பெண் பணியாளர்களின் எண்ணிக்கை அதிகரிப்பு ஏன் நல்ல செய்தியாக இருக்காது

அப்போது, ​​அவரது பாஸ்தியில் உள்ள பக்கத்து வீட்டுக்காரர், பெண்களுக்கான டிரைவிங் ஸ்கூல் பற்றிக் கூறினார், அங்கு கட்டண மானியம் கிடைப்பதுடன் ஆறு மாதங்களுக்குப் பிறகு, அவர் ஓட்டுநர் உரிமத்தையும் பெறலாம். இந்த அமைப்பானது, வேலைவாய்ப்புகளுக்கு உதவியது, ஆரம்ப சம்பளம் ரூ 10,500 என்று உத்தரவாதம் அளித்தது, இது அவர் தற்போதைய வேலைகளில் செய்த ரூ.6,000 ஐ விட கணிசமாக அதிகம்.

இந்த அறிவையே ஆயுதமாகக் கொண்டு, அந்த பெண்ணான 'எம்', கிழக்கு டெல்லியில் உள்ள ஜகத்புரியில் உள்ள ஆசாத் அறக்கட்டளை அலுவலகத்திற்குச் சென்று கற்றுக் கொள்ள கையெழுத்திட்டார். அது மார்ச் 12, 2020.

பன்னிரண்டு நாட்களுக்குப் பிறகு, பிரதமர் நரேந்திர மோடி நான்கு மணிநேர முன்அறிவிப்புடன் நாடு தழுவிய ஊரடங்கை அறிவித்தபோது​ 'எம்', நாட்டின் மற்ற மக்களைப் போலவே பாதுகாப்பற்றவரானார். அவர் எப்படி வேலைக்குச் சென்றார்? அவருக்கு சம்பளம் கிடைக்குமா? இந்த ஊரடங்கு எவ்வளவு காலம் நீடிக்கும்? ஓட்டுநர் பயிற்சி என்னவானது?

விரைவில் பதில்கள் கிடைத்தன. வேலை இல்லை, ஊதியம் இல்லை. ஊரடங்கு தளர்த்தப்பட்டாலும், பல கேட்டட் கம்யூனிட்டி குடியிருப்புகள் வெளியாட்களை வேலை செய்வதற்கு நுழையத் தடை செய்தன. அவரிடம் சேமிப்பு இல்லை. ஆசாத் அறக்கட்டளை அவருக்கு அடிப்படை உணவுகளை வழங்கியது. மேலும், அவர் தனது முன்னாள் முதலாளிகள் சிலரை அழைத்தபோது, ​​அவர்கள் அவருக்கு சிறிய தொகையாக, இங்கே ரூ. 500, அங்கே ரூ. 1,000 என்று கொடுத்தார்கள். ஆனால் உண்மையில், அப்பெண் தனியாக இருந்தார். ஓட்டுநராக வேண்டும் என்ற அவரது கனவுகள் அனைத்தும் மறந்துவிட்டன.

இரண்டு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, தொற்றுநோய்க்கு தடுப்பூசி போடப்பட்ட பிந்தைய உலகில், வேலையில்லாத காலங்களில் ஏற்பட்ட கடன்களை அடைப்பதற்காக, 'எம்' மீண்டும் வேலைக்குச் சென்றுள்ளார். அதிக சம்பளம் கிடைக்கும் வேலைக்கான வாய்ப்பு இது என்று அவருக்கு தெரிந்தாலும், ஓட்டுனர் பயிற்சி மேற்கொள்ள அவருக்கு நேரமில்லை. "ஒருமுறை நான் சேமித்து வைத்தால், நான் பயிற்சிக்கு திரும்பிச் செல்வேன். ஆனால் இப்போது, ​​​​நான் என் சமையலறையை இயங்க வைக்க முயற்சிக்கிறேன்," என்று அவர் கூறினார்.

இந்தியாவில் பெண்களின் உழைப்புப் பங்கேற்பு குறித்த, எங்களது விருது பெற்ற வேலையைத் தொடர்ந்து, ஆறு பாகங்கள் கொண்ட தொடரான பணியில் பெண்கள் என்ற 'வுமன் அட் வொர்க் 3.0' (Women at Work 3.0) தொடரின் முதல் தொடர் இதுவாகும். அடுத்த நான்கு மாதங்களில், கோவிட்-19 தொற்றுநோய்க்குப் பிறகு பெண்களுக்கான சமூகப் பாதுகாப்பு, வன்முறை, வீட்டுப் பொறுப்புகள் மற்றும் வீட்டிற்கு வெளியே பெண்களின் வேலையில் அவற்றின் தாக்கம் வரை பல்வேறு சிக்கல்களை நாங்கள் உள்ளடக்குவோம்.

தரவை அறிதல்

ஜனவரி 2016 முதல், 175,000 குடும்பங்களில் இருந்து வாராந்திர, தேசிய அளவிலான தரவுகளை சேகரித்து, இந்தியப் பொருளாதார கண்காணிப்பு மையத்தின் (CMIE) மதிப்பீடுகள், ஜனவரி மற்றும் ஏப்ரல் 2021-க்கு இடையில் பெண்களின் பணியாளர்களின் பங்கேற்பு 9% ஆக இருந்தது. 2017 மற்றும் 2022-க்கு இடையில் 21 மில்லியன் பெண்கள் பணியிடத்தில் இருந்து வெளியேறி உள்ளனர், இது நிலமையை மேலும் மோசமாக்கியது என, சி.எம்.ஐ.இ. நிர்வாக இயக்குனரும் தலைமை நிர்வாக அதிகாரியுமான மகேஷ் வியாஸ் கூறுகையில், பெரும்பாலானோர் வேலை தேடுவதில்லை. "வேலைகள் பற்றாக்குறையாக இருக்கும்போது, ​​​​பெண்கள் வெறுமனே பார்ப்பதை நிறுத்துகிறார்கள்," என்று அவர் கூறினார்.

