‘விசாரணை நீதிமன்றங்களில் மிகைப்படுத்தப்பட்ட மற்றும் நியாயமற்ற முறையில் மரண தண்டனை உள்ளது’

2022 ஆம் ஆண்டில் 165 மரண தண்டனைகள் விதிக்கப்பட்டுள்ளன, இது 2000 ஆம் ஆண்டிலிருந்து இரண்டு தசாப்தங்களில் ஒரு வருடத்தில் மிக அதிகமானது என்று அறிக்கை கூறுகிறது.

"எங்கள் சமூகத்தில் பழிவாங்கும் நீதி உணர்வுகள் உண்மையில் பலவீனமடைவதை நாங்கள் கண்டதாக நான் நினைக்கவில்லை, நாங்கள் அதை எதிர்பார்க்கவும் கூடாது" ப்ராஜெக்ட் 39A இன் நிர்வாக இயக்குநர் அனுப் சுரேந்திரநாத் கூறினார். ஆனால் அவரது உடனடி கவலை, மாவட்ட நீதிமன்றங்களில் சட்டமியற்றுதல் மற்றும் தீர்ப்பின் பழிவாங்கும் திருப்பம் என்று சுரேந்திரநாத் கூறினார்.

2016 முதல் ஒவ்வொரு ஆண்டும், 2020 தவிர, இந்தியாவில் உள்ள அமர்வு நீதிமன்றங்களால் குறைந்தது 100 மரண தண்டனைகள் விதிக்கப்பட்டுள்ளன. மரண தண்டனைக்கு முன் குற்றத்தின் தன்மை, குற்றம் சாட்டப்பட்டவரின் சூழ்நிலை உள்ளிட்ட பல்வேறு காரணிகளை பரிசீலிக்க வேண்டும் என்று உச்ச நீதிமன்றம் கூறியுள்ளது. "இருப்பினும்", "விசாரணை நீதிபதிகள் அந்த மதிப்பீட்டின் பிற்பகுதியை மேற்கொள்ள விரும்பவில்லை, மேலும் குற்றத்தின் தன்மையின் அடிப்படையில் மட்டுமே ஆயுள் தண்டனை மற்றும் மரண தண்டனைக்கு இடையே முடிவெடுக்கிறார்கள்" என்று சுரேந்திரநாத் கூறுகிறார்.

மேலும், பெரும்பாலும் மரண தண்டனை கைதிகள் - அவர்களில் பலர் ஏழைகள் - தரமான சட்ட உதவி மற்றும் விசாரணைகளை அணுக முடியவில்லை, இது அவர்களின் வழக்குக்கு உதவக்கூடிய எந்தவொரு தணிக்கும் சூழ்நிலையையும் முன்வைக்க முடியும்.

சுரேந்திரநாத் ஒரு நேர்காணலில், மரண தண்டனைகளைத் தக்கவைத்தல், பழிவாங்கும் நீதியின் சிக்கல்கள் மற்றும் சமீபத்திய ஆண்டுகளில் அதிகரித்து வரும் மரண தண்டனைகள் குறித்துப் பேசினார்.

திருத்தப்பட்ட பகுதிகள்:

108 நாடுகள் அனைத்து குற்றங்களுக்கும் மரண தண்டனையை ரத்து செய்துள்ளதாக தெரிவிக்கப்பட்டு உள்ளது. பிப்ரவரியில், மனித உரிமைகளுக்கான ஐக்கிய நாடுகளின் உயர் ஆணையர் வோல்கர் டர்க், "எந்தவொரு மனிதனுக்கும் எதிராக மரண தண்டனையைப் பயன்படுத்துவது மிகவும் மோசமானது" என்று கூறினார். மரண தண்டனை "குற்றத்தைத் தடுப்பதில் அல்லது குறைப்பதில் சிறிதளவு அல்லது எந்த விளைவையும் ஏற்படுத்தாது" என்று உறுதியாகக் கூறும் சான்றுகள் உள்ளன. சர்வதேச ஏஜென்சிகள் அழைப்பு விடுத்தும் மற்றும் சட்டக் கமிஷன் பரிந்துரைகள் மூலம் மரண தண்டனையை ஒழிக்க இந்தியா ஏன் தொடர்ந்து வருகிறது?

