'கோவிட் இரண்டாவது அலை வேலைகளை பாதிக்கும், பொருளாதாரத்தை கடினமாக்கும்'

அதிகமான வேலை பாதிப்பு ஏற்படும், மேலும் பொருளாதார நெருக்கடிகள் தொடரும் என்று சமீபத்திய அறிக்கையான, ஸ்டேட் ஆஃப் வொர்க்கிங்: இந்தியா 2021 (State of Working: India 2021) ஐ இணைந்து எழுதிய, நிலையான வேலைவாய்ப்பு மையத்தின் (CSE- சிஎஸ்இ) பொருளாதார வல்லுனர்கள் அமித் பாசோல் மற்றும் ரோசா ஆபிரகாம் ஆகியோர் தெரிவித்தனர். மார்ச் மற்றும் அக்டோபர் 2020 க்கு இடையில் இந்தியாவின் பொருளாதாரம் மற்றும் வேலைவாய்ப்பு துறையில் முதல் அலையின் தாக்கத்தை அறிக்கை ஆய்வு செய்கிறது. இந்த காலகட்டத்தில், தேசிய அளவிலான கள நிலவரமான குறைந்தபட்ச ஊதியம் ரூ .375 ஐ விட குறைவாக அறிக்கை செய்யும் இந்தியர்களின் எண்ணிக்கை 230 மில்லியன் அதிகரித்துள்ளது என்று, அது மதிப்பிடுகிறது. இரண்டாவது அலைகளால் ஏற்படும் பொருளாதார தாக்கம், முதலாவதைவிட கடுமையானதல்ல என்ற இந்திய ரிசர்வ் வங்கியின் கூற்றுக்கு, இந்த கண்டுபிடிப்புகள் முரணானவை.

இந்த நெருக்கடி, தங்களை ஏழைகள் என்று நினைத்துப் பார்க்காத பழகாத ஏழைகளின் பெரும் எண்ணிக்கையை உருவாக்குகிறது என்று, பசோல் மற்றும் ஆபிரகாம் இருவரும், இந்தியாஸ்பெண்டிற்கு அளித்த நேர்காணலில் தெரிவித்தனர். ஆய்வாளர்கள் ராகுல் லஹோட்டி, சுர்பி கேசர் மற்றும் மிருனாலினி ஜா ஆகியோரின் ஆராய்ச்சி உள்ளீடுகளை கொண்ட இந்த அறிக்கை, பொருளாதாரச்சரிவின் காரணமாக பெண்கள் மற்றும் இளம் வயது தொழிலாளர்கள் விகிதாச்சாரத்தில் பாதிக்கப்பட்டுள்ளனர் என்ற முடிவுக்கு வந்துள்ளனர். முறைசாராமை, வறுமை மற்றும் சமத்துவமின்மை அதிகரித்தது, மற்றும் குடும்பங்கள் தங்கள் உணவு உட்கொள்ளலைக் குறைத்துக் கொண்டு, கடன் வாங்குவதன் மூலம் நிலமையை சமாளித்தன.

திருத்தப்பட்ட பகுதிகள்:

இந்த அறிக்கையானது, தொற்றுநோயின் முதல் அலையின் தாக்கத்தைக் கையாள்கிறது. ஆனால் இப்போது, ​​நாடு முழுவதும் இரண்டாவது அலை அதிகரித்துள்ள நிலையில், வேலைவாய்ப்பில் அதன் விளைவு குறித்த உங்கள் மதிப்பீடு என்ன?