ஆனால், சி.எம்.ஐ.இ. தரவு புள்ளியான 9%, அதிர்வலைகளின் ஒரு முனையாக இருந்தால், 2020-21 ஆம் ஆண்டிற்கான அரசின் காலமுறை தொழிலாளர் கணக்கெடுப்பு (PLFS) தரவு 2022 ஜூன் நடுப்பகுதியில் வெளியிடப்பட்டது.

ஜவஹர்லால் நேரு பல்கலைக்கழகத்தின் இணைப் பேராசிரியரான ஹிமான்ஷு, மிண்ட்டிற்கான் ஆதரவை ஆய்வு செய்தார், மேலும் பொருளாதாரத்தில் மொத்த தொழிலாளர்களின் எண்ணிக்கை 539.5 மில்லியன் மக்கள் 2019-2020 இலிருந்து 26.2 மில்லியன் தொழிலாளர்களின் அதிகரிப்பை பிரதிபலிக்கிறது: அதாவது, 15.3 மில்லியன் பெண்கள் மற்றும் 10.8 மில்லியன் ஆண்கள். ஒரு நபர் வேலை செய்யும் போது அல்லது வேலை தேடும் போது, அவர் தொழிலாளர் திறனாக கருதப்படுகிறார்.

2019-20ஆம் ஆண்டில் 32.2% ஆக இருந்த கிராமப்புற பெண்களின் தொழிலாளர் பங்கேற்பால், இந்த அதிகரிப்பு உந்தப்பட்டு, 2020-21ஆம் ஆண்டில் 35.8% ஆக குறைந்த கல்வி நிலைகளைக் கொண்டவர்களில் உள்ளது.

காலமுறை தொழிலாளர் கணக்கெடுப்பின்படி, பெண்களின் தொழிலாளர் பங்கேற்பு (வழக்கமான நிலை, +15 ஆண்டுகள்) 32.5%, நான்கு ஆண்டுகளில் மிக உயர்ந்த மட்டத்தில் உள்ளது. ஊரடங்குக்கு பிறகு இது நடந்தது மற்றும் மார்ச் 2021 இல் ஏற்பட்ட இரண்டாவது கொடிய அலை இந்த எண்ணிக்கையை மேலும் திடுக்கிடச் செய்தது, கோவிட் -19 வேலை இழப்பின் அடிப்படையில் பெண்களை எவ்வாறு விகிதாசாரமாக பாதித்தது என்பது குறித்த ஆராய்ச்சி மற்றும் தரவுகளின் அடிப்படையில் (உதாரணமாக, இங்கே, இங்கே மற்றும் இங்கே பார்க்கவும்). இந்தியா ஸ்பெண்டின் இரண்டாவது பணியிடத்தில் பெண்கள் (Women at work) தொடர், தொற்றுநோய்களின் போது பெண்கள் எதிர்கொள்ளும் குறிப்பிட்ட சவால்களைப் பற்றியும் பார்த்தது.

ஜனவரி மற்றும் ஏப்ரல் 2021 ஆம் ஆண்டுக்கு இடையில், 11.5% கிராமப்புறப் பெண்களும் வேலை செய்ய விரும்பும் 18.4% நகர்ப்புற பெண்களும் வேலையில்லாமல் இருப்பதாக சி.எம்.ஐ.இ. தரவு கூறுகிறது. தொடர்புடைய தரவு நகர்ப்புற ஆண்களுக்கு 6.6% மற்றும் கிராமப்புற ஆண்களுக்கு 5.8% ஆகும். 2020-21க்கான காலமுறை தொழிலாளர் கணக்கெடுப்பு எண்ணிக்கை நகர்ப்புறங்களில் 12.2% பெண்களும் (ஆண்களுக்கு 9.4%) மற்றும் கிராமப்புறங்களில் 4.8% (ஆண்களுக்கு 7.2%) கணக்கெடுப்புக்கு முந்தைய கடந்த ஏழு நாட்களில் ஒரு மணிநேரம் கூட வேலை செய்யவில்லை என்று கூறுகிறது.

சி.எம்.ஐ.இ. மற்றும் காலமுறை தொழிலாளர் கணக்கெடுப்பு தரவுகளுக்கு இடையே உள்ள இடைவெளியானது, வேலைவாய்ப்பின் வெவ்வேறு வரையறைகளால் பெரும்பாலும் ஏற்படுகிறது என்று இ.எம்.ஐ.இ-இன் வியாஸ் கூறினார். "சி.எம்.ஐ.இ. ஒருவரை நேர்காணல் செய்யும் நாளில் பணியமர்த்தப்பட்டால் மட்டுமே பணியமர்த்தப்படுவார் என்று சி.எம்.ஐ.இ கருதுகிறது, அதே நேரத்தில் காலமுறை தொழிலாளர் கணக்கெடுப்பு, கடந்த ஏழு நாட்களில் ஒரு மணிநேரம் கூட வேலை செய்தவர்களை பணியாளராகக் கருதுகிறது.