மரண தண்டனையை ஒழிப்பதற்கான உலகளாவிய போக்கு உள்ளது. 2022 டிசம்பரில், 125 நாடுகள் மரண தண்டனையை பயன்படுத்துவதை நிறுத்தி வைக்க வேண்டும் என்ற ஐநா பொதுச் சபையின் 9வது தீர்மானத்திற்கு ஆதரவாக வாக்களித்தன. முப்பத்தேழு நாடுகள் தீர்மானத்திற்கு எதிராக வாக்களித்தன, அதில் இந்தியாவும் ஒன்று. மரண தண்டனையை தக்கவைப்பதும் பயன்படுத்துவதும் எப்போதுமே அரசியலாகவே இருந்து வருகிறது, அதாவது மரண தண்டனை எந்த உண்மையான நோக்கத்திற்கும் உதவாது என்பதை தக்கவைத்துக்கொள்ளும் சமூகங்கள் அறிந்திருக்கின்றன. உலகெங்கிலும் உள்ள வரலாறு மற்றும் சமூகங்களின் பரந்த விரிவாக்கம் முழுவதும், அரசாங்கங்கள் சில குற்றங்களை மிகவும் 'தீவிரமாக' எடுத்துக் கொள்கின்றன என்பதைக் காட்டவும், குற்றத்தைத் தடுப்பதில் அடிப்படையில் நிர்வாகத் தோல்விகளை மறைப்பதற்கும் மரண தண்டனை பயன்படுத்தப்படுகிறது.

இந்தியாவைப் பொறுத்த வரையில், கடந்த பத்தாண்டுகளில்தான் மரண தண்டனைக்கான ஆதரவு வலுப்பெற்றுள்ளது என்பதே எனக்குப் பட்ட உணர்வு. மரண தண்டனைக்கான இந்த ஆதரவு நமது சமூகத்தில் பாலியல் வன்முறை பற்றிய கடுமையான கவலைகளின் பின்னணியில் உள்ளது.

கடந்த தசாப்தத்தில், இந்திய தண்டனைச் சட்டம் மற்றும் பாலியல் குற்றங்களிலிருந்து குழந்தைகளைப் பாதுகாக்கும் சட்டம் (இங்கே மற்றும் இங்கே பார்க்கவும்) சில குறிப்பிட்ட வகை கொலைகள் அல்லாத பலாத்காரம் உட்பட, அதிக பாலியல் வன்முறை தொடர்பான குற்றங்களுக்கு மரண தண்டனையை கொண்டுவருவதற்காக திருத்தியுள்ளோம்.

நமது சமூகத்தில் பழிவாங்கும் நீதி உணர்வுகள் உண்மையில் பலவீனமடைவதை நாம் காணவில்லை என்று நான் நினைக்கவில்லை, நாமும் அதை எதிர்பார்க்கவும் கூடாது. குற்றங்கள் மற்றும் குற்றங்களைச் செய்பவர்கள் மீதான சமூக அணுகுமுறைகள் சிக்கலான சமூக, அரசியல், பொருளாதார மற்றும் கலாச்சார இயக்கவியலின் விளைவாகும், மேலும் பழிவாங்கும் பதில்களுடன் மட்டுமே நாம் அதிகளவில் வசதியாக இருக்கிறோம் என்பது தெளிவாகிறது.

எவ்வாறாயினும், எனது உடனடி கவலை என்னவென்றால், மாவட்ட நீதிமன்றங்களில் சட்டம் இயற்றுவதும் தீர்ப்பு வழங்குவதும் சிறிது காலமாக நடந்து வரும் பழிவாங்கும் திருப்பமாகும். சட்டம் இயற்றுதல் மற்றும் தீர்ப்பு வழங்குதல் ஆகியவை சமூகத்தின் பழிவாங்கும் உணர்வுகளைத் தூண்டும் செயல்முறைகள் ஆகும், ஆனால் அவை அதற்கு உணவளிப்பதாகவும், எரிபொருளாகவும் தெரிகிறது.

இரண்டு தசாப்தங்களுக்கு மேலாக, 2022 ஆம் ஆண்டு செஷன்ஸ் நீதிமன்றங்களால் அதிக எண்ணிக்கையிலான மரண தண்டனைகள் (165) விதிக்கப்பட்டுள்ளன என்பதை உங்கள் அறிக்கை காட்டுகிறது. 2020 தவிர, 2016 மற்றும் 2022 க்கு இடையில் ஒவ்வொரு ஆண்டும் குறைந்தது 100 மரண தண்டனைகள் பதிவாகியுள்ளன. மரண தண்டனைகள் ஏன் அதிகமாக விதிக்கப்படுகின்றன?

இந்தியாவில் மரண தண்டனையில் என்ன நடக்கிறது என்பதில் முரண்பாடான போக்குகள் உள்ளன. மரண தண்டனை நிறைவேற்றப்படும் விதத்தில் உச்ச நீதிமன்றம் பெருகிய முறையில் சங்கடமாக உள்ளது மற்றும் அது உறுதிப்படுத்தாத மரண தண்டனைகளின் எண்ணிக்கையில் பிரதிபலிக்கிறது.