இந்திய பொருளாதார கண்காணிப்பு மையத்தின் (ஜனவரி முதல் ஏப்ரல் 2021 வரை) சமீபத்திய தகவல்கள், வேலைவாய்ப்பு விகிதங்கள் தொடர்ந்து தேக்கமடைந்து வருவதைக் காட்டுகின்றன. மேலும் ஆண்களுக்கு ஓரளவு வீழ்ச்சியும், ஏப்ரல் மாதத்தில் பெண்களுக்கு கணிசமான வீழ்ச்சியும் காணப்பட்டன. பல மாநிலங்கள் முறைசாரா ஊரடங்கை தொடங்கிய மாதம் இது. மாநிலங்கள் மேலும் மேலும் ஊரடங்குகளை அறிவிக்கையில், வேலைவாய்ப்பு விகிதம், அத்துடன் வருவாயும் கூட மேலும் வீழ்ச்சியடைய வாய்ப்புள்ளது. வேலையில் இருப்பவர்களுக்கு கூட, அதிகமான தொழிலாளர்கள் குறைவடையும் வேலைவாய்ப்பு விருப்பங்களில் கூடிவருவதால் வருவாய் குறைவை உணருகிறார்கள். முதல் அலையின் தாக்கத்திலிருந்து மக்கள் இன்னும் மீளவில்லை என்பதால் இரண்டாவது அலையின் தாக்கம், இன்னும் தீவிரமாக இருக்கும்.

இந்தியா ஒவ்வொரு நாளும், சாதனை அளவாக கோவிட் -19 நோய்ச்சுமை மற்றும் இறப்புகளை பதிவு பற்றி தொடர்ந்து தெரிவிக்கையில், இரண்டாவது தேசிய ஊரடங்கு அமல் செய்ய வேண்டுமென்ற கோரிக்கைகளும் உள்ளன. மத்திய அரசு மற்றொரு பொது முடக்கத்தை அறிவித்தால், அது எவ்வாறு திட்டமிடப்பட வேண்டும்?

கடந்த ஆண்டில் இருந்து கற்ற மிக முக்கியமான பாடம் என்னவென்றால், பொது முடக்கம் ஏழைகளை மிகவும் பாதிக்கிறது. பொது முடக்கம் அறிவிக்கப்படுவதற்கு முன்பு, உணவுப் பொருட்கள் மற்றும் பணப் பரிமாற்றம் போன்ற உதவி நடவடிக்கைகள் இருக்க வேண்டும், அதுபற்றி அறிவிக்கப்பட வேண்டும். இந்த அடிப்படை நடவடிக்கைகள் இல்லாமல் ஊரடங்கு இருக்கக்கூடாது. ஊரடங்கிற்கு முன்னர், தங்கள் வீடுகளில் இருந்து தொலைவில் பொது விநியோக முறைமை (பி.டி.எஸ்) உள்ளவர்களுக்கு, அதைப் பெற முடியாதவர்களுக்கு, அது (தேவைக்கேற்ப) கிடைக்கச் செய்ய வேண்டும்.

கோவிட்-19 நெருக்கடியால் 230 மில்லியனுக்கும் அதிகமான இந்தியர்களுக்கு தேசிய குறைந்தபட்ச ஊதியத்தை விட, ஊதியம் குறைந்துவிட்டதாக அறிக்கை மதிப்பிடுகிறது. 2020ம் ஆண்டு ஊரடங்கின் போது வேலை இழந்தவர்களில் பலர் மீண்டும் வேலைவாய்ப்பைப் பெற்றனர், ஆனால் 90% குறைந்த வருவாய் காரணமாகவும், மீதமுள்ளவர்கள் வேலை இழப்பு காரணமாகவும், அவர்களின் மொத்த வருமானத்தில் சரிவு ஏற்பட்டது. இதன் நீண்டகால விளைவுகள் என்னவாக இருக்கும்?

வறுமை கோட்டுக்கு நாம் நுழைவாயிலை எங்கு வைக்கிறோம் என்பது பற்றியது வறுமை மதிப்பீடு. பாரம்பரியமாக, இது நுகர்வு அடிப்படையில் இருந்தது. உதாரணமாக, பியூ ஆராய்ச்சி மைய மதிப்பீடு ஒரு நாளைக்கு 2 டாலர் வறுமைக் கோட்டைப் பயன்படுத்துகிறது. எவ்வாறாயினும், அனூப் சத்பதி கமிட்டி பரிந்துரைத்தபடி, தேசிய கள அளவிலான குறைந்தபட்ச ஊதியத்தை, கிராமப்புறங்களுக்கு ஒரு நாளைக்கு ரூ.375 ஆகவும், சராசரியாக 3.6 உறுப்பினர்களைக் கொண்ட நகர்ப்புற வீடுகளுக்கு ஒரு நாளைக்கு ரூ .430 ஆகவும் பயன்படுத்துகிறோம்.