மேலும், பெண்களின் தொழிலாளர் பங்கேற்பு அதிகரிப்பு, கிராமப்புற பெண்களின் தொழிலாளர் பங்கேற்பின் அதிகரிப்புக்குக் காரணமாகும் என்று, Initiative for What Works to Advance Women and Girls in the Economy (IWWAGE) என்ற முன்முயற்சியின் முதன்மை பொருளாதார வல்லுனர் சோனா மித்ரா கூறினார். "விவசாயம் என்பது பெண்கள் வெளியேறும் ஒரு துறையாகும், ஆனால் கடந்த ஆண்டு மற்றும் இந்த ஆண்டு கூட, இத்துறையில் பெண்களின் உழைப்பில் குறிப்பிடத்தக்க சரிவு ஏற்படவில்லை," என்று அவர் கூறினார். "மறுபுறம், விவசாயம் அல்லாத துறைகளில் ஓரளவு அதிகரிப்பு உள்ளது" என்றார்.

வேலைவாய்ப்பின் வகையின்படி, பெண்களின் சொந்தக் கணக்கு நிறுவனங்களில் - அதாவது குடும்ப வருமானத்தை அதிகரிக்கும் முயற்சியில் வீட்டில் இருந்து தனியாக ஒரு பெண் நடத்தும் பப்பாளி மற்றும் ஊறுகாய் தயாரித்தல் போன்ற சிறு தொழில்கள் போன்றவற்றில் அதிக அதிகரிப்பு உள்ளது என்று மித்ரா கூறினார்.

நிகோர் அசோசியேட்ஸ் என்ற சிந்தனைக் குழுவின் தலைவரான பொருளாதார நிபுணர் மிதாலி நிகோர், "சுயவேலைவாய்ப்பு, குறிப்பாக சொந்தக் கணக்கு நிறுவனங்கள் மற்றும் வீட்டு நிறுவனங்களில் ஊதியம் பெறாத உதவியாளர்கள் பெரும்பாலும் பெண்களின் பணியாளர்களின் பங்கேற்பு அதிகரிப்புக்குக் காரணம்" என்பதை ஒப்புக் கொண்டார். பணிபுரிபவர்களில், கிராமப்புற இந்தியாவில் 64.8% பெண்கள் சுயதொழில் செய்பவர்கள், நகர்ப்புறங்களில் 38.4% பேர் என காலமுறை தொழிலாளர் கணக்கெடுப்பு தரவு காட்டுகிறது.

ஆனால், காலமுறை தொழிலாளர் கணக்கெடுப்பு தரவுகள் பொருளாதார நெருக்கடியின் முந்தைய காலகட்டங்களுடன் ஒத்துப்போகின்றன என்று ஹிமான்ஷு கூறினார். உதாரணமாக, 1999 முதல் 2004-05 ஆம் ஆண்டு வரையிலான விவசாய நெருக்கடியின் போது, ​​60 மில்லியன் தொழிலாளர்கள் அதிகரித்துள்ளதாக அவர் சுட்டிக்காட்டினார். "குடும்பங்கள் வாழ்வதற்கான குறைந்தபட்ச வருமானமாக எதைப் பார்க்கின்றன என்பதைப் பற்றிய யோசனை உள்ளது," என்று அவர் கூறினார். "இந்த வருமானம் குறையும் போது, ​​அவர்கள் பெண்கள் மற்றும் முதியவர்கள் உட்பட சாத்தியமான சம்பாதிப்பவர்களை தொழிலாளர் படையில் தள்ளுகிறார்கள்" என்றார்.

குறிப்பாக கிராமப்புற இந்தியாவில், விவசாயம் மற்றும் முறைசாரா துறைகளில் வேலைவாய்ப்பு எண்ணிக்கையில் அதிகரிப்பு, "இந்தியாவில் காணப்பட்ட வேலைவாய்ப்பில் துயரத்தால் தூண்டப்பட்ட அதிகரிப்பு" என்பதை உறுதிப்படுத்துகிறது என்று, ஹிமான்ஷு கூறினார். "வேலையின்மை என்பது ஒரு சிலரே சொகுசாக இருக்கக்கூடியது" என்றார்.

பழைய கதையின் தலைகீழ் மாற்றத்தை நாம் பார்க்க முடியுமா?

ஒரு உறுதியான முடிவை எடுக்க இது ஆரம்ப நாட்கள், ஆனால் 2020 ஆம் ஆண்டின் தொடக்கத்தில் கோவிட்-19 நம் கரையைத் தாக்கிய இரண்டரை ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, வேலைவாய்ப்பு உலகமானது, பெண்களுக்கும் பணியாளர்களின் பங்கேற்பிற்கும் மிகவும் வித்தியாசமான கதையை வழங்கக்கூடும் என்று, காலமுறை தொழிலாளர் கணக்கெடுப்பு தரவு சுட்டிக்காட்டுகிறது.

பழைய கதையில் கோவிட்-19 வந்தபோது, ​​இந்தியாவில் பெண்களின் வேலைவாய்ப்பு வீழ்ச்சியடைந்தது. 2004 முதல் 2020 வரையிலான இரண்டு தசாப்தங்களுக்குள், தொழிலாளர் வரைபடத்தில் 46 மில்லியன் பெண்கள் என்ற சரிவை சந்தித்துள்ளனர் என மதிப்பிடப்பட்டுள்ளது. 2013 இல் தான் இணைந்து நிறுவிய ஜஸ்ட் ஜாப்ஸ் நெட்வொர்க்கின் தலைவரும் நிர்வாக இயக்குநருமான சபீனா திவான் கூறுகையில், "பல தசாப்தங்களாக இந்த சிதைவு ஏற்பட்டது, கோவிட் நிச்சயமாக அந்த போக்கை துரிதப்படுத்தியது" என்றார்.