கடந்த ஏழு ஆண்டுகளில் ப்ராஜெக்ட் 39A ஆண்டுதோறும் மரண தண்டனை புள்ளிவிவரங்களை வெளியிட்டு வருகிறது, உச்ச நீதிமன்றத்தின் முடிவுகள் ஒரு சுவாரஸ்யமான படத்தை முன்வைக்கின்றன. 2016 மற்றும் 2022 க்கு இடையில் தீர்மானிக்கப்பட்ட 110 மரண தண்டனைகளில் (குற்றவியல் மேல்முறையீடுகள், மறுஆய்வு மனுக்கள் மற்றும் மரண தண்டனை விதிக்கப்பட்ட கைதிகளின் நோய் தீர்க்கும் மனுக்கள்) 4% மரண தண்டனைகளை உச்ச நீதிமன்றம் உறுதி செய்தது. ஏறக்குறைய 71% மரண தண்டனைகள் சுப்ரீம் கோர்ட்டில் நிரபராதி அல்லது குறைப்பு மூலம் நீக்கப்பட்டன.

இருப்பினும், விசாரணை நீதிமன்றங்களில் மரண தண்டனையை மிகைப்படுத்தப்பட்ட மற்றும் நியாயமற்ற முறையில் பயன்படுத்துவது தெளிவாகிறது. 2022 ஆம் ஆண்டின் இறுதியில், இந்தியாவில் 539 கைதிகள் மரண தண்டனை விதிக்கப்பட்டனர், இது 2015 ஐ விட 40% உயர்வைக் குறிக்கிறது. நிச்சயமாக, சட்டப்பூர்வமாக, நான் முன்பு கூறியது போல், மரண தண்டனையின் விரிவாக்கம் உள்ளது. ஆயுள் தண்டனைக்கும் மரண தண்டனைக்கும் இடையே நீதிபதிகள் எப்படி முடிவு செய்ய வேண்டும் என்ற சட்டம் பின்பற்றப்படவில்லை என்பதுதான் உச்ச நீதிமன்றத்தின் கவலை.

விசாரணை நீதிபதிகள் கிட்டத்தட்ட குற்றத்தின் தன்மையை மையமாகக் கொண்டு தண்டனையை வழங்குகிறார்கள். சாதாரண மனிதனுக்கு அது நியாயமான/பொருத்தமானதாகத் தோன்றினாலும், நீதிபதிகள் தண்டனை வழங்குவதற்குச் சட்டம் தேவைப்படுவதில்லை. குற்றத்தின் தன்மையையும் குற்றம் சாட்டப்பட்டவரின் சூழ்நிலையையும் அவர்கள் கணக்கில் எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும். எவ்வாறாயினும், விசாரணை நீதிபதிகள் அந்த மதிப்பீட்டின் பிற்பகுதியை மேற்கொள்வதற்கும், குற்றத்தின் தன்மையின் அடிப்படையில் மட்டுமே ஆயுள் தண்டனைக்கும் மரண தண்டனைக்கும் இடையில் முடிவெடுக்க விரும்பவில்லை.

மரண தண்டனைக் கட்டமைப்பில் சீரான தன்மையைப் பற்றிய கவலைகள் உள்ளன, மேலும் 2022 செப்டம்பரில், உச்ச நீதிமன்றம் மரண தண்டனை விதிக்கும் போது கருத்தில் கொள்ளக்கூடிய சாத்தியமான தணிக்கும் சூழ்நிலைகள் தொடர்பான வழிகாட்டுதல்களை உருவாக்கும் பணியை ஐந்து நீதிபதிகள் கொண்ட அமர்வுக்கு அனுப்ப முடிவு செய்தது. வழிகாட்டுதல்கள் மற்றும் அவற்றை செயல்படுத்துவது பற்றி மேலும் கூற முடியுமா?

மே 1980 இல் (பச்சன் சிங் vs பஞ்சாப் மாநிலம் வழக்கில்) மரணதண்டனையின் அரசியலமைப்புச் செல்லுபடியை நிலைநிறுத்திய உச்ச நீதிமன்றம், தண்டனை விதிக்கும் நீதிபதிகள் அவர்கள் 'மோசமான காரணிகள்' மற்றும் 'தணிக்கும் காரணிகள்' என்று எதை எடைபோட வேண்டும் என்று கூறியது. நீதிபதிகள் கடுமையான தண்டனையின் திசையை சுட்டிக்காட்டும் காரணிகளை எடைபோட வேண்டும் மற்றும் குறைவான ஆயுள் சிறைத்தண்டனை மிகவும் பொருத்தமானதாக இருக்கும் என்று பரிந்துரைத்த காரணிகள். சுப்ரீம் கோர்ட்டின் தீர்ப்பில், இது குற்றத்தின் விவரங்களை மட்டும் அடிப்படையாகக் கொண்டிருக்க முடியாது என்பது தெளிவாக இருந்தது.

