கிராமப்புற வேலைவாய்ப்பு மறையும் போது முதலில் இழப்பை சந்திப்பது பெண்களே

மும்பை மற்றும் நாசிக்: கமல் கங்குரூட், பள்ளத்தாக்கில் உள்ள தனது வீட்டின் அருகாமையில் வயல்வெளியே நடந்து சென்று கொண்டிருக்கிறார். அந்த விளை நிலங்களை பார்க்கிறார்; அதில் இந்தாண்டு உழுது, விதைத்து சாகுபடி செய்ய முடியாது என்பது தெரிகிறது. விவசாய நிலங்களை தொழிற்சாலைகள் மற்றும் சாலை உருவாக்குவோரிடம் விற்கும் போது, அங்கு விவசாயம் சாராத பணிகள் மேற்கொள்ளப்படுகிறது. இத்தகைய விளை நிலத்தின் இழப்பு, மகாராஷ்டிராவின் நாசிக் மாவட்டத்தில் உள்ள தலித் கிராமமான பிம்பிளாடில் தொழிலாளர்களுக்கு வேலையிழப்பை ஏற்படுத்தியுள்ளது.

முன்பெல்லாம் பருவமழை துவங்கியதும் கங்குரூட் போன்ற கிராமவாசிகளுக்கு குறைந்தபட்சம் இரண்டு மாதங்களுக்காவது வேலை உறுதியாக இருக்கும். அருகில் உள்ள நெல் வயல்களில் நாளொன்றுக்கு ரூ.200-250 முதல் சம்பாதித்து வந்தனர். இப்போது வேலை கிடைப்பது குறைந்துவிட்டது; மேலும் ஒழுங்கற்றதாக உள்ளது. "மக்கள் தொகை அதிகரித்து வருகிறது ஆனால் ஒவ்வொரு ஆண்டும் வேலைவாய்ப்பு குறைந்து வருகின்றன," என, இந்தியா ஸ்பெண்டிடம் கங்குரூட் கூறினார். "கடந்த ஆண்டு முழு பருவத்திலும் சிலக்கு 3 வாரங்கள் மட்டுமே வேலை கிடைத்தது. மேலும் இயந்திரங்களை கொண்டு வேலை வேகமாக செய்யப்படுகிறது" என்றார் அவர்.

கங்குரூடின் கணவர், அதிர்ஷ்டசாலிகளில் ஒருவர்; சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, பக்கத்து நகரில் வேளாண்மை அல்லாத வேலையாக, தையல்காரராக பணிக்கு சேர்ந்தார். கடந்த தீபாவளியின் போது ரூ. 6,000 சம்பாதித்தார். ஆனால் மற்றவர்கள், குறிப்பாக கிராமப்புற பெண்கள், பெரும்பாலும் பருவமழை இல்லாதபோது வேலையில்லாமல் இருக்கிறார்கள் - இரண்டு மாத காலத்திற்கு மட்டுமே அதுவும் விவசாய வேலைகள் கிடைக்கின்றன. "பிளாஸ்டிக் தடைக்குப் பிறகு, ஒரு அரசுசாரா அமைப்பு பக்கத்து கிராமத்திற்கு வந்து, பெண்களுக்கு துணி பைகள், பெட்டிகோட் போன்றவற்றை தயாரிப்பது குறித்து கற்றுக் கொடுத்தது" என்று கங்குட்ரே கூறினார். "நானும் கற்றுக்கொள்ள விரும்பினேன்; ஆனால் அவர்கள் இங்கே வரவில்லை; இந்த வகையான வேலையை எப்படி கண்டுபிடிக்க முடியும் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை" என்றார்.

மகாராஷ்டிராவின் வடமேற்கு நாசிக் மாவட்டத்தில் உள்ள பிம்ப்ளத் கிராமத்தில், தனது மகனுடன் கமல் கங்குரூட் (35). இதன் பின்னணியில் உள்ள விளை நிலங்கள் விவசாய வேலைகள் ஒரு நிலையான விநியோக வழங்க பயன்படுத்தப்படும், ஆனால் இப்போது டெவலப்பர்களுக்கு விற்கப்பட்டு விட்டது, இதனால் கிராமத்தில் ஏழைகளுக்கு வேலைவாய்ப்புகளை குறைந்துவிடுகிறது..

பிம்ப்ளாட் கிராமத்தினரை போலவேஇந்திய கிராமங்களில் அதிக எண்ணிக்கையில் பெண்கள் குறைந்த வேலை மற்றும் குறைவான பண்ணை வேலைகளை, குறைந்த சம்பளத்திற்கு வேறு வேலைவாய்ப்புகளை தேடி செல்கின்றனர். இந்தியாவில், 7.7 மில்லியன் விவசாயிகள் விவசாயத்தை கைவிட்டும் கூட, பெண் விவசாய தொழிலாளர்கள் எண்ணிக்கை 2001 மற்றும் 2011க்கு இடையே 24% அதிகரித்துள்ளது; எந்தவொரு வரையறு உள்ள, வேளாண் அல்லாத வேலைவாய்ப்புகள் பெருகிய முறையில் அதிக திறமையான, சிறந்த கல்வி மற்றும் வேலைக்கு இடம்பெயரக்கூடியவர்கள் என்று கருதப்படும் ஆண்கள், எப்படி அதிகரித்து வருகின்றனர் என்பதை இது குறிக்கும்.