சத்பதி குழு அறிக்கையானது கலோரி அல்லது உணவு உட்கொள்ளலைப் பயன்படுத்துவதோடு மட்டுமல்லாமல், வாடகை, ஆடை, உணவு அல்லாத அத்தியாவசியப் பொருட்களையும் உள்ளடக்கியது. இது, அடிப்படைத் தேவைகளை சிறப்பாக பற்றுகிறது மற்றும் பிற குழுக்களுடன் [சுரேஷ் டெண்டுல்கர், டி.டி. லக்தவாலா, சி. ரங்கராஜன் கமிட்டிகள்] ஒப்பிடும்போது உயர்ந்த கோட்டினை கொண்டிருக்கிறது. நெருக்கடிக்கு முன்பே, இந்த கோட்டிற்கு கீழே தனிநபர் வருமானம் உள்ள வீடுகளில் வாழ்ந்த மக்களின் விகிதம் - கிராமப்புறங்களில் 25.4% மற்றும் நகர்ப்புறங்களில் 15.6% என, பெரியதாக இருந்தது . தொற்றுநோயின் முதல் எட்டு மாதங்களில் (மார்ச் 2020 முதல் அக்டோபர் 2020 வரை சராசரி வருமானத்தின் அடிப்படையில்) இது 41% மற்றும் 35.3% ஆக அதிகரித்தது. தொற்றுநோய்க்கு முன்னர் கிராமப்புற மற்றும் நகர்ப்புறங்களில் முறையே 226.2 மற்றும் 72.4 மில்லியனாக இந்த வரம்புக்குக் கீழே உள்ள தனிநபர்களின் எண்ணிக்கை மற்றும் தொற்றுநோயின் முதல் எட்டு மாதங்களில் 365.2 மற்றும் 163.8 மில்லியனாக அதிகரித்துள்ளது.

இவ்வாறு நாம் சுட்டிக்காட்டுவது நெருக்கடியின் காரணமாக, இன்னும் பலர் இக்கோட்டிற்கு கீழே விழுகிறார்கள். இது கவலைக்குரியது, நெருக்கடி ஒரு பெரிய ஏழை மக்களை உருவாக்குகிறது, அவர்கள் தங்களை ஏழைகள் என்று நினைத்துப் பழக்கமில்லாதவர்கள், அவர்கள் நான்கு பேர் கொண்ட ஒரு குடும்பத்திற்கு மாதம் ரூ.10,000 சம்பாதித்திருக்கலாம். இது நிறைய இல்லை, ஆனால் அது இழப்பு அல்ல.

எந்தவொரு துல்லியத்தன்மையுடனும் நீண்டகால விளைவுகள் முன்னறிவிப்பது கடினம், ஆனால் முந்தைய தொற்றுநோய்கள் மற்றும் இதுபோன்ற பெரிய அதிர்ச்சிகள் (2007 இன் நிதி நெருக்கடி, ஆசிய நிதி நெருக்கடி) ஆகியவற்றில் இருந்து நமக்குத் தெரியும், ஊட்டச்சத்து, சுகாதாரம், கல்வி மற்றும் தொழில் வாய்ப்புகளில் நீடித்த விளைவுகள் ஏற்படக்கூடும்.