[பணியிடத்தில்@பெண்காள் (Women@Work) தொடர்பான இந்தியா ஸ்பெண்ட் இன் முந்தைய தொடர்களுக்கு இங்கே பார்க்கவும்].

காலமுறை தொழிலாளர் கணக்கெடுப்பு கண்டுபிடிப்புகள் பெண்களின் தொழிலாளர் பங்கேற்பு நான்கு ஆண்டுகளில் மிக அதிகமாக இருந்தது, பழைய கதையை அதன் தலையில் வைக்கிறது. தொற்றுநோய்க்கு பிந்தைய ஆரம்ப மாதங்கள் பெண்கள் எவ்வாறு விகிதாசாரமாக பாதிக்கப்படுகிறார்கள் என்பதைப் பற்றியது.

தற்போதைய பேச்சு, பெண்களின் தொழிலாளர் பங்கேற்பு அதிகரிப்புடன், கிராமப்புற இந்தியாவில் இருந்து வரும் மிகப்பெரிய அதிகரிப்புடன், மற்றும் எங்கள் சொந்த நிகழ்வு கண்டுபிடிப்புகள், ஊரடங்குகள் மற்றும் அதன் பின்விளைவுகள், பெண்கள் தேடும் மற்றும் எந்த விதமான கூலி வேலையையும் மேற்கொள்ளும் அளவுக்கு பொருளாதார நெருக்கடியை விளைவித்துள்ளன.

வரலாற்று ரீதியாக, பெண்களின் பணியாளர்கள் பங்கேற்பு திரவமாக இருந்தது, பெண்கள் வெளியேறி, குறுகிய காலத்தில் பலமுறை பணியிடத்தில் மீண்டும் நுழைகிறார்கள் என்று, பொருளாதார நிபுணர் அஷ்வினி தேஷ்பாண்டே மற்றும் அசோகா பல்கலைக்கழகத்தின் ஜிதேந்திர சிங் ஆகியோரை ஆகஸ்ட் 2021 ஆய்வறிக்கையில் எழுதினர்; வெளியேறுகிறதா, வெளியே தள்ளப்படுகிறதா அல்லது உள்ளே நுழைய முடியவில்லையா? நிலையான ஆதாய வேலை கிடைக்காதபோது பெண்களின் பங்களிப்பு குறைகிறது என்று அவர்கள் எழுதியுள்ளனர். அதிக வேலையின்மை இருக்கும் போது, ​​பெண்கள் "ஆண் தொழிலாளர்களால் வேலையில் இருந்து இடம்பெயர வாய்ப்புள்ளது" என்று குறிப்பிட்டனர்.

ஏப்ரல் 2020 முதல் வேலை மீட்பு விவரங்களை பார்வையிட்டபோது கதை சுவாரஸ்யமாகிறது. சிஎம்ஐஇ தரவைப் பார்த்தால், 2020 அக்டோபர் மற்றும் நவம்பர் மாதங்களில் பெண்களின் மறுவேலைவாய்ப்பு அதிகரித்த அதே வேளையில் ஆண்களின் வேலை மீட்பு சீராக உயர்ந்தது.

2020 ஆம் ஆண்டின் இறுதியில், இந்தியா முழுவதும் உள்ள தொழிலாளர் எண்ணிக்கை ஆண்களுக்கு 2% குறைந்துள்ளது; நிகோரின் சி.எம்.ஐ.இ. தரவுகளின் பகுப்பாய்வின்படி, பெண்களுக்கு 13%. ஆனால் சமீபத்தில் வேலையில்லாத ஆண்களில், 67% பேர் கூலி வேலை தேடுகின்றனர் மற்றும் பெண்களில், 37% மட்டுமே உள்ளனர்."கண்ணியமான ஊதியம் வழங்கும் போதுமான வேலைகள் இல்லை. ஒழுக்கமான வேலையைத் தேடுவதற்கான போராட்டத்தை பெண்கள் கைவிட்டனர்" என்று நிகோர் கூறினார்.

ஆனால் மே 2022 க்குள், தீவிரமாக வேலை தேடும் பெண்களின் சதவீதம் 41% ஆக உயர்ந்துள்ளது. நிகோர் விளக்கினார்: "இது உண்மையில் என்ன காட்டுகிறது, எவ்வளவு குறைவான சம்பளம் அல்லது எவ்வளவு பயங்கரமான நிலைமைகள் இருந்தாலும், எந்த விதமான வேலையையும் எடுக்க விரக்தி உண்டாகிறது" என்றார்.

IWWAGE இன் மித்ரா, தான் இன்னும் 2020-2021 காலமுறை தொழிலாளர் கணக்கெடுப்பு தரவைப் படித்து வருவதாகக் கூறினார். முந்தைய ஆண்டு, வருமானம் குறைந்துவிட்டது என்பதை நாம் அறிவோம், இந்த முறையும் அதே கதைதான் என்பது என் எண்ணம், என்றார். "எனவே, பணியாளர்களின் பங்கேற்பு அதிகரிப்பு குறைந்த ஊதியம், ஊதியம் இல்லாத வேலைகளில் இருந்து வருகிறது" என்றார்.