இந்த 'விவசாயத்தின் பெண்மையாக்கம் "கொண்டாடப்பட மாட்டாது" என்று, டெல்லி அம்பேத்கர் பல்கலைக்கழக உதவி பேராசிரியர் இஷிதா மெஹ்ரோத்ரா தெரிவித்தார். ஏனெனில் விவசாயப்பணிகள் "குறைந்த ஊதியம், உத்தரவாதம் இல்லாத மற்றும் அடக்குமுறை உழைப்பு" என்ற கட்டுக்குள் வைக்கப்படுகின்றன. வேளாண் பணி "ஒரு பழமையான சிந்தனை மற்றும் ஒரு சமூக-கலாச்சார மதிப்பு முறை" என்பதை சுட்டுகிறது. இது பெண்களை கிராமம் சார்ந்தும் வீட்டோடும் இருக்க வைத்துவிடுகிறது. பாலின விகிதம் ஆண்கள் பொருளாதார மற்றும் சமூக காரணங்களுக்காக குடியேற அனுமதிக்கிறது என்று அவர் கூறினார்.

கிராமப்புற வேலையின்மை மற்றும் சமத்துவமின்மை பற்றிய ஒரு அத்தியாயத்தை மெஹ்ரோத்ரா, ஆக்ஸ்பாம் இந்தியாவின் இரண்டாம் இந்தியா சமத்துவமின்மை அறிக்கையை - 'மைண்ட் தி காப் - தி ஸ்டேட் ஆஃப் எம்ப்ளாய்மெண்ட் இந்தியா' எழுதியுள்ளார். இந்தியாவின் வேலைவாய்ப்பு பற்றிய நமது தற்போதைய விசாரணையில் இது சமீபத்தியது; மற்றும் அதன் புதிய அறிக்கையில் வேலை நிலைமை மற்றும் விசாரணை ஆகியன ஆக்ஸ்பாம் ஆய்வை அடிப்படையாகக் கொண்டது.

சமமற்ற பொருளாதார வளர்ச்சி

கடந்த 1990 களின் ஆரம்பத்தில் இருந்த மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியை (GDP) விட தற்போது நான்கு மடங்கு வளர்ச்சி இருந்தபோதிலும், இந்தியாவின் கிராம பொருளாதாரம் ஒரு நெருக்கடிக்கு உள்ளாகியுள்ளது; வருவாய் உருவாக்கும் வாய்ப்புகளை மறைந்துவிட்டதால் பெண்களும், விளிம்பு நிலையில் உள்ளவர்களும் பாதிக்கபட்டுள்ளனர்.

கடந்த 2011-12 மற்றும் 2017-18க்கு இடையில்தற்காலிக தொழிலாளர்கள் 32 மில்லியன் தங்கள் வேலைகளை இழந்துள்ளதாக மதிப்பிடப்பட்டுள்ளதாக, தேசிய மாதிரி ஆய்வு அறிக்கை (NSSO) கசிந்ததை, 2019 மார்ச் மாதத்தில் இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸ் செய்தி வெளியிட்டது.

இத்தகைய கொந்தளிப்பு மத்தியில், நாட்டில் விவசாயிகளின் போராட்டங்கள், எதிர்ப்புக்கள், கிராமப்புற வீடுகளில் கடன் அளவு அதிகரித்து, பயிர் விலைகள் குறைந்தன. இதனால், அதை சார்ந்திருந்த 600 மில்லியனுக்கும் அதிகமானோரை அதை பெற போராடச் செய்தது. இதன் விளைவாக, அதிகரித்துவரும் வேலையின்மை மற்றும் விவசாயத் துன்பம் ஆகியவை முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததாகின; இந்தியாவில் 70 சதவிகிதத்திற்கும் அதிகமானோர் சமீபத்தில் நடத்தப்பட்ட கணக்கெடுப்பில் கணிசமான அக்கறையை வெளிப்படுத்தினர் என்பதிதை இந்தியா ஸ்பெண்ட் , மார்ச் 2019 கட்டுரை தெரிவித்தது.

விளிம்பு நிலை குழுக்கள் மிகவும் பாதிக்கப்பட்டுள்ளன

இப்போது, விவசாயம் சாராத செயல்பாடுகள் 65% கிராமப்புற குடும்ப வருமானங்களை பிரதிநிதித்துவப்படுத்துகின்றன; ஏனெனில் வருமானத்தின் முக்கிய ஆதாரமாக விவசாயம் என்பது படிப்படியாக குறைந்து வருகிறது என, மத்திய அரசின் 2017 நிதிஆயோக் வெளியிட்ட அறிக்கை தெரிவிக்கிறது. வாய்ப்புகள் சுருங்கிவிட்டதால் தொழிலாளர்கள் பாரம்பரிய, பண்ணை சார்ந்த வேலைவாய்ப்பிலிருந்து வேறுபட்டிருக்க வேண்டும் என்ற வழிமுறையை அது பிரதிபலிக்கிறது. வாய்ப்புகள் சுருங்கிவிட்டதால் தொழிலாளர்கள் பாரம்பரிய, பண்ணை சார்ந்த வேலைவாய்ப்பிலிருந்து வேறுபட்டிருக்க வேண்டும் என்ற வழிமுறையை அது பிரதிபலிக்கிறது.