குற்றம் சாட்டப்பட்டவரின் வாழ்க்கை மற்றும் சூழ்நிலைகள் தொடர்பான காரணிகளையும் கருத்தில் கொள்வது அவசியம். குற்றம் சாட்டப்பட்டவருக்கு மரண தண்டனை விதிக்கப்பட வேண்டுமா என்பதை தீர்மானிப்பதில் நீதிபதியால் இவை அனைத்திற்கும் பொருத்தமான எடையைக் கொடுக்க வேண்டும் (மற்றும் இது பிரபலமாக 'அரிதான அரிதான' சோதனை என்று அறியப்படுகிறது). 'அரிதான அரிதானது' என்ற இந்த சொற்றொடர் நீதிபதிகள், வழக்கறிஞர்கள் மற்றும் சாதாரண நபர்களால் அடிக்கடி தவறாகப் புரிந்து கொள்ளப்படுகிறது, மேலும் இது குற்றத்தை அரிதானது என்று சொல்ல முடியுமா என்பது சோதனை என்பது போல தவறாகக் கூறப்படுகிறது. இந்தியாவின் மரணதண்டனை சட்டத்தின் கீழ் குற்றத்தின் அரிதான அல்லது கொடூரமான ஒரே அல்லது தீர்மானிக்கும் காரணி அல்ல, ஆனால் நீதிபதிகள் தண்டனை வழங்குவதன் மூலம் இந்த தவறை அடிக்கடி வியக்க வைக்கிறது.

இந்த பொதுவான பிழைக்கான முக்கிய காரணங்களில் ஒன்று, குற்றம் சாட்டப்பட்டவரைப் பற்றிய மிகக் குறைவான தகவல்களே நீதிபதியின் முன் வைக்கப்படுகின்றன, மேலும் தண்டனை விதிக்கும் நீதிபதிகள் அது சேகரிக்கப்படுவதை உறுதி செய்ய வலியுறுத்துவதில்லை. இத்தகைய தணிப்புத் தகவல்களை முன்வைக்கத் தவறியதை (அதன் மூலம் ஆயுள் தண்டனையை விட மரண தண்டனையைத் தேர்ந்தெடுப்பதை எளிதாக்குகிறது) இந்தியச் சூழலில் பார்க்க வேண்டும். அத்தகைய தகவல்களைச் சேகரிப்பது என்பது ஒரு தீவிரமான மற்றும் நீண்ட பணியாகும், இது வழக்கறிஞர்களுக்கு அப்பாற்பட்ட நிபுணத்துவம் தேவைப்படுகிறது. தணிப்பு விசாரணைகள் (அவை அழைக்கப்படுவது) வழக்கறிஞர்கள் மேசைக்கு கொண்டு வராத திறன்கள் தேவை மற்றும் குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்கள், அவர்களது குடும்பம் மற்றும் அவர்களின் நெருங்கிய உறவுகளுடன் தொடர்புகொள்வதற்கு சமூக சேவையாளர்கள், மனநல நிபுணர்கள், சமூகவியலாளர்கள் போன்றவர்கள் தேவை. ஆனால் மரணதண்டனைக் கைதிகளில் பெரும்பாலோர் மிகவும் ஏழ்மையானவர்கள் மற்றும் தரமான சட்டப் பிரதிநிதித்துவத்தைப் பெற முடியாது, எந்தவொரு அர்த்தமுள்ள தணிப்பு விசாரணையையும் அணுக முடியாது.

சாராம்சத்தில், நமது மரணதண்டனை சட்டம் சட்ட செயல்முறை ஒரு குறிப்பிட்ட வழியில் தண்டனை செயல்முறைக்கு செல்லும் என்று கருதுகிறது. ஆனால், மரண தண்டனையின் தேவையற்ற சுமையை சுமக்கும் மக்கள், இந்த நடைமுறைகள் உண்மையில் பின்பற்றப்படுவதை உறுதிசெய்ய முடியாத நிலையில் உள்ளனர் என்பதே உண்மை. பச்சன் சிங்கிற்குப் பிறகு நாற்பத்தி இரண்டு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, உச்ச நீதிமன்றம் இது ஒரு பாரிய இடைவெளி என்பதை ஒப்புக்கொண்டுள்ளது. ஐந்து நீதிபதிகள் கொண்ட பெஞ்ச் பற்றிய குறிப்பு, ஒரு நீதிபதிக்கு அவசியம் கிடைக்க வேண்டிய தணிப்புத் தகவல்களைச் சேகரிப்பதில் உள்ள இந்தச் சிக்கல்களைக் கொண்டுள்ளது. நான்கு தசாப்தங்களுக்கும் மேலாக, சட்டத்தின்படி தேவைப்படும் தணிப்புத் தகவலை மக்களுக்கு வழங்குவதற்கான திறனையும் வாய்ப்பையும் உண்மையில் உறுதி செய்யாமல் நாங்கள் மேற்கொண்டது ஒரு கேலிக்குரியது.