அதிக கடன்பாடு, அதிகரித்த முறைசாராமை மற்றும் குறைக்கப்பட்ட வருவாய் ஆகியன நீண்ட காலமாக நீடித்தால், அது [ஏழை வீடுகளுக்கு] மீண்டும் வெளிப்படுவது கடினம், அதாவது இது வறுமைக்கு ஒரு தற்காலிக இயக்கம் அல்ல. வருவாய் ஒட்டுமொத்த இழப்பு காரணமாக குடும்பங்கள் வறுமைப்பொறிக்குள் சிக்கிக் கொள்ளலாம் மற்றும் எதிர்காலத்தில் வருவாய் அதிகரிப்பதன் அடிப்படையில் ஓய்வும் கிடைக்காது.

வறுமையில் தள்ளப்பட்ட இந்தியர்களின் எண்ணிக்கையில் இந்த அதிகரிப்பு, எவ்வாறு நாட்டின் நலத்திட்ட கொள்கையை வடிவமைக்க வேண்டும்?

இது ஒரு தற்காலிக நிகழ்வு என்றால், அதற்கு பணம் அல்லது மானிய உணவு போன்ற குறுகிய கால ஆதரவு தேவைப்படும். மறுபுறம், சொத்துக்களை விற்கவோ, கடனுக்குச் செல்லவோ அல்லது வேலையில்லாமல் இருக்கவோ கட்டாயப்படுத்தப்பட்டால், நீண்ட காலமாக [ஏழைகளாக இருக்கும்] மக்களைப் பார்க்க வேண்டும். இது, அடுத்த சில மாதங்களில் நெருக்கடியை நாங்கள் எவ்வாறு கையாளுகிறோம் என்பதைப் பொறுத்தது.

வறுமையை குறைப்பதற்கான மிகப்பெரிய இயக்கி, பொருளாதார வளர்ச்சியாகும். நலத்திட்ட கொள்கைகள் முக்கியம், ஆனால் அவை வளர்ச்சிக்கு மாற்றாக இருக்க முடியாது. எவ்வாறாயினும், கடந்த 20 ஆண்டுகளில் எந்த நேரத்திலும் நாம் கண்ட நிலைகளுக்கு வளர்ச்சி மீண்டும் வரப்போவதில்லை. தொற்றுநோய் சில ஆதாயங்களை செய்யவில்லை. வளர்ச்சிக்கான பொதுச்செலவுகளை நாம் அதிகரிக்க வேண்டும். இந்த ஆண்டு பட்ஜெட்டில், மூலதனச் செலவினங்களுக்கான நிர்பந்தத்தை அரசு செய்ய முயன்றது. ஆனால் இரண்டாவது அலை வருவதால், நீண்டகால வளர்ச்சி மற்றும் குறுகிய கால நலக்கொள்கை கருத்தாய்வுகளை மீண்டும் சமநிலைப்படுத்துவது மீண்டும் ஒரு வலுவான முக்கியத்துவத்துடன், இப்போதைக்கு பிந்தையது.

உங்கள் ஆய்வானது, 15-24 வயதுக்குட்பட்டவர்கள் அதிக வேலை மற்றும் வருமான இழப்புகளை எதிர்கொண்டதாக முடிவு செய்துள்ளது. இந்திய குடும்பங்களுக்கும், அதன் இளைஞர்களுக்கும், பொருளாதார இயக்கம் மற்றும் நாட்டின் சமூக பொருளாதாரத்திற்கும் இது என்ன அர்த்தம்?

பொருளாதார மந்தநிலையின் போது இளம் வயது தொழிலாளர்கள் பொதுவாக வேலை இழப்புக்கு ஆளாக நேரிடும். நிறுவனங்கள் அவர்கள் மீது குறைந்த முதலீடுகளைக் கொண்டுள்ளன, குறைந்த அனுபவம் காரணமாக அவர்களின் உற்பத்தித்திறன் பெரும்பாலும் குறைவாகவே இருக்கும், எனவே அவை பெரும்பாலும் பொருளாதார அழுத்த காலங்களில் செல்லக்கூடியவையாகும். மேலும், குறைவான வேலை-தேடல் நெட்வொர்க்குகள், குறைந்த அனுபவம் என்பது அவர்கள் மீண்டும் வேலை தேடுவதற்கான வாய்ப்புகள் குறைவு என்பதாகும்.