பிழைப்புக்காக போராடுவது

தொற்றுநோய்க்கு முந்தைய உலகில், இந்தியாவின் மிகப்பெரிய மொத்த சந்தையான கொல்கத்தாவின் புர்ராபஜாரில், லக்ஷ்மி தாஸ் நியாயமான நல்ல வேலையில் இருந்தார். 12 வயது மகளின் ஒற்றைத் தாய், மணிநேரங்கள் நீண்டதாகக் கண்டார், ஆனால் மாத சம்பளம் ரூ. 8,000 அவளது குடும்பத்தை இயங்க வைத்தது.

மார்ச் 2020 ஊரடங்கில் அவர் பணிபுரிந்த கடை மூடப்பட்டபோது, ​​​​அது ஒரு தற்காலிகமானது என்று அவர் நினைத்தார், மேலும் அவர் விரைவில் வேலைக்குத் திரும்புவார் என்று நம்பினார். ஆனால், ஊரடங்கு தளர்த்தப்பட்டபோது, ​​​​அந்த பெண் நோய்வாய்ப்பட்டார் மற்றும் அவசர குடல் அழற்சி அறுவை சிகிச்சை செய்ய வேண்டியிருந்தது. ஆபரேஷனுக்கான பணம் ஒருபுறம் இருக்க, பேசுவதற்கு சேமிப்பு எதுவும் இல்லை. எனவே, அவர் ஒரு தனியாரிடம் இருந்து கடன்களில் முதலாவதாகப் பெற்றார்.

அப்போதிருந்து, "நான் வேலை தேடுகிறேன், எந்த வேலையையும் தேடி பர்ராபஜாரில் ஏறி இறங்கினேன்" என்றார். ஆனால், எவரும் அப்பெண்ணுக்கு சம்பளமாக தரத் தயாராக இருப்பது, ரூ. 3,500 மட்டுமே ஆகும், இது அவர் முன்பு செய்ததில் பாதிக்குக் குறைவு. "மக்கள் அவநம்பிக்கையுடன் இருப்பதை கடைக்காரர்கள் அறிந்திருக்கிறார்கள், எனவே அவர்கள் இந்த சலுகைகளை வழங்குகிறார்கள். ஆனால் நான் தனியாக இருக்கிறேன், நான் செலுத்த வேண்டிய கடன்கள் அதிகம். இந்த வேலை எப்படி என்னைத் தாங்கும்?" என்று அவர் கேட்டார்.

நாட்டில் மற்ற இடங்களிலும் இதே கதைதான்.

'ஒய்'* என்ற பெண், டெல்லியின் கல்காஜியில் உள்ள ஒரு பொம்மை தொழிற்சாலையில் பொம்மைகளை பேக்கேஜிங் செய்யும் ஒரு நிலையான வேலையில் இருந்தார். மாதம் ரூ.6,000 சம்பளம் பெரிதாக இல்லை, ஆனால் தொழிற்சாலையோ, அவரது வீட்டிலிருந்து 15 நிமிட நடை தூரத்தில் இருந்தது. அதனால், அவர் நேரம் மற்றும் போக்குவரத்து செலவு இரண்டையும் மிச்சப்படுத்தினார்.

மார்ச் 2020 இல், அவரது கணவர் சிறுநீரக சிக்கல்களால் இறந்தார். சில வாரங்களுக்குப் பிறகு, லாக்டவுன் அறிவிக்கப்பட்டது மற்றும் ஒய், வீட்டிலேயே மாட்டிக் கொண்டார்.

நான்கு மாதங்களுக்குப் பிறகு, சந்தைகள் திறக்கத் தொடங்கியபோது, அவரது பணியிடம் இன்னும் அப்படியே இருக்கிறது என்பதை அவர் கண்டுபிடித்தார் - ஆனால் ஒரு நிபந்தனை இருந்தது. வியாபாரம் குறைந்ததால், உரிமையாளரால் அவருக்கு வழக்கமான மாதச்சம்பளம் கொடுக்க முடியவில்லை. துண்டு துண்டான வேலையை அவர் ஏற்றுக் கொள்வாரா? அவநம்பிக்கையுடன் அவர் ஆம் என்றார். ஒரு நல்ல வாரத்தில் - ஒவ்வொரு மாதமும் சம்பளம் கிடைக்கும் வரை அவரால் காத்திருக்க முடியாது - அவர் வீட்டிற்கு ரூ. 700 எடுத்துச் செல்கிறார். இது சராசரியாக மாதம் ரூ.2,800 ஆகும், காய்கறிகள் மற்றும் எல்பிஜி சிலிண்டர்களின் விலை மலிவாக இருந்தபோது அவர் செய்ததை விட, கணிசமாகக் குறைவு.

நம்பிக்கை வழி

காலமுறை தொழிலாளர் கணக்கெடுப்பு கண்டுபிடிப்புகள், வீட்டு வேலைகளின் பாலினச் சுமையே பெண்களை தொழிலாளர் தொகுப்பில் இருந்து விலக்கி வைக்கும் ஒரு பெரிய காரணம் என்பதை உறுதிப்படுத்துகிறது. ஹிந்துஸ்தான் டைம்ஸ் ஊடகத்தின் பகுப்பாய்வின்படி, குழந்தைப் பராமரிப்பு உட்பட வீட்டு வேலைகள், 43% பெண்களை தொழிலாளர் திறனில் இருந்து (வெறும் 1.5% ஆண்கள்) ஒதுக்கி வைக்கிறது. கல்வி என்பது இரண்டாவது காரணம், 72.3% ஆண்களும் 33.2% பெண்களும் தாங்கள் படிப்பதாகவும் அதனால் வேலை செய்ய முடியவில்லை என்றும் கூறியுள்ளனர்.