எவ்வாறாயினும், தணிப்புத் தகவல்களைச் சேகரிப்பது தொடர்பான சிக்கலை உச்ச நீதிமன்றம் வெற்றிகரமாக தீர்க்க முடிந்தாலும், அத்தகைய தகவல்களை நீதித்துறை நடத்துவது என்பது ஒரு அரசியலமைப்பு நெருக்கடியாகும். உச்ச நீதிமன்றத்தின் தண்டனை விதிகள் முரண்பாடானவை மற்றும் வெவ்வேறு தண்டனைக் காரணிகளின் எடையை நீதிபதிகள் எவ்வாறு அணுக வேண்டும் என்பதில் உண்மையான ஒத்திசைவு இல்லை. இதன் விளைவாக, இந்தியாவில் மரணதண்டனை நீதித்துறை மிகவும் நீதிபதிகளை மையமாகக் கொண்டது மற்றும் உச்ச நீதிமன்றமும் இந்திய சட்ட ஆணையமும் ஒப்புக்கொண்டது மிகவும் கவலைக்குரியது.

மனோஜ் vs எதிராக மத்தியப்பிரதேச மாநிலம் என்ற வழக்கில், உச்ச நீதிமன்றம், "மரண தண்டனை வழக்குகளில் தண்டனை வழங்கும் போது சூழ்நிலைகளைத் தணிக்கும் பொருட்களை முன்கூட்டியே வெளிப்படுத்துவது" விசாரணை நீதிமன்றங்களின் கடமை என்று கூறியது, மேலும் வழிகாட்டுதல்களை வழங்கியது. 2022 ஆம் ஆண்டு விசாரணை நீதிமன்றங்கள் 98.3% மரண தண்டனை வழக்குகளில் குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்களின் சூழ்நிலைகளைத் தணிக்கும் எந்தப் பொருட்களும் இல்லாமல் மற்றும் சீர்திருத்தம் குறித்த கேள்விக்கு அரசு தலைமையிலான எந்த ஆதாரமும் இல்லாமல் மரண தண்டனை விதித்ததாக உங்கள் அறிக்கை கண்டறிந்துள்ளது. மனோஜ் வழக்கின் தீர்ப்பை நடைமுறைப்படுத்த நீதிமன்றங்கள் தவறுவது ஏன்?

நீங்கள் குறிப்பிடும் வழக்கில் முடிவெடுத்த பிறகு, இது குறிப்பாக கவனிக்கப்பட்டால், [வழிகாட்டுதல்களுக்கு] இணங்காதது இன்னும் கடுமையான அர்த்தங்களைக் கொண்டுள்ளது. மாவட்ட நீதிமன்றங்கள் மற்றும் உயர் நீதிமன்றங்கள் உச்ச நீதிமன்றத்தால் வகுக்கப்பட்ட சட்டத்தைப் பின்பற்றும் என்பது எங்கள் தீர்ப்புச் செயல்முறையின் அடிப்படைக் கொள்கைகளில் ஒன்றாகும். மனோஜில் (எங்கள் 2022 அறிக்கையின் கண்டுபிடிப்புகள் மூலம் நிரூபிக்கப்பட்டபடி) மனோஜில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள தேவைகளுக்கு இணங்காததன் மூலம், மரணதண்டனைத் தண்டனை செயல்முறை முற்றிலும் உடைந்துவிட்டது மற்றும் நீதித்துறையின் அகநிலையின் அளவு ஆபத்தானது என்பதைக் காட்டுகிறது. மனோஜ் மீதான உச்ச நீதிமன்றத்தின் தீர்ப்பை விசாரணை நீதிமன்றங்கள் ஏன் பின்பற்றவில்லை என்று ஒருவர் ஊகிக்க முடியும் - அவர்களுக்கு இது தெரியாதா? மாவட்டங்களில் உள்ள வழக்குரைஞர்களும், நீதிமன்றங்களும் இதற்குச் செயல்வடிவம் கொடுக்கும் தகுதி இல்லாததால் புறக்கணிக்கிறார்களா? அவை எதுவும் சட்டத்தின் ஆட்சியைத் தகர்க்க போதுமான நல்ல காரணங்கள் அல்ல.