மாற்று வேலைவாய்ப்பு கண்டுபிடிக்கப்பட வேண்டிய பணியானது உழைக்கும் ஏழைகளை (மேலும் தலித்துகள், ஆதிவாசிகள் மற்றும் முஸ்லிம்களாக இருப்பவர்கள் அதிகம்) பாதிக்கிறது. நில உரிமையாளர் பிரிவினர் வர்த்தகம் செய்யலாம்; இயந்திரங்களை வாடகைக்கு சொத்து ஆதரவுள்ள செல்வந்த தலைமுறையின் உதாரணங்களாகும் என்று, ஆக்ஸ்பாம் அறிக்கை கண்டறிந்தது. உயர்கல்வி கொண்டதன் விளைவாக, திறமையான, ஒயிட் காலர் பணிகள், வசதியான கிராமப்புறத்தவர்களுக்கே அதிகம் தேடிக் கொள்கின்றனர்.

விவசாய தொழிலாளர்கள் புதிய மற்றும் சிறந்த வேலைவாய்ப்புகளை தேடுவதில் ஒரு ஆக்கபூர்வமற்ற விவசாயத் துறையை விட்டு வெளியேறும்போது, "என்ன வேலை மற்றும் எந்த நிபந்தனைகளுக்கு உட்பட்டு" என்ற "சமநிலையான அதிகார உறவுகள்" என்பது கிராமப்புற தொழிலாளர் சந்தைகளில் இது ஒரு விதிமுறை.

உதாரணத்திற்கு, 2011-12 மற்றும் 2017-18 காலப்பகுதியிலிருந்து 29 மில்லியன் கிராமப்புற பெண்கள், தொழிலாளர் சந்தையில் இருந்து மறைந்துவிட்டனர். தொழிலாளர் சந்தைகள் கடுமையாக்கப்பட்டு வேலைகள் கோரும் போது, பெண்கள் வேலைகளை, குறிப்பாக கிராமப்புற கட்டுமான வேலைகளை இழக்க வாய்ப்பு அதிகமாக உள்ளது என, மும்பை பல்கலைக்கழகத்தின் பொருளியல் துறையின் முன்னாள் இயக்குநரும் பேராசிரியருமான ரிது தேவன்கூறினார்.

"இதற்கு, உழைப்பு தொழில் மற்றும் தொழில் நுட்பப்பிரிவானது ஒரு காரணம்," என்று அவர் கூறினார். ஆண்கள் தச்சு வேலை, கொத்தனார் போன்ற பணிகளில் முனைப்புடன் ஈடுபடுகின்றனர். உதாரணத்திற்கு கட்டுமான பணி இடங்களில் பெண்களுக்கு செங்கல், கற்கள் எடுத்து வருதல் போன்ற கூலிப்பணி தான் தரப்படுகிறது.

வேலைவாய்ப்பு இன்மை மற்றும் பெருகிய முறையில் அவநம்பிக்கையான நிலைமை , விளிம்பு நிலை குழுக்களை சுரண்டுவதற்கான அதிக வாய்ப்பு உள்ளதையே இது குறிக்கிறது. பண்ணை அல்லாத விவசாயம் "மாற்று மாற்று வேலைக்கான மிக முக்கிய ஆதாரம்" மற்றும் பல ஆண்கள் பணிக்காக இடம் பெயர்வதால், பெண்கள் குடும்ப சுமையை சுமக்க வேண்டியிருக்கிறது. உயர் ஜாதி நில உரிமையாளர்கள் சமூக பாதுகாப்பு ஏற்பாடுகள் செய்வதற்கு பதிலாக, தலித் பெண்களுக்கு, குறைந்த ஊதியமோ அல்லது சில நேரங்களில் ஊதியம் தராமலோ பணியை மட்டும் வாங்கி கொள்வதாக பொருள் கொள்ளலாம் என்று மெஹ்ரோத்ரா விளக்கினார்.

"நகர்ப்புறங்களில் இருந்து கிராமங்களுக்கு பணத்தை அனுப்பும் போதுஅது சேருவது ஒழுங்கற்ற தன்மை உள்ளது. நீண்ட இடைவெளிக்கு பின் தினசரி அடிப்படையில் உங்கள் உணவு எங்கிருந்து கிடைக்கும்? "என்ற அவர், "பெரும்பாலும் பெண்கள் ஆதிக்க சாதிகளுக்கு மாறிவிட்டனர், பள்ளிக்கூடம் அல்லது மருத்துவ கட்டணத்தை செலுத்தக்கூட அவர்களின் வேலைவாய்ப்பு நிர்ணயம் செய்ய முடியவில்லை" என்றார்.