எங்களது முதல் தொடர் காட்டியபடி, உயர் கல்வி பெற்ற பெண்கள் உண்மையில் வேலையை விட்டு வேகமாக வெளியேறுகிறார்கள்.ஏனென்றால், உயர்கல்வி பெற்ற பெண்களுக்கு அவர்களின் எதிர்பார்ப்புக்கு ஏற்ற ஊதியம் கிடைக்கும் வேலைகள் கிடைக்காதபோது, ​​அவர்கள் வீட்டிலேயே தங்கி வீட்டு வேலைகள், அல்லது வீட்டு உற்பத்தி, குழந்தைகளை வளர்ப்பது, பெற்றோரைக் கவனித்துக்கொள்வது மற்றும் பலவற்றில் ஈடுபடுவார்கள் என்று, ஃபர்சானா அஃப்ரிடி மற்றும் பலர் IWWAGE க்கான பெண்களின் உழைப்பு விநியோகத்தை எது தீர்மானிக்கிறது? (What determines women's labour supply?) என்ற 2020 கட்டுரை கண்டறிந்தது.

ஒரு சுருக்கமான தருணத்திற்கு, பாலின விதிமுறைகள் நாம் நம்ப விரும்பும் அளவுக்கு உட்பொதிக்கப்படவில்லை என்பதற்கான ஆதாரத்தை, தொற்றுநோய் வழங்கியது.

ஊரடங்குக்கு பிறகு, முதல் சில வாரங்களுக்கு, பொருளாதாரப் பேராசிரியை அஷ்வினி தேஷ்பாண்டே, ஆண்கள் வீட்டு வேலைகளில் அதிக நேரம் செலவிடுவதை ஆவணப்படுத்தினார். ஆனால் 2020 டிசம்பரில், தேஷ்பாண்டே கூறினார், இது விரைவில் கலைந்து விட்டது மற்றும் ஆண்கள் தொற்றுநோய்க்கு முந்தைய அளவை விட குறைவாகவே செய்கிறார்கள்.

பாலினப் பாத்திரங்கள் ஆழமாகப் பதிந்துள்ளன, மேலும் பெண்களின் 'உண்மையான' வேலை என்பது அவரது குடும்பத்தைக் கவனித்துக்கொள்வதைக் குறிக்கிறது. குழந்தைகளை வளர்ப்பது, முதியவர்கள் மற்றும் உடல்நிலை சரியில்லாதவர்களைக் கவனித்துக்கொள்வது, சமைப்பது, சுத்தம் செய்தல், தண்ணீர், விறகு எடுத்துவருதல், கால்நடைகளைப் பராமரிப்பது மற்றும் சிறு விவசாயப் பண்ணைகளைப் பராமரிப்பது. இந்த வேலைக்கு நிதி ஊதியம் இல்லை. விடுமுறை நாட்கள் இல்லை. தொழிலாளர் விதிமுறைகள் இல்லை. ஆயினும்கூட, அதன் சோர்வுற்ற, இடைவிடாத கோரிக்கைகளை நிறைவேற்றும் பெண்கள் பெரும்பாலும் தங்களை 'வேலை செய்யவில்லை' என்று விவரிக்கிறார்கள்.

பல ஆய்வுகள் காரணங்களின் வரிசையை முன்வைக்கின்றன மற்றும் இந்தியா ஸ்பெண்டின் சொந்த வருட விசாரணையானது சிக்கலான காரணங்களின் வலையமைப்பைச் சுட்டிக்காட்டியது. பெண்களுக்கு ஏஜென்சி மற்றும் நடமாட்டம் இல்லை. அரசாங்கங்கள் மற்றும் ஆர்வலர்களின் தொடர்ச்சியான பிரச்சாரம் - மிதிவண்டிகள், இலவச மதிய உணவு, இன்னும் அதிகமான கழிப்பறைகள் - பெண்கள் பள்ளிக்குச் செல்வதை மிகவும் ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடியதாக மாற்றியிருந்தாலும், வேலைவாய்ப்பின் போது மகிழ்ச்சியானது மறைந்துவிட்டது. பட்டங்கள் வேலைகளுக்கு மாறவில்லை, மேலும் இந்தியாவின் மிகவும் படித்த பெண்கள் மற்றவர்களை விட வேகமாக பணியிடத்தை விட்டு வெளியேறினர்.

கண்ணாடி கூரையை உடைப்பதில் உள்ள சவால்கள்

பாரம்பரியமாக, பெண்களுக்கான திறன் திட்டங்கள் ஊறுகாய் மற்றும் அப்பளம் தயாரித்தல், எம்பிராய்டரி மற்றும் அழகு வேலைகளுக்கு அப்பால் கற்பனை மீறலை உருவாக்கத் தவறிவிட்டன.

"இந்த வேலையில் எந்தத் தவறும் இல்லை, ஆனால் இந்த வேலைகள் பணம் தருவதில்லை" என்று, ஐஐடி, டெல்லி மற்றும் கலிபோர்னியா பல்கலைக்கழகம், பெர்க்லி ஆகியவற்றில் பட்டம் பெற்ற சுரபி யாதவ் கூறினார்; இவர், 2020 இல் ஹிமாச்சலப் பிரதேசத்தில் உள்ள பாலம்பூர் அருகே சாஜே சப்னே – அதாவது கனவுகளைப் பகிர்ந்து கொண்டவர்– என்ற இலாப நோக்கற்ற நிறுவனத்தை நிறுவினார்.