மே 1980 இல் மரண தண்டனையின் அரசியலமைப்புச் செல்லுபடியாகும் என்பது ஒரு குறிப்பிட்ட செயல்முறை பின்பற்றப்படும் என்ற அடிப்படையிலேயே நிலைநிறுத்தப்பட்டது என்பதை நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். 40 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக, அந்த செயல்முறை உடைந்து போவதை நாங்கள் காண்கிறோம். 1980 இல் உச்ச நீதிமன்றம் கூறிய கருத்து என்னவென்றால், மரண தண்டனை வழக்குகளில் தண்டனை வழங்கும் செயல்முறை சில அரசியலமைப்புத் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்ய வேண்டும். ஒருவேளை இது தெளிவான கேள்வியைக் கேட்க வேண்டிய நேரம்: மரணதண்டனையை அரசியலமைப்பு ரீதியாக ஏற்றுக்கொள்ளும் வகையில் நடைமுறைப்படுத்தக்கூடிய அமைப்பு உள்ளதா?

2022 ஆம் ஆண்டில், விசாரணை நீதிமன்றங்களால் விதிக்கப்பட்ட மரண தண்டனைகளில் பாதிக்கும் மேற்பட்டவை பாலியல் வன்கொடுமைக்காக இருந்தன, இதில் 47 கொலையுடன் பலாத்காரம் மற்றும் ஐந்து கொலை இல்லாமல் குழந்தை பலாத்காரம் ஆகியவை அடங்கும். அரசாங்க தரவுகளின்படி, 2019 மற்றும் 2021 க்கு இடையில், 92,000 க்கும் மேற்பட்ட பெண்கள் மற்றும் மைனர் பெண்கள் - சராசரியாக ஒவ்வொரு ஆண்டும் 30,700 க்கும் அதிகமானோர் - பலாத்காரத்திற்கு பலியாகின்றனர். இந்தியாவில் பாலியல் வன்முறைக்கு ஏன் மரண தண்டனை விதிக்கப்படுகிறது?

நமது சமூகத்தில் பாலியல் மற்றும் பாலின அடிப்படையிலான வன்முறையின் அளவைக் கருத்தில் கொண்டு, மூல காரணங்களுக்குச் செல்லும் எந்தவொரு பயனுள்ள தீர்வையும் நாம் கண்டுபிடிக்கத் தவறிவிட்டோம் என்று சொல்வது நியாயமாக இருக்கும். பாலின அடிப்படையிலான வன்முறையின் அடிப்படையில் ஒரு சமூகமாக நாம் எதிர்கொள்ளும் நெருக்கடியை அரசும் சமூகமும் புறக்கணிக்க முடியாது என்று நான் நினைக்கிறேன். நாம் அனைவரும் உடந்தையாக இருக்கிறோம், ஆனால் அதைப் பற்றி நம்மால் மிகக் குறைவாகவே செய்ய முடிகிறது. அந்தச் சூழலில், பாலியல் வன்முறைக்கு பதிலடியாக மரண தண்டனை மற்றும் கடுமையான தண்டனைகள் ஒரு சக்திவாய்ந்த கவனச்சிதறல்.

பாலியல் வன்கொடுமைகள் மிகுந்த தீவிரத்துடன் எடுக்கப்பட வேண்டும் என்று பரிந்துரைக்க மரண தண்டனை பயன்படுத்தப்படுகிறது, ஆனால் இந்தியாவில் பாலின அடிப்படையிலான வன்முறையை ஆய்வு செய்த வல்லுநர்கள் கடுமையான தண்டனைகள் பயனற்ற பதில் என்று உங்களுக்குச் சொல்வார்கள் (இங்கே மற்றும் இங்கே பார்க்கவும்). பல்வேறு கதைகள் மூலம், 'ஆபத்தான அந்நியன்' ஏற்படுத்தக்கூடிய பாலியல் வன்முறையை நாம் கற்பனை செய்ய வைக்கிறோம். இருப்பினும், வயது வந்த பெண்களுக்கு எதிரான பாலியல் வன்கொடுமை மற்றும் குழந்தை பாலியல் துஷ்பிரயோகம் ஆகிய இரண்டும் பாதிக்கப்பட்டவர்கள்/உயிர் பிழைத்தவர்களுக்குத் தெரிந்தவர்களால் மிகப் பெரிய அளவில் செய்யப்படுகின்றன என்பதற்கு தெளிவான சான்றுகள் உள்ளன. உலகெங்கிலும் உள்ள மரணதண்டனையின் வரலாறு, அது சில கதைகளை இயக்குவதற்குப் பயன்படுத்தப்படுகிறது என்பதைக் காட்டுகிறது மற்றும் பாலியல் வன்முறையின் பின்னணியில் மரண தண்டனையைப் பயன்படுத்துவதில் இந்தியாவில் இது வேறுபட்டதல்ல.