இது இளைஞர்களின் பணியாளர்களுக்கு ஆழமான விளைவுகளை ஏற்படுத்தும். முன்னர் குறிப்பிட்ட தொழில் வாய்ப்புகளின் தாக்கம் இங்கே வருகிறது. தொழில் வாழ்க்கையின் தொடக்கத்தில் இழந்த ஆண்டு அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட அனுபவம் இருந்தால், இது பிற்காலத்தில் கடக்க கடினமாக இருக்கும்.

கொள்கை அடிப்படையில், பெண்கள் மற்றும் இளைய தொழிலாளர்கள் மீது சிறப்பு கவனம் செலுத்தப்பட வேண்டும், ஏனெனில் இருவரும் சமமாக பாதிக்கப்பட்டுள்ளனர்.

பெண்கள் மற்றும் இளம் வயது தொழிலாளர்களை வேலைக்கு அமர்த்த நாம் முதலாளிகளை ஊக்குவிக்க வேண்டும். ஊழியர் வருங்கால வைப்பு நிதி (EPF - இபிஎஃப்) அடிப்படையிலான பிரதம மந்திரி ரோஜ்கர் புரோட்சஹான் யோஜனா (PMRPY - பிஎம்ஆர்பிவி) ஒரு எடுத்துக்காட்டு. இந்த குழுக்களுக்கு பணியமர்த்தலுடன் தொடர்புடைய முதலாளிக்கு ஈபிஎஃப் அடிப்படையிலான மானியம் குறித்து அரசு சிந்திக்க முடியும்.

ஊரடங்குகளில் இருந்து நாம் வெளிப்பட்டு பொருளாதாரம் மறுதொடக்கம் செய்யும்போது, ​​பெண்கள் மற்றும் இளவயது தொழிலாளர்களை வேலைக்கு அமர்த்த நிறுவனங்களை ஊக்குவிக்கும் கொள்கைகளைப் பற்றி சிந்திப்பது நல்லது.

இந்தியாவில் ஏழை மற்றும் ஓரங்கட்டப்பட்ட சாதிக்குழுக்களும் தொற்றுநோய்களின் போது விகிதாசாரமாக பாதிக்கப்பட்டன, மேலும் சமூக பாதுகாப்பு வலையில் ஏற்பட்ட தவறுகளையும் கசிவுகளையும் அம்பலப்படுத்தின. நமது நலவாரிய அமைப்புகள் எவ்வாறு வடிவமைக்கப்பட்டு செயல்படுத்தப்படுகின்றன என்பதற்கு இதன் பொருள் என்ன? இது நீடித்த அலையாக மாறினால், குறுகிய, நடுத்தர மற்றும் நீண்ட கால தீர்வுகள் என்னவாக இருக்கும்?

எங்கள் அறிக்கையில் நாங்கள் விளக்கியுள்ளபடி, குறுகிய காலத்தில், பி.டி.எஸ் இன் கீழ் இலவச உணவு பொருட்களை 2021 இறுதி வரை நீட்டிக்க வேண்டும், பாதிக்கப்படக்கூடிய பல வீடுகளுக்கு மூன்று மாதங்களுக்கு ரூ .5,000 ரொக்கப் பரிமாற்றம் செய்யுங்கள், மேலும் 2.5 மில்லியன் அங்கன்வாடி மற்றும் ஆஷா தொழிலாளர்களுக்கு ரூ .30,000 (ரூ.5,000 வீதம் ஆறு மாதங்களுக்கு) கோவிட் துயர நிவாரணம் வழங்க வேண்டும்.