யாதவின் அமைப்பு, கிராமப்புற பெண்களை நவீன பணியிடத்தில் தேவைப்படும் திறன்களுடன் தயார்படுத்துகிறது - உதாரணமாக, குறியீட்டு முறை மற்றும் திட்ட மேலாண்மை. நிறுவனம், திறன்கள், சம்பளம், திருப்தி மற்றும் ஆதரவு ஆகிய ஐந்து முக்கிய பகுதிகளை மேம்படுத்துவதில் கவனம் செலுத்தப்படுகிறது.

பெண்களுக்கான திறன் பயிற்சியில் இந்தியாவின் செயல்திறன் மோசமாக உள்ளது, "2011-12ல் இளம் பெண்களில் 9 சதவீதம் பேர் மட்டுமே முறையான அல்லது முறைசாரா பயிற்சி பெற்றதாக தெரிவித்தனர், இதனால் பெரும்பாலான பெண்கள் வேலை சந்தையில் வேலையில்லாமல் உள்ளனர்" என்று, ஏப்ரல் 2021ல் வெளியான Working or Not: What determines women's labour force participation in India என்ற IWWAGE மற்றும் லீட் அட் க்ரியா பல்கலைக்கழகத்தால் வெளியிடப்பட்ட ஆய்வறிக்கை தெரிவித்தது.

மத்திய அரசின் திறன் மேம்பாட்டுத் திட்டமான பிரதம மந்திரி கௌஷல் விகாஸ் யோஜனா (பிரதமரின் திறன் மேம்பாட்டுத் திட்டம்), 2016 முதல் 2020 வரை நான்கு ஆண்டுகளில் சுமார் 11 மில்லியன் இளைஞர்களை திறன்படுத்தும் லட்சிய இலக்குடன் தொடங்கப்பட்டு, "மோசமாகத் தோல்வியை தழுவியது" என்று ஆய்வறிக்கை தெரிவித்தது.

இத்திட்டம், ஜூலை 2019 க்குள் தனது இலக்கில் பாதியை மட்டுமே திறன் உள்ளவர்களாக்கி, 1.3 மில்லியன் பேர் மட்டுமே வேலைகளில் அமர்த்தப்பட்டுள்ளனர் என்று அந்த அறிக்கை குறிப்பிடுகிறது. "ஒரே நேரத்தில் கல்வி, திறன்கள் மற்றும் தொழிற்பயிற்சித் திட்டங்களை மேம்படுத்துவது, பரந்த மக்களுக்கு சிறந்த தரமான பயிற்சியை வழங்குவதன் மூலம் பெண் தொழிலாளர் பங்கேற்பு விகிதத்தை கணிசமாக மேம்படுத்த முடியும்" என்று அது கூறுகிறது.

பெண் தொழிலாளர்களின் இழப்பைத் தடுப்பதில் அரசின் கொள்கைகளுக்குப் பெரிய பங்கு உண்டு. மித்ரா உதாரணமாக கூறினார், பெண்கள் வீட்டு வேலைகளில் அதிக நேரத்தை செலவிடுகிறார்கள் என்று ஆராய்ச்சி காட்டினால், மானியங்கள் அல்லது ஊக்கத்தொகைகள் மூலம் குழந்தை பராமரிப்பு வசதிகளை கட்டாயப்படுத்தும் கொள்கை உதவும்; வீட்டு உள்கட்டமைப்பை (குழாய் நீர், மின்சாரம், சுத்தமான எரிபொருள் அணுகல்) அரசாங்கம் உறுதி செய்ய முடியும், இது வீட்டு வேலைகளில் செலவிடும் நேரத்தை குறைக்கும், என்றார்.

ஆசாத் அறக்கட்டளையின் நோக்கம், அதிக ஊதியம் தரும் ஆனால் பாரம்பரியமற்ற வாகனம் ஓட்டுவதில் பெண்களுக்கு திறன்களைக் கற்பிப்பது. பெண்களால் நடத்தப்படும் டாக்ஸி சேவைகளில், "பெண் ஓட்டுனர்களுக்கு அதிக வரவேற்பு உள்ளது", 2008 முதல், இந்தியா முழுவதும் 3,000 பெண் ஓட்டுநர்களுக்கு ஏற்கனவே பயிற்சி அளித்துள்ள ஆசாத் அறக்கட்டளையின் தேசிய தலைவர் டோலன் கங்குலி கூறினார். "ஆனால் வாகனம் ஓட்டுவது கவுரவமான வேலை என்று குடும்பத்தினரை நம்ப வைப்பது ஒரு சவாலானது" என்று, அவர்கள் இணைந்த பிறகு, குடும்ப வன்முறை அதிகரிக்கும் மற்றும் பெண்கள் தொடர கடினமாக உள்ளது என்று கங்குலி கூறினார்.

ஊரடங்கு அறிவிக்கப்பட்டபோது, ​​தனியார் குடியிருப்புகள், நிறுவனங்கள் மற்றும் ஹோட்டல்களில் அறக்கட்டளையால் வைக்கப்பட்டிருந்த பல பெண் ஓட்டுநர்கள் தற்காலிகமாக பணிநீக்கம் செய்யப்பட்டனர். அறக்கட்டளை வகுப்புகளை நிறுத்திவிட்டு, மாறாக உணவுப்பொருள் தொகுப்புகளை விநியோகிக்கத் தொடங்கின.

ஆனால் பொருளாதாரம் திறக்கத் தொடங்கிய பிறகு, ஹோட்டல்கள் உட்பட பல சிறு வணிகங்கள் பாதிக்கப்பட்டன, மேலும் பணிநீக்கம் செய்யப்பட்ட பெண்கள் ஒருபோதும் பணியை மீண்டும் பெறவில்லை என்று கங்குலி கூறினார். "பெண்கள் முதலில் பணிநீக்கம் செய்யப்படுவார்கள், கடைசியாக மீண்டும் பணியில் அமர்த்தப்படுவார்கள்," என்று அவர் கூறினார்.