மரணதண்டனைக்கான வழிமுறையாக தூக்கிலிடப்படுவதற்கு "மனிதாபிமானம்" மற்றும் குறைவான வலிமிகுந்த மாற்றீட்டை ஆராயும் உச்ச நீதிமன்றத்தின் விருப்பத்தை நீங்கள் எவ்வாறு பார்க்கிறீர்கள்? நீதிமன்றத்தால் கோரப்பட்ட "தரவு" என்ன, இங்கே வழங்கப்படலாம்?

உலகெங்கிலும் உள்ள ‘மிகக் குறைவான வலிமிகுந்த மரணதண்டனை முறை’ பற்றிய பேச்சு உண்மையில் நாம் (மரண தண்டனையின் நுகர்வோர்) குறைவான வலி மற்றும் சுத்திகரிக்கப்பட்ட மரணதண்டனைகளைப் பார்க்க விரும்புவதைப் பற்றியது. எப்படியாவது தூக்கில் போடுவதை விட கொடிய ஊசி போடுவது நல்லது என்ற இந்த எண்ணம், மரண ஊசியைப் பயன்படுத்தி மரணதண்டனை நிறைவேற்றப்பட்டதற்கான அமெரிக்காவின் பெருகிவரும் சான்றுகளின் வெளிச்சத்தில் இனி பாதுகாக்க முடியாது. தூக்கிலிடப்பட்டதன் மூலம், தீனாவில் (1983) உள்ள உச்ச நீதிமன்றம் மரணதண்டனைகள் உடனடி மற்றும் வலியற்றதாக இருக்க வேண்டும் என்றும் நீதிமன்றத் தூக்கு அந்தத் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்ய வேண்டும் என்றும் கூறியது. இருப்பினும், அடுத்தடுத்த ஆய்வுகள் மற்றும் கணக்குகள், பெரும்பாலும், நீதித்துறையில் தூக்கிலிடப்படுவது, கழுத்தை உடைத்து உடனடி இறப்பைக் காட்டிலும் மூச்சுத் திணறலால் மெதுவான சித்திரவதை மரணத்தை ஏற்படுத்துகிறது என்பதைக் காட்டுகிறது. அறியப்பட்ட அனைத்து மரணதண்டனை முறைகளும் சித்திரவதையை உள்ளடக்கியது என்பது தவிர்க்க முடியாத உண்மை மற்றும் இது உண்மையில் ஒரு பயங்கரமான கேள்விக்கு வருகிறது - மரண தண்டனையை பயன்படுத்துவதற்கான நமது முயற்சிகளில் நாம் எவ்வளவு சித்திரவதைகளை ஏற்க தயாராக இருக்கிறோம்? சித்திரவதைக்கு எதிரான பாதுகாப்பு முழுமையானது என்று நமது நீதிமன்றங்கள் திரும்பத் திரும்பக் கூறியுள்ளன, மேலும் இது போன்ற இழிவுபடுத்த முடியாத பாதுகாப்புகளை நாம் கைவிடுவதன் மூலம் பெரும் ஆபத்தை அழைக்கிறோம்.

பயங்கரவாதம் மற்றும் "தேசிய பாதுகாப்பு" தொடர்பான குற்றங்களில் மரண தண்டனை தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டதாக சட்ட ஆணையம் கூறினாலும் " அது ஏற்கத்தக்கதா?

மரண தண்டனை குறித்த 262வது சட்ட ஆணைய அறிக்கை கவலையளிக்கும் பாரம்பரியத்தை விட்டுச் சென்றுள்ளது. அந்த அறிக்கையின் முழுமைக்கும், நமது அரசியலமைப்பின் கீழ் மரண தண்டனையை இனியும் தொடர முடியாது என்று சட்ட ஆணையம் வாதங்களை முன்வைக்கிறது. பின்னர் திடீரென்று இறுதியில் பயங்கரவாதம் தொடர்பான குற்றங்களுக்கு விதிவிலக்கு அளிக்கிறார். பெரும்பான்மையான உறுப்பினர்களை அறிக்கையில் கையொப்பமிடுவது ஒரு சமரசமாக இருந்தது, ஆனால் மிகவும் நேர்மையாக, அத்தகைய அறிக்கையை நான் பெற்றிருக்க மாட்டேன். அந்த வகையான விதிவிலக்கான தன்மைக்கு அறிக்கை வழங்கும் கொள்கை ரீதியான காரணம் எதுவும் இல்லை. மற்றபடி பிரமாதமாக ஒன்றிணைக்கப்பட்ட அறிக்கையில், அந்த அறிக்கையின் முடிவில் அரசியல் சமரசம் இருப்பது ஏமாற்றத்தை அளித்தது. அந்த பாரமான மரபின் விளைவுகளை காலம்தான் நமக்குக் காட்டும்.