வேலைவாய்ப்பைப் பெறுவதற்கான ஒரு நிபந்தனையாக,பெண்களுக்கு பாலியல் சுரண்டல் கூடுதலாக இருப்பதை, கிராமப்புற பகுதி வேலை மையங்கள் (நாகாஸ்) முழுவதும் சுற்றிப்பார்த்த தேவன் கண்டறிந்தார். திறன், மொழி மற்றும் நிச்சயமாக பாலினம் என காத்திருக்கும் தொழிலாளர்களின் குழுக்கள் பிரிந்திருப்பதை நாம் காணலாம். ஆனால் கடந்த இரு ஆண்டுகளில், குறிப்பாக பண மதிப்பிழப்பு நடவடிக்கைக்கு பிறகு பெண்கள் மத்தியில் ஒரு புதிய பிரிவு உருவானது, "என்று அவர் கூறினார். வேலைகள் தேவை என கையை மேலே உயர்த்துவது குறைந்தது; பாலியல் ஈர்ப்பின் அடிப்படையில் பெண்களை பிரிக்க தங்கள் பேரம் பேசும் அதிகாரத்தை முதலாளிகள் உறுதிப்படுத்தியுள்ளனர்; "இளைய மற்றும் சற்று குறைந்த ஊட்டச்சத்து நிறைந்தவர்கள்" வயதான பெண்களிடம் இருந்து பிரிக்கப்பட்டதாக தேவன் கூறினார்.

கிராமப்புற வேலைவாய்ப்புகளின் எண்ணிக்கையில் குறைப்பு என்பது, "மிக அதிகமான நகர்வு மற்றும் துண்டிக்கப்பட்ட" தொழிலாளர் சக்தியை, பணியின் தரம் குறைந்து வருவதைக் குறிக்கிறது என்று அறிக்கை தெரிவிக்கிறது. பல தொழிலாளர்கள் (பெரும்பாலும் தாழ்த்தப்பட்டோர்- இது இந்தியாவில் கீழ் சாதியினருக்கு வழங்கப்பட்ட உத்தியோகபூர்வ பெயர்; இவர்கள் சமூகத்தில் பின்தங்கியவர்களாக கருதப்படுகின்றனர்), ஒரு 'பலதரப்பட்ட ஆக்கிரமிப்பு' இருப்பு, ஒழுங்கற்ற தற்காலிக உழைப்பு, சிறு சுயவேலைவாய்ப்பு மற்றும் குடியேற்ற பணியின் கலவை மூலம் ஒரு வாழ்க்கை நடத்துவதற்கான முயற்சியாகும்.

இத்தகைய வேலை விவசாய தொழிலைவிட அதிக கூலி தரும்போது, ​​அது "ஒரு நியாயமான சம்பளத்தை வழங்கும் வகையில் நெருக்கமாக இல்லை". உண்மையில், இத்தகைய 'பாதிக்கப்படும் வேலைவாய்ப்புக்களில் ஈடுபடும் இந்தியர்களின் விகிதம் 2019 ஆம் ஆண்டில் 77% ஆக இருக்கும் என மதிப்பிடப்பட்டுள்ளது; இது, தெற்காசியா சராசரியைவிட 5% புள்ளிகள் அதிகம்.

இது கிராமப்புற இந்தியாவில் வாழ்வாதார நெருக்கடிகளின் அளவிற்கு ஒரு அறிகுறியாகும் என, டெல்லி ஜவஹர்லால் நேரு பல்கலைக்கழகத்தின் பொருளாதார ஆய்வுகள் மற்றும் திட்டமிடல் மைய பொருளியல் பேராசிரியர்ஜெயதி கோஷ் தெரிவித்தார். "பெரும்பாலான வேலைகளில் போதுமான வேலை நாட்கள் அல்லது வேலையின் முழு நாட்களே கிடைப்பது கடினம், ஒற்றை நடவடிக்கை, தரமான நிலையான வாழ்க்கைக்கு போதுமானதாக இல்லை" என்றார்.

இத்தகைய பாதுகாப்பற்ற வேலை நிலைமைகள் எதிர்மறையானவை என்பது தெளிவு என்றாலும், கோஷ் மேலும் சுட்டிக்காட்டுவது, போதுமான சொத்துக்களை (நிலம் மற்றும் பிற செல்வங்கள் போன்றவை) இடையே அதிகரித்து வரும் செல்வந்த இடைவெளியை இன்னும் அதிக கவலையுடனான போக்குக்கு அதேபோல் முறையான வழக்கமான வேலைகள் (வழக்கமான உள்ளூர் அதிகாரிகள் மற்றும் ஆசிரியர்கள்) மற்றும் ஏனையவர்கள்".

கிராமப்புற வேலைவாய்ப்புச் சந்தைகள் சுருங்கிவிட்டன. அது ஏழை, விளிம்புநிலை தொழிலாளர்களை கைவிட்டு வெளியேறுகிறது என்பது மோகன் கங்கேட்டுக்கு மட்டும் நன்றாக தெரியும். தொலைதூரப் பகுதிகளில் உள்ள பெரிய பங்களாக்களை சுட்டிக்காட்டும் 23 வயதான அவர், கிராமப்புற நில உரிமையாளர்கள் இங்கிருந்து வெளியேறி, 10 ஆண்டுகளுக்கு முன் புதிய, பெரிய வீடுகளை எப்படி கட்டினர் என்பதை விவரித்தார் - இரு சமூகங்களின் அதிர்ஷ்டங்கள் பத்தாண்டுகளாக எவ்வாறு காட்டியுள்ளன என்பது பற்றிய காட்சிப்படுத்தியுள்ளன.