வாகனம் ஓட்டக் கற்றுக் கொள்வதற்கு கையெழுத்திட்டவர்கள், ஆனால் இன்னும் பாடத்திட்டத்தை முடிக்காதவர்கள், எந்த வேலையில் வந்தாலும் கற்றுக் கொள்ள நேரமில்லாமல் இருப்பதைக் கண்டனர். "எங்களிடம் கற்பவர்களில் பலர் ஒற்றைத் தாய்மார்கள் மற்றும் கடினமான பின்னணியில் இருந்து வந்தவர்கள்" என்று கங்குலி கூறினார். "கிட்டத்தட்ட எல்லோரும் [தொற்றுநோயின் போது] அதிக வட்டி விகிதத்தில் தனியாரிடம் கடன் பெற்றவர்கள், அவை இப்போது திருப்பிச் செலுத்தப்பட வேண்டும்" என்றார்.

ஆனால், சில கதைகள் மகிழ்ச்சியான முடிவைக் கொண்டிருக்கின்றன. 42 வயதில், ஷகீலா பானு, கல்வியறிவு இல்லாத விதவை, இரண்டு பள்ளி செல்லும் குழந்தைகளுடன், ஜெய்ப்பூரின் புறநகரில் உள்ள ஒரு பஸ்தியில் தனது சகோதரர் மற்றும் அவரது குடும்பத்தினருடன் வசித்து வருகிறார். 13 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு தனது கணவர் இறந்த பிறகு, அவர் வீடுகளில் வேலை செய்யத் தொடங்கினார். அப்போது அவளது பக்கத்து வீட்டுக்காரர் அவளிடம் ஓட்டக் கற்றுக்கொள்ள விரும்புகிறாயா என்று கேட்டிருக்கிறார்.

படிப்பு வாசனையே இல்லாத விதவையான 42 வயது ஷகீலா பானு,இரண்டு பள்ளி செல்லும் குழந்தைகளின் தாய். அவர், ஜெய்ப்பூரில் விளம்பரப் போர்டுகளுடன் கூடிய வாகனத்தை ஓட்டுகிறார். தொற்றுநோய்க்குப் பிறகு, பானு முன்பு இருந்ததை விட குறைவான ஊதியம் பெறுகிறார், ஆனால் அவர் தனது வேலையைத் தக்க வைத்துக் கொள்ளும் அதிர்ஷ்டசாலிகளில் ஒருவர். கோவிட்-19 இன் பொருளாதார நெருக்கடியில் இருந்து தப்பிப்பதற்காகப் போராடும் பல இந்தியப் பெண்கள் தரம் குறைந்த வேலைகளுக்குத் தள்ளப்பட்டுள்ளனர்.

அது எளிதாக இருக்கவில்லை. கற்றல் செயல்முறை மெதுவாக இருந்தது மற்றும் ஆறு மாத திட்டத்தை முடிக்க, ஒன்பது மாதங்களாகின. "நான் மீண்டும் வேலைக்குச் செல்ல வேண்டியிருந்தது," என்று அவர் கூறினார்.

ஆனால் கோவிட் வந்தபோது, ​​அவருக்கு ஏற்கனவே ஒரு வேலை இருந்தது, ஒரு விளம்பர நிறுவனத்திற்கு விளம்பரப் போர்டுகளுடன் வாகனங்களை ஓட்டி, மாதம் சுமார் ரூ.9,000 சம்பாதிக்கிறார். லாக்டவுன் மற்றும் அதற்குப் பிறகும் நான்கு மாதங்கள் வேலை இல்லை.

பின்னர், அந்த நிறுவனம் அவரை அழைத்து, மீண்டும் வேலைக்கு வர விரும்புகிறீர்களா என்று கேட்டது. நிபந்தனைகள் இருந்தன. வியாபாரம் குறைந்துவிட்டது, எனவே தினசரி 300 ரூபாய்க்கு மாதம் 10 முதல் 15 நாட்கள் வேலை செய்யலாம். "இதன் மூலம் குறைந்த பட்சம் என் குழந்தைகளுக்கு உணவளிக்கப்படுவதை என்னால் உறுதிப்படுத்த முடியும்" என்றார்.

"எப்போதும் கார் ஓட்டுவது என் பொழுது போக்கு. "விஷயங்கள் நிறுவனத்திற்கும் மோசமானவை, மேலும் அவர்கள் எனக்கு எவ்வளவு வேலை கிடைக்குமோ அவ்வளவு மட்டுமே அவர்கள் எனக்கு வழங்க முடியும் என்பதை நான் புரிந்துகொள்கிறேன். ஆனால் ஒரு நாள் நிலைமை சீக்கிரமே சரியாகிவிடும்" என்று அவர் நம்புகிறார்.

[*இந்தக் கட்டுரைக்காக நேர்காணல் செய்யப்பட்ட பெண்கள் தங்களது பெயர் உள்ளிட்ட அடையாளரை வெளியிட விரும்பவில்லை.]

இந்தத் தொடர், KREA பல்கலைக்கழகத்தில் LEAD இன் பொருளாதாரத்தில் பெண்கள் மற்றும் பெண்களை முன்னேற்றுவதற்கான முயற்சிக்கான முயற்சி (IWWAGE) அமைப்பின் ஏற்பாடாகும்.