நிரனராம் சேதன்ராம் சௌத்ரி [விசாரணை அறிக்கையில் நாராயண் சேத்தன்ராம் சௌத்ரி என்று தவறாக எழுதப்பட்டுள்ளார்] கிட்டத்தட்ட மூன்று தசாப்தங்கள் சிறைவாசத்திற்குப் பிறகு மார்ச் 2023 இல் விடுவிக்கப்பட்டார், அவர்களில் பெரும்பாலோர் மரண தண்டனைக் கைதியாக இருந்தனர். ஏனென்றால், குற்றம் நடந்தபோது அவர் ஒரு சிறார் (12 வயது). செயல்முறைகள் சரியாகப் பின்பற்றப்படாததன் அடிப்படையில் இந்த வழக்கை ஒரு மாறுபாடு என்று நீங்கள் கருதுவீர்களா அல்லது மரண தண்டனை வழக்குகளில் உள்ள பிரச்சனைகளை இது பிரதிபலிக்கிறதா?

நாராயண் சட்டத்திற்கு முரணான குழந்தை என்பதை நமது குற்றவியல் நீதித்துறை கவனித்திருந்தால் அதிகபட்சம் மூன்று ஆண்டுகள் சிறையில் அடைக்கப்பட்டிருக்கலாம். மாறாக, அவர் 28 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக சிறையில் கழித்துள்ளார்; மரண தண்டனை விதிக்கப்பட்டவர்களில் 25 பேர். இது போன்ற பெரிய அமைப்பு ரீதியான தோல்விகளைச் சுட்டிக்காட்டுகிறது. அதைத் தாண்டி, நாராயணனிடம் இருந்து பறிக்கப்பட்டதை நாம் தலையில் சுற்றிக் கொள்ள முடியாது என்று நினைக்கிறேன்.

இது நீதி மற்றும் சுதந்திரத்தின் பொருள் பற்றிய ஆழமான கேள்விகளை எழுப்புகிறது. எங்கள் குற்றவியல் நீதி அமைப்பில் தவறான வழக்குகள் உண்மையான கவனத்தைப் பெற்றதாக நான் நினைக்கவில்லை (நாராயணனின் குற்றத்தைப் பொருட்படுத்தாமல், தவறான வழக்கு என்று நான் நினைக்கிறேன், ஏனென்றால் அவர் வயது வந்தவராக இருந்தபோது அல்ல, குழந்தையாக இருந்தபோது அல்ல) . உலகெங்கிலும் மிகவும் மேம்பட்ட குற்றவியல் நீதி அமைப்புகளில் கூட, தவறான தண்டனைகள் தவிர்க்க முடியாத உண்மை. எவ்வாறாயினும், எண்ணற்ற நெருக்கடி புள்ளிகளைக் கொண்ட எங்களைப் போன்ற குற்றவியல் நீதி அமைப்புக்கு, தவறான தண்டனைகளின் அளவும் அளவும் நம்மை திகைக்க வைக்கலாம்.

உச்ச நீதிமன்றத்தின் 60 முன்னாள் நீதிபதிகளுடன் நடத்தப்பட்ட கருத்து ஆய்வு திட்டம் 39A இல், ஆதாரங்களைக் கையாளுதல் மற்றும் விதைத்தல், வழக்கறிஞர்களின் தவறான நடத்தை, ஏழைகளுக்கான சட்டப் பிரதிநிதித்துவத்தின் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாத தரநிலைகள் அனைத்தும் நமது அமைப்பில் உள்ள உண்மைகள் என்பதில் குறிப்பிடத்தக்க உடன்பாடு இருந்தது. ஆனால் இப்போதைக்கு, தீவிரமான மற்றும் அவசரமான பரிசீலனைக்கு தகுதியான ஒரு முறையான பிரச்சினையாக தவறான தண்டனைகளை பங்குதாரர்கள் அங்கீகரிக்க வைப்பதே சவாலாக உள்ளது.