"இங்கு ஏறத்தாழ 20% இளைஞர்கள் வேலை செய்கிறார்கள் என்று நான் கூறுவேன்," என்ற அவர், "நகரத்தில் வேலை கிடைப்பது சாத்தியம்; ஆனால் யாரும் உண்மையில் அதை விரும்பவில்லை - மாதத்திற்கு 6,000 ரூபாய் சம்பாதிக்கலாம்; ஆனால் நீங்கள் வீட்டிற்கு ரூ.2,000 மட்டுமே எடுத்து வர முடியும்; மற்றும் நீண்ட நேரத்திற்கு கடினமாக உழைத்தால் தான் இது கிடைக்கும்" என்றார். இதன் விளைவாக, கிராமத்தில் உள்ள பல இளைஞர்கள் பெரும்பாலும் குடிப்பழக்கம் மற்றும் நாள் முழுவதும் சீட்டு விளையாடி கொண்டிருக்கிறார்கள்.

மோகன் கங்காதே, 23. இவர் வடமேற்கு மகாராஷ்டிராவின் நாசிக் மாவட்டத்தில் உள்ள பிம்ப்ளாத் கிராமத்தில் வசிக்கிறார். தனது கிராமத்தில் ஆண்களில் 20% பேரே வேலைக்கு செல்கிறார்கள்; பெரும்பாலானவர்கள் குடித்துவிட்டு சீட்டு விளையாடுவதாக கூறினார்.

சமூக விதிகள் பெண்கள் மீண்டும் பிடித்து வைக்கிறது

கிராமப்புறங்களில் ஆண்கள் 34% வரை வேலைவாய்ப்பு தேடி இடம் பெயர்ந்துள்ளனர்; சிறந்த பொருளாதார வாய்ப்புகள், கிராமப்புற பெண்களுக்கான எண்ணிக்கை பத்தில் 3.6% பங்கு ஆகும். வெளியேற்றம் இடம்பெயர்வு பொருளாதார மற்றும் சமூக இயக்கத்திற்கான அணுகலை வழங்கியுள்ளபோதிலும், கிராமப்புற இந்தியாவில் பல பெண்களுக்கு அத்தகைய வாய்ப்புகள் கிடைக்கவில்லை; கிராமத்தில் அவர்களை இணைக்கும் "ஒரு பழம்பெரும் சித்தாந்தமும் உள்ளூர் சமூக-கலாச்சார மரபுகளும்" காரணம் என்று அறிக்கை கூறுகிறது.

நிறுவனத்திற்காக தனது வீட்டு படிக்கட்டுகளில் அண்டை வீட்டாருடன் உட்கார்ந்திருந்தார் பாரதி சபிலால், 32, எப்படி பெண்கள் குறைந்த கல்வி நிலை மற்றும் பண முதலீடு தேவை என்பதையும், அது பெரும்பாலும் கிராமப்புற ஆண்கள், வேலைக்காக நகரங்களில் புலம் பெயர வைப்பதையும் விளக்கினார்.

“வேலைதேடி செல்லும் ஒவ்வொரு பயணத்திற்கும் ரூ. 50 ரூபாய் செலவாகிறது; அது எல்லோராலும் முடிவதில்லை. யாராவது நகரத்திற்கு வேலைக்கு சென்றிருக்கிறார்கள் என்றால், அது ஆண்களாக இருக்கும்” என்ற சபிலால், "அவர்கள் இன்னும் திறமையானவர்கள், மேலும் வேலைவாய்ப்பும் உடனே கிடைக்க வாய்ப்புள்ளது" என்றார். அவரும், அவரது பெண் தோழிகள் பலரும் 8ஆம் வகுப்பு வரை மட்டுமே படித்திருக்கிறார்கள். கிராமத்தில் உள்ள ஆண்கள் பெரும்பாலும் பள்ளியில் 12ஆம் வகுப்பு முடித்தவர்களாக உள்ளனர்.

குழந்தை வளர்ப்பு, பராமரிப்பு போன்ற வீட்டுப் பணிகளைச் சுமக்க வேண்டி உள்ளது. விறகு மற்றும் நீர் சேகரிப்பு போன்ற நேரத்தை அதிகம் எடுத்துக் கொள்ளும் பணிகள், கிராமத்திற்கு வெளியே பெண்களுக்கு சில வாய்ப்புகளை ஆராய்ந்து பார்க்க முடிகிறது. இது இன்னும் குறைவான சமூக பொருளாதார நிலை மற்றும் உழைப்புக்கான ஊதியம் பெறுவதில் விலக்கு ஆகியவற்றிற்குள் செலுத்துகிறது. உதாரணமாக, சாபிலால் தனது வீட்டுப் பொறுப்பை ஏற்றுக் கொண்ட க் கொண்டே தனது நாட்களில் ஒரு பெரிய பகுதியை எடுத்துக் கொண்டு, வீட்டோடு நெருக்கமாக இருப்பதற்கு வேறு வழியில்லை. "எங்கள் ஊர் மற்றும் பெற்றோரது கிராமங்களுக்கு இடையில்தான் நாங்கள் செல்கிறோம்; அரிதாககூட வேறு எங்கும் செல்வதில்லை’ என்ற அவர், "அப்பகுதியில் உள்ள எந்தவொரு வேலை பற்றி நாங்கள் கேட்கமாட்டோம்; ஆண்களே செய்கிறார்கள்," என்றார்.

