார், பின்னர் [அந்த பெண்] வீட்டை கவனித்துக்கொள்கிறார். கோவிட் போன்ற காலங்களில், தொற்றுநோயால் அவர் நோய்வாய்ப்பட்டால், அந்த பெண் குழந்தைகள் மற்றும் பிறரை கவனித்துக்கொள்வது, மற்றும் வெளியே வேலை என இரண்டு வேலைகளையும் இழக்கிறார். ஆண், இரண்டு வேலையை இழக்கவில்லை. மேலும் ஆண் வேலைக்குச் செல்லும்போது, சமையலை பெண் கவனித்துக்கொள்வது நல்லது.

இளைஞர்கள் எனும் மற்ற பிரிவுக்கு வருகிறேன். இந்த 1.5 கோடியில், இளைஞர்கள் அதிக வேலைகளை இழந்துவிட்டதாக தெரிகிறது. இதில் வயதானவர்கள் வேலை பெற்றதாக தெரிகிறது. இது, மீண்டும் பணியாளர்கள் வருவதற்கான அனுபவத்தின் அடையாளமா அல்லது வேறு ஏதாவது?

நான் அப்படி நினைக்கவில்லை. அனுபவம் இல்லாத அல்லது அதிக பாதிப்புக்குள்ளான இடங்களில் பணிபுரிவோருக்கு இது வேலைவாய்ப்பு இல்லாததன் பிரதிபலிப்பு என்று நினைக்கிறேன். கடந்த 8-10 ஆண்டுகளில், நிலையான கால வேலைவாய்ப்பு அல்லது ஒப்பந்த உழைப்பு இன்னும் நிறைய அதிகரித்து வருவதைக் கண்டோம். இந்த நிலைமைகளில் பணிபுரியும் மக்கள் மிகவும் பாதிக்கப்படக்கூடிய வேலைகளில் பணி புரிகிறரகள். அவர்களின் ஒப்பீட்டளவில் அனுபவமின்மை, அல்லது குறைந்த அனுபவம் மற்றும் கோரும் வேலைகள்... அந்த வேலைகள் ஒரு வெற்றியைக் காண்கின்றன. அதே சமயம் வயதானவர்களுக்கு ஒரு சிறந்த நெட்வொர்க் உள்ளது, அவர்கள் இன்று ஒரு தச்சராக வேலையை இழந்தால், எங்கு வேலையை தேடலாம் மற்றும் மேசனாக ஒரு வேலையைத் தேடுவது எப்படி என்று அவர்களுக்குத் தெரியும், ஏனெனில் அவர்களின் பிணைப்பு விளைவுகள் மிகச்சிறப்பாக உள்ளன. அவை மிகவும் நிறுவப்பட்டுள்ளன. ஒரு மேசனாக பணிபுரியும் 40 வயதான ஒருவர் விரைவில் வேறு வகையான வேலையை எளிதில் பெறுவார், அத்துடன் குறைந்த ஊதிய விகிதத்தில் வேலை செய்யத் தயாராக இருக்கிறார். ஏனெனில் அவர் தனது குடும்பத்தினர் தொடர்ந்து அடுத்த வேளை உணவு பெறுவதை அவர் உறுதி செய்ய வேண்டும். அதேசமயம், 25-30 வயதுடையவர் ஒரு நல்ல வேலை கிடைக்கும் வரை காத்திருப்பேன் என்று சொல்ல இன்னும் தயாராக இருக்கிறார். ஆகவே, 40 வயதிற்கு குறைவான [வயதுடையவர்களுக்கு] 40 வயதிற்கு குறைவானவர்களுடன் ஒப்பிட்டால், வேலைகள் வருவதைப் பார்க்கும்போது பல விஷயங்கள் இங்கு செயல்படுகின்றன. அடுத்தது என்னவென்றால், குறைவான வேலைகள் உள்ளன, மேலும் மிகுந்த ஆர்வமுள்ளவர்கள், 40 வயதிற்கு மேற்பட்டவர்கள் மற்றும் பணத்தை வீட்டிற்கு கொண்டு வருவதற்கு நிறைய பங்கு உள்ளவர்கள்தான் வேலைகளைப் பெறுகிறார்கள்.