நடுத்தர காலப்பகுதியில், குறிப்பாக பெண்களை இலக்காகக் கொண்ட நகர்ப்புற வேலைவாய்ப்பு உத்தரவாதத் திட்டம் நமக்கு தேவை, சமூக பாதுகாப்பு வரம்பை விரிவுபடுத்துவதற்கு ஏற்கனவே உள்ள நிர்வாக தரவுத்தளங்களை மேம்படுத்துகிறது. ஜன்தன் [வங்கி வசதிகளுக்கு உலகளாவிய அணுகலை வழங்கும் திட்டம்] இல் நமக்கு அதிகப்பதிவு தேவை, மகாத்மா காந்தி தேசிய ஊரக வேலை உத்தரவாதச்சட்டம் (எம்.ஜி.என்.ஆர்.இ.ஜி.ஏ) வேலை அட்டை வைத்திருப்பவர்கள் அல்லது ஆதார்-இணைக்கப்பட்ட வங்கிக் கணக்குகளைக் கொண்டிருக்கும் அரசு திட்டங்களின் பிற பயனாளிகள் போன்றவற்றின் மூலம், பண நிகரத்தை அதிகரிப்பதற்கான பிற வழிகளை நாம் கண்டுபிடிக்க வேண்டும். எதிர்கால பரிமாற்றங்களை வழங்குவதற்காக இவை அனைத்தும் சேவைக்காக நிர்பந்திக்கப்படலாம்.

நீண்ட காலமாக, நமது பொது சுகாதாரத்தில் குறைந்த முதலீடு செய்வதற்கு அதிக விலை கொடுக்கிறோம். இந்த நெருக்கடியில் இருந்து நாம் பாடம் கற்க வேண்டும், சுகாதாரத்தை தனியார்மயமாக்குவதை நிறுத்த வேண்டும் மற்றும் இறுதியில் உலகளாவிய அடிப்படை சேவைகளுக்கு (பொதுவில் வழங்கப்பட்ட சுகாதாரம் மற்றும் கல்வி உட்பட) பெற பொது செலவினங்களை விரிவுபடுத்த வேண்டும்.

டிசம்பர் 2019 முதல் 2020 டிசம்பர் வரை, முறையாக சம்பளம் பெறும் தொழிலாளர்களில் கிட்டத்தட்ட பாதி பேர் சுயதொழில் செய்பவர்கள் (30%), சாதாரண ஊதியம் (10%) அல்லது முறைசாரா சம்பளம் (9%) தொழிலாளர்கள் என முறைசாரா வேலைகளில் ஈடுபட்டதாக அறிக்கை கூறுகிறது. இந்தியாவின் 90% தொழிலாளர்கள் தொற்றுநோய்க்கு முன்பே முறைசாரா துறையில் பணியாற்றினர். இந்த நிலைமையில் திறன், பயிற்சி மற்றும் கல்வி மற்றும் நிறுவனங்களுக்கு ஊக்கத்தொகை மற்றும் ஆதரவு குறித்து மீண்டும் சிந்திக்க வேண்டுமா? உடனடியாக என்ன செய்ய வேண்டும்?

திறமை மற்றும் கல்வி பற்றிய கேள்வி என்பது நீண்ட காலம் சார்ந்தது, [இப்போது] அதிகம் செய்யமுடியாது. நிறுவனங்கள் தொழிலாளர்களை நடத்திய விதத்தின் விளைவாக முறைப்படுத்துதல் என்பது அவர்களை ஊதியத்தில் வைத்திருக்க முடியாது அல்லது தொழிலாளர் செலவுகளைக் குறைப்பதற்கான வாய்ப்பைக் காண்கிறது. இந்த தொழிலாளர்கள் சுயதொழில் செய்ய வேண்டிய கட்டாயத்தில் உள்ளனர். இது தடுக்கப்பட வேண்டுமானால், நிறுவனங்கள் போராடுகிறார்களானால், தொழிலாளர்களை பணிநீக்கம் செய்வதில் இருந்து தடுக்கப்பட்டால் அவர்களுக்கு நிதி உதவி தேவை.