வடகிழக்கு மகாராஷ்டிராவின் நாசிக் மாவட்டத்தின் பிம்ப்ளாத் கிராமத்தில், வெயில் நிரம்பிய மார்ச் மாத பிற்பகலில் தனது வீட்டிற்கு வெளியே, பக்கத்து வீட்டாருடன் அமர்ந்திருக்கும் பாரதி சாபிலால் (32). அவரது கணவர் அருகேயுள்ள நகரங்களுக்கு வேலை தேடித் தேடிச் செல்வதால், வீட்டு சுமைகளுக்காக வீட்டிலேயே இருக்க வேண்டியுள்ளது. இதனால், திறமையான வேலைகள் கண்டுபிடித்து செய்யும் வாய்ப்புகள் அவர்களுக்கு குறைக்கிறது.

கிராமப்புறங்களில் பல இந்திய பெண்களுக்கும் இவரது அனுபவமே பொதுவானது; குடியேற்ற ஓட்டத்தில் சேர முடியவில்லை மற்றும் விவசாயம் அல்லாத வேலைவாய்ப்பைக் கண்டறிய முடியாமல் விவசாயத் தொழிலாளர்கள் என்ற வாய்ப்பையே தந்துள்ளது. ஒட்டுமொத்த கிராமப்புற வேலைவாய்ப்பும் விவசாயத்துடன் பிணைக்கப்பட்டிருக்கிறது (கிராமப்புற குடும்பங்களில்

30% மட்டுமே சாகுபடிக்கு தங்கள் வருமான ஆதாரமாக இருக்கிறது) இது பெண்களுக்கு மட்டுமல்ல, தற்போது 75% குறைந்த ஊதியம் மற்றும் திறனற்ற விவசாய வேலைகளில் ஈடுபட்டு வருகின்றனர்.

வருமானம் தரும் "போதுமான" ஆதாரத்தை வழங்குவதற்கான ஒரு வடிவத்தில் அதிகமான பெண்கள் கவனம் செலுத்துவது மட்டுமல்லாமல், அவர்கள் பல பாகுபாடுகளையும் எதிர்கொள்கின்றனர்; "ஊதிய உறவுகள் ஒரு பொருளாதார ஒப்பந்தம் அல்ல" என்று ஆக்ஸ்பாம் அறிக்கை கூறுகிறது. உதாரணமாக, கிராமப்புற ஆண் மற்றும் பெண் தற்காலிக தொழிலாளர்கள் மத்தியில் பாலின ஊதிய இடைவெளி தற்போது 45% என மதிப்பிடப்பட்டுள்ளது, தேசிய சராசரி 34% என்பதைவிட இது 10%அதிகம் என்று, 2018 ஆகஸ்ட் மாதம் இந்தியா ஸ்பெண்ட் கட்டுரை வெளியிட்டது.

பிம்பிளாத் கிராமத்தில் உள்ள பல பெண்களும் கூறியது ஆண்களுக்கான தினக்கூலி தங்களைவிட ரூ.50 அதிகம் (ஆதாவது ரூ.250 vs ரூ.200) என்பதாகும். "நான் அதைப் பற்றி நினைத்துப் பார்த்ததில்லை, ஆனால் ஆண்களை போலவே பெண்களும் பணம் சம்பாதிக்க வேண்டும் என்று நினைக்கிறேன்" என்று நாங்கள் முன்பு சந்தித்த கங்குரூட் கூறினார். "ஆனால் இன்னும் பணம் கூடுதலாக கேட்டால் அவர்கள் எங்களை 'வர வேண்டாம்' என்று சொல்கிறார்கள்" என்றார் அவர். “பெண்களை விட ஆண்கள் இன்னும் பலமாக, கூடுதலாக வேலை செய்வார்கள் என்று அவர்கள் காரணம் கூறுகிறார்கள். ஆனால், அதே நேரத்தில் அதே பணிக்கு குறைவாக கூலி கிடைக்கிறது” என்றார்.

இதற்கு மாற்று வழியை பெண்கள் தேடும் போது, அது வரம்புக்குட்பட்ட விவசாய வாய்ப்புகளாகும். உதாரணமாக, வீட்டு வேலை, பாகுபாடு அவர்களை தொடர்கிறது. அவர்களின் ஊதியங்கள், திறமைகள் மற்றும் பங்கேற்பு ஆகிய அனைத்தும் "உள்ளூர் மதிப்பு அமைப்புகள் மற்றும் விதிமுறைகளால் நிர்ணயிக்கப்படுகின்றன" என்று அறிக்கை கூறுகிறது.