கடந்த ஒன்பது மாதங்களை நீங்கள் பார்த்தால், நாம் திரும்பி வந்திருப்பதை காணும் போது, அதில் பொதிந்துள்ள பெரிய அர்த்தம், உங்களுக்கு என்ன சொல்கிறது? நமக்கு இன்னும் 1.5 கோடி வேலைகள் உள்ளன என்பதை நான் அறிவேன், அத்துடன் வளர்ந்து வரும் மக்கள் தொகை காரணமாக வரும் புதிய பணியாளர்களை, இன்னும் கவனித்துக் கொள்ள வேண்டும். ஆனால், இது ஒரு குறிப்பிட்ட அளவிலான பின்னடைவு நல்லது என்பதை இது நிரூபிக்கிறதா, அடுத்த 6 மாதங்கள் முதல், ஒரு வருடம் வரை விஷயங்கள் எவ்வாறு நகரலாம் அல்லது நடந்து கொள்ளலாம் என்பதைத் தாண்டி உங்களால் எதையும் அறிய முடிகிறதா?

பின்னடைவு தான். வேலைகளின் தரம் கேள்விக்குரியது. எனவே பின்னடைவு என்பது, கட்டாயத்தால் வருகிறது. ஒரு குடும்பம் உணவு இல்லாமல் இருக்க முடியாது. எனவே, சேமிப்பில் அவர்கள் கைவைத்தனர். வருமான பிரமிட்டில் முதல் 2 -3% பேர் அல்லாதவர்கள், உண்மையில் தங்கள் சேமிப்பை சேர்த்திருக்கிறார்கள், ஏனென்றால் அவர்களுக்கு செலவழிக்க வழிகள் இல்லை, ஆனால், பிரமிடில் மீதமுள்ளவர்கள் தங்களது சேமிப்பை பயன்படுத்தி வருகிறார்கள். அவர்கள் அதைச் செய்யும்போது, ​எதைப் பெற முடியுமோ அதற்காக அவர்கள் மீண்டும் வேலைக்குச் செல்ல வேண்டும். எனவே நீங்கள் அந்த பின்னடைவை அழைத்தால் போதும். அந்த தொழில்துறை நடவடிக்கைகள் பல மீண்டும் தொடங்கும் அடிப்படையில் பொருளாதாரம் மீண்டும் வடிவத்திற்கு வந்துள்ளது, ஆனால் [நிறுவனங்கள்] குறைந்த ஊதியத்தை வழங்குகின்றன.

இந்தியா அதிக முறைசாரா மற்றும் நல்ல தரமான வேலைகளை இழந்து வருவதாக நான் நினைக்கிறேன். எனவே உங்களுக்கு வேலை கிடைத்தது, 10-15 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு சொல்லுங்கள் ... நீங்கள் ஒரு நல்ல வங்கி வேலையைப் பெறுவீர்கள் என்று நம்பலாம், நிதிச் சந்தைகளில் பெரிய அளவில் அல்லது ஒரு ஐடி நிறுவனத்தில் ஒரு நல்ல வேலையைப் பெறுவீர்கள் என்று நம்பலாம் - அந்த வகைகள் வேலைகள் வளரவில்லை. எனவே வேலைகளின் தரம் மோசமடைந்து வருகிறது, வேலைகளின் அளவு வளரவில்லை. இந்த சூழ்நிலையில், நமக்கு கொஞ்சம் பின்னடைவு ஏற்பட்டுள்ளது.

இந்த கேள்வியின் மற்ற அம்சம் என்னவென்றால், அடுத்த ஆறு மாதங்கள் முதல் ஒரு வருடம் வரை பொருளாதாரம் முன்னேறுவதற்கு, இது எதைக் குறிக்கிறது?

அடுத்த ஆறு மாதங்களில் அல்லது ஒரு வருடத்தில் என்ன நடக்கும் என்பதை இந்த அடிப்படையில் கணிப்பது கடினம். இது ஒரு குறுகிய காலம். பொருளாதாரத்தின் வளர்ச்சி விகிதம் இந்த ஆண்டிற்கான அரசின் திட்டத்தை மாற்றியமைக்க வாய்ப்பில்லை, இது இரண்டாம் பாதியில் பொருளாதாரம் ஒரு வருடத்தைப் போலவே சிறப்பாக இருக்கும் என்று முந்தைய கருத்து நீடிக்கும் என்று நினைக்கிறேன், . அது நடக்கப்போகிறது என்று நான் நினைக்கவில்லை. மீதமுள்ள இரண்டு காலாண்டுகளிலும் நாம் இன்னும் எதிர்மறை மண்டலத்தில் இருப்போம் என்று நினைக்கிறேன்.