வளர்ந்த நாடுகளில் நிறுவனங்களின் சிறந்த பதிவேடு மற்றும் அவற்றை அடைய சிறந்த வழிமுறைகள் உள்ளன, எனவே ஊதிய மானியங்களை நேரடியாக நிறுவனங்களுக்கு வழங்கவும் பணிநீக்கங்களைத் தடுக்கவும் அல்லது குறைக்கவும் முடியும். இந்தியாவில், வறுமைக்கோட்டுக்கு கீழே உள்ள குடும்பங்களுக்கு [நலத்திட்டங்களில்] பண பரிமாற்றங்கள் உள்ளன. பலர் சுயதொழில் செய்பவர்கள் என்று கருதுவது, அவர்களின் நிறுவனத்தை ஆதரிப்பது போன்றது. ஆனால் சிறிய அலகுகள் (10 தொழிலாளர்கள் வரை வேலை செய்யும் நிறுவனங்கள்) போராடுகின்றன. சிறு அல்லது குறு நிறுவனங்களின் பதிவேட்டை உருவாக்குவதற்கான நேரடி வழிகளைப் பற்றி நாம் சிந்திக்க வேண்டும் மற்றும் நேரடி ஆதரவை வழங்க வேண்டும். இவை கடன்கள் மற்றும் கடன் அல்லாத , ஆனால் [பண] பரிமாற்றங்கள்.

எளிதான விஷயம் என்னவென்றால், கடன் உத்தரவாதங்களை உறுதி அளிப்பதன் மூலமும், ஏற்கனவே உள்ள கடன்களை நீட்டிப்பதன் மூலமும், மத்திய அரசு செய்ததைச் செய்வது. [ஆனால்] மக்களுக்கு உடனடியாக வளங்கள் தேவைப்படுவதால் இது நெருக்கடிக்கு தீர்வு காணாது. இந்த நிவாரணத்தை குறிவைப்பதற்கான சிறந்த வழி நம்மிடம் இல்லை, இந்த ஆதரவு தேவைப்படும் சிறிய அலகுகள் குறித்த போதுமான தரவு இல்லை.

மே 4, 2021 நிலவரப்படி, நூறு நாள் வேலை உத்தரவாதத் திட்டத்தின் கீழ் வேலை கோரிய 29 மில்லியன் குடும்பங்களில் 60% பேருக்கு மட்டுமே வேலை வழங்கப்பட்டுள்ளது. 1,925 குடும்பங்கள் வரை ஏற்கனவே 100 நாள் வேலைகளை முடித்துள்ளன. 2021 பட்ஜெட்டில், இத்திட்டத்திற்கு ரூ .73,000 கோடியை ஒதுக்கியுள்ள நிலையில், இது இருமடங்காக ரூ .1.75 லட்சம் கோடியாக இருக்க பரிந்துரைக்கிறீர்கள். மாநிலம் சார்ந்த ஊரடங்குகளை பார்க்கும்போது, நூறு நாள் வேலை உத்தரவாதத் திட்டத்தில் எவ்வாறு அந்நியப்படுத்த முடியும்?

சாதாரண ஆண்டுகளில் கூட, கிராமப்புற பொருளாதாரத்தின் நிலை காரணமாக நூறு நாள் வேலை உத்தரவாத திட்டத்திற்கு அதிக தொகை வழங்கப்பட்டுள்ளது. இது நிதியில்லாமல் இயங்குகிறது மற்றும் மக்கள் அதில் கட்டுப்பாட்டுடன் பணி பெறுகிறார்கள். வழக்கமாக ரூ .60,000-70,000 கோடி ஒதுக்கீடு போதுமானதாக இல்லை. குறைந்தது ரூ .1 லட்சம் கோடி தேவை என்று (சாதாரண ஆண்டுகள்) மதிப்பீடுகள் உள்ளன.