அரசின் மகாத்மா காந்தி தேசிய கிராமப்புற வேலைவாய்ப்பு உத்தரவாத திட்டம் (MGNREGS) சில பகுதிகளில் வேளாண் வேலைவாய்ப்புகளை வழங்கியுள்ளது; முன்பு கட்டுமானப்பணி போன்றவை விலக்கப்பட்டிருக்கக் கூடும் என்கிறது அறிக்கை. இந்த வேலைத்திட்டம் தொழிலாளர் சந்தையில் பெண்களின் ஊதியங்களை உயர்த்த உதவியது. உண்மையில் 1993-94 மற்றும் 2011-12 இடையே, தேசிய பாலின ஊதிய இடைவெளியை 3% புள்ளிகள் குறைத்துள்ளன; இதற்கு நூறு நாள் வேலைத்திட்டம் பெரும்பாலும் காரணமாகும். அத்துடன் சர்வதேச தொழிலாளர் அமைப்பு (ILO) இந்த 2018 அறிக்கையில் கிராமப்புற குறைந்தபட்ச ஊதியத்தை அறிமுகப்படுத்தியது.

திவான் போன்ற பொருளாதார நிபுணர்கள் இத்திட்டத்தின் பங்களிப்பை அங்கீகரித்து வேலைக்கான அதிகரித்துவரும் தேவைகளை எதிர்கொள்ளும் வகையில் அதிக முதலீடு செய்ய அழைக்கின்றனர். "ஆரம்பத்ஹ்டில் சில பகுதிகளில் 100 நாள் வேலை திட்டம் தங்கள் பகுதியில் நடைமுறைப்படுத்த உயர் சாதியினர் அனுமதிக்க மறுத்ததை நீங்கள் கேள்விப்பட்டிருக்கலாம். "நாங்கள் இதை தொடரவேண்டியது அவசியம் என்பது மட்டுமல்ல; ஆனால் விவசாயிகளின் நெருக்கடி உள்ள சூழலில் உண்மையில் அதை வலுப்படுத்துவதே ஆகும். தேசிய அளவில் இப்பணியில் ஈடுபடுவோரில் பெண்களில் 53%; சில மாநிலங்களில் கிட்டத்தட்ட மூன்றில் இரண்டு பங்கு பெண்கள் என்று அறிக்கை தெரிவிக்கிறது.

அரசுப் மற்ற திட்டங்களான, தேசிய கிராம சுகாதார திட்டம் மற்றும் சர்வா சிக்ஷா அபியான் (அனைவருக்கும் கல்வி இயக்கம்) திட்டங்களால் பெண்களுக்கு வேலைவாய்ப்பு பல்வகைப்படுத்தலை, அதாவது ஆஷா மற்றும் அங்கன்வாடி (சமுதாய சுகாதார மற்றும் குழந்தை பாதுகாப்பு திட்டம்) வழங்க முடிந்தது. சமூக மற்றும் பராமரிப்பு பணிகள் குறைந்த விகிதத்தில் ஊதியம் தருவதால் தற்போது வரை பெண்களின் உழைப்புக்கு ஊதியம் சமமற்றதாக உள்ளது என்ற நம்பிக்கை அவர்களிடம் தொடர்கிறது.

"சமூகநலன், கல்வி மற்றும் பராமரிப்புக்கு மட்டுமே பொருந்தக்கூடிய உற்பத்தி முகவர்கள் பெண்கள் என நாம் உணர வேண்டிய அவசியமில்லை மற்றும் சமூகநலன், கல்வி மற்றும் அக்கறை ஆகியவற்றிற்கு மட்டுமே பொருந்தக்கூடிய இரண்டாம் நிலை குடிமக்கள், "என்ற தேவன் "பெண்கள் பரந்த பொருளாதாரத்தில் இருப்பதோடு, அவர்களது பங்களிப்பு அங்கீகரிக்கப்பட வேண்டும்;வெளிப்படுத்தல் மற்றும் அளவிடப்பட வேண்டும்", என்றார்.

கொள்கை நடவடிக்கைகள் தேவை

இந்தியாவில், 85% பெண்கள் விவசாயத்தில் ஈடுபட்டுள்ளனர் என்ற போதினும் அதில் 13% மட்டுமே நிலத்தை வைத்திருக்கிறார்கள். இத்தகைய இடர்பாடுகள் மற்றும் 'நிலமற்ற' என்பது, பெண்களை விவசாயிகளாக அதிகாரபூர்வமாக அங்கீகரிக்கப்படாதும் காரணம். சொத்து சார்ந்த ஆதரவு தேவைப்படும் முறையான கடன் தேவைகளை கூட அணுக முடியாது என்று அறிக்கை தெரிவித்துள்ளது.

நில உரிமை தொடர்பான பிரச்சினையை சரிசெய்தல் பெண்களின் விவசாய வேலைத்திட்டம் மீது உள்ள தோற்றத்தை உருவாக்குவதற்கான முதல் படியாகும்; அதே போல் "தங்கள் உரிமை நிலைப்பாட்டை மேம்படுத்துதல் மற்றும் வளங்களை ஒதுக்கீடு செய்தல்" ஆகும் என்ற மெஹரோத்ரா, இது "பெருவணிக விளைவுகளை" உருவாக்கும், இது "சிறந்த சமூக விளைவுகளை" ஏற்படுத்தும் என்றார். 30-40% ஆண்களுடன் ஒப்பிடும் போது, கல்வி மற்றும் சத்துணவு உணவு உட்பட, குழந்தைகள் மற்றும் குடும்பங்களில் 90% வரை தங்கள் வருமானத்தில் பெண்களுக்கு முதலீடு செய்வதாக பல ஆய்வுகள் காட்டுகின்றன.

இருப்பினும் தற்போது நிலமற்ற விவசாயிகள் அரசு திட்டங்களில் இருந்து விலக்கப்பட்டு, மானிய விலையில் விதை மற்றும் உரம் போன்ற உற்பத்தித் திறனை வழங்குகின்றன. நில உரிமையாளர் மற்றும் விவசாயி நிலையை நீக்குதல், உள்கட்டமைப்பு மற்றும் நிறுவன ஆதரவுகளை மேம்படுத்துவதற்கு அரசு உதவக்கூடிய ஒரு முக்கிய வழி என்கிறது. பெண் விவசாயிகளை ஊக்கப்படுத்துதல் உள்பட அனைத்து பொதுத் திட்டங்களிலும் பெண்களுக்கு 33% இடஒதுக்கீடு அளிப்பது, அவர்களது வருமான நிலைக்கு உயர்த்தவும், உறுதியான கொள்கை வகுக்கவும் பலரும் அழைப்பு விடுத்துள்ளனர்.

"ஆந்திரா மற்றும் தெலுங்கானா மாநில அரசுகள் சில விதிகளை அறிமுகம் செய்துள்ளன. அதனால் தான் அனைத்து விவசாயிகளும் தங்கள் நிலப்பகுதிகளை அடையாளம் காணவும், அரசு திட்டங்களுக்கு அணுகுவதை உறுதிப்படுத்தவும் வழிமுறைகள் உள்ளன" என்று கோஷ் கூறினார். அத்தகைய திட்டங்களில் பெண்கள் இட ஒதுக்கீடு என்பது ஒரு "முன்நிபந்தனை" இருக்க வேண்டும் என்று அவர் மேலும் கூறினார்.

நீர்ப்பாசனத்தில் பொதுத்துறை முதலீடு அதிகரிப்பதன் வாயிலாக விவசாயத் துறைக்கு ஆதரவளிக்கும் போது, அதன் சேமிப்பு மற்றும் போக்குவரத்து வசதிகள் என்பது ஒரு "முன்னுரிமை" ஆகும்; கிராமப்புறங்களில் வேலைவாய்ப்பு தரநிலை, விவசாயம் அல்லாத வேலைவாய்ப்பு உற்பத்தியில் கவனம் செலுத்துவது மற்றும் பயிற்சிகளுக்கு நிதி அளித்து திறன்களை அதிகரிப்பது அவசியம் என்று அறிக்கை கூறுகிறது.

முன்பே விவாதிக்கப்பட்டது போல் பெண்களின் இயல்பை பொறுத்து நடைமுறை சார்ந்த சமூக நெறிமுறைகளின்படி, கிராமப்புற பெண்கள் தொழிலாளர்களை இலக்காகக் கொண்ட எந்தவித பயிற்சித் திட்டமும் "பாலின நட்புடன்" இருக்க வேண்டும். போக்குவரத்து மற்றும் குழந்தை பராமரிப்பு வசதி வசதி வழங்குதல், செலவினங்களைக் குறைத்தல் மற்றும் பெண்களின் உள்நாட்டு வேலைப் பொறுப்புக்கள் அனைத்தையும் கருத்தில் கொள்ள வேண்டும்.

இப்போதைக்கு, அரசு நிதியளிக்கப்பட்ட பயிற்சித் திட்டங்களில் இருந்து பெண்கள் விடுபடுவது அல்லது தையல் பயிற்சி, அப்பளம் தயாரிப்பு பயிற்சி போன்ற நடவடிக்கைகளில் சிறந்த முறையில் நடப்பதை தொடர வேண்டும் என்ற திவான், "பல மாநிலங்களில், ஆண்களுக்கான பணி பொருளாதார நடவடிக்கைகளுக்கு மட்டுமே பயிற்சி அளிக்கப்படுகிறது; பெண்களால் செய்யப்படும் பணி தவிர்க்கப்படுகிறது; சில நேரங்களில் அனைத்து பொருளாதார நடவடிக்கைகளில் இது 80% வரை அடங்கும்" என்றார். "எனவே பெண்களின் பங்களிப்புகளை தற்போது காண்பதற்கு இயலாது; அவர்கள் உண்மையில் 'காட்டப்படவில்லை’ அல்லது தீவிரமாக புறக்கணிக்கப்படுகின்றன" என்று அவர் மேலும் கூறினார்.

(சங்கேரா, எழுத்தாளர் மற்றும் இந்தியா ஸ்பெண்ட் ஆராய்ச்சியாளர்).

உங்களின் கருத்துகளை வரவேற்கிறோம். கருத்துகளை respond@indiaspend.org. என்ற முகவரிக்கு அனுப்பலாம். மொழி, இலக்கணம் கருதி அவற்றை திருத்தும் உரிமை எங்களுக்கு உண்டு.