வேலைவாய்ப்பு மாற்று வழிகள் இல்லாததால் இப்போது பட்ஜெட்டை விரிவுபடுத்த வேண்டிய அவசியம் மிகவும் கடுமையானது. கோவிட் தொற்று கிராமங்களிலும் பரவும்போது, நூறு நாள் வேலை உத்தரவாதத்திட்டப் பணிகளை மேற்கொள்வது கடினம், ஆனால் அது நிறுத்தப்பட வேண்டும் என்று அர்த்தமல்ல. உள்ளூர் சூழ்நிலையைப் பொறுத்து, தொலைதூர விதிகளை மதிக்கும் பணிநிலையங்களை உருவாக்க முடியும், மேலும் தொற்று நிவாரணப் பணிகளை தற்காலிகமாக அனுமதிக்கக்கூடிய எம்ஜிஎன்ஆர்இஜிஎஸ் பணிகளை, வரம்பிற்குள் கொண்டு வர முடியும்.

புலம்பெயர்ந்த மற்றும் முறைசாரா தொழிலாளர்களுக்கு, குறிப்பாக பெண்களுக்கு மட்டுப்படுத்தப்பட்ட இயக்கம் இருக்கும்போது நகர்ப்புற வேலைவாய்ப்பு திட்டத்தை எவ்வாறு உருவாக்க முடியும்?

இப்போது நாம் எதிர்கொள்ளும் சில தடைகளை நேரடியாக நிவர்த்தி செய்யும் திட்டங்கள் மூலம் வேலைவாய்ப்பை உருவாக்க முடியும். எடுத்துக்காட்டாக, கேரளாவின் குடும்பஸ்ரீ திட்டம் பற்றாக்குறையை நிவர்த்தி செய்வதற்கான வழிமுறையாக, தனிநபர் பாதுகாப்பு கருவிகள் / முகமூடிகளை உருவாக்குவதில் கவனம் செலுத்தியதுடன், பெண்களின் வேலைவாய்ப்பையும் ஊக்குவித்தது. அவர்கள் மூலப்பொருட்களின் பற்றாக்குறையை எதிர்கொண்டாலும், ஒருங்கிணைந்த கொள்கையின் மூலம் இதை நிவர்த்தி செய்யலாம்.

இலக்குடைய மாநிலத்தில் இந்த [நகர்ப்புற வேலைவாய்ப்பு] திட்டங்களின் கீழ் புலம்பெயர்ந்தோர் பணியமர்த்தப்படலாம், அங்கு அவர்கள் கடந்த சில மாதங்களில் [மாநிலத்தில்] வாழ்ந்து வேலை செய்திருந்தாலும் கூட அவர்கள் விலக்கப்படக்கூடாது.

நெருக்கடியில் இருந்து பொதுவான படிப்பினை என்னவென்றால், உள்ளூர் சூழல்கள் வேறுபட்டவை, ஆனால் வளங்கள் மத்திய அரசிடம் உள்ளன. வளங்களை பகிர்ந்தளிக்கவும், முடிவுகளை எடுக்க மாநிலங்களை மத்திய அரசு அனுமதிக்கவும் முடியும், இதனால் அவர்கள் [நகர்ப்புற வேலைவாய்ப்பு திட்டங்களை] மாநிலம் சார்ந்து றிப்பிட்ட முறையில் வடிவமைக்க முடியும். சில மாநிலங்கள், சொந்த மக்களின் வேலைவாய்ப்பு பாதுகாக்கப்பட வேண்டும் என்று விரும்பலாம், ஏனெனில் அவர்கள் புலம்பெயர்ந்தோர் பெறும் மாநிலங்கள், மற்றவர்கள் புலம்பெயர்ந்தோரை அனுப்புகிறார்கள், அவர்களின் பிரச்சினைகள் வேறுபட்டிருக்கும். ஆஷா மற்றும் அங்கன்வாடி அமைப்புகளைப் போலவே, தொற்றுநோய் நிவாரணப் பணிகளையும் சேர்த்து நகர்ப்புற வேலைவாய்ப்பின் கீழ் ஈடுசெய்யலாம்.