'பதான் சம்பவத்தில் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் ஒவ்வொரு பொதுச் சேவையாலும் வீழ்த்தப்பட்டனர், அது அவர்களுக்கு உதவியிருக்கலாம்'
சமூக காரணிகளின் ஒரு சிக்கலான தொகுப்பு, சோகத்திற்கு வழிவகுத்தது என்று, The Good Girls: An Ordinary Killing என்ற தலைப்பில், சிறுமியரின் வாழ்க்கை மற்றும் இறப்பை ஆவணப்படுத்திய சோனியா பலேரோ, எங்களுடனான நேர்காணலில் கூறுகிறர்.
மும்பை: 2014 ஆம் ஆண்டில், வடமத்திய உத்தரப்பிரதேச கிராமப்புறப்பகுதியான பதான் என்ற இடத்தில், விளிம்புநிலை குடும்பத்தைச் சேர்ந்த இரண்டு வளரிளம் பெண்கள் ஒரு மாமரத்தில் தூக்கில் தொங்கிய நிலையில் காணப்பட்டனர். இது தொடர்பான விசாரணை இன்னும் முடிக்கப்படாத நிலையில், சோகத்திற்கு வழிவகுத்த பல ஏற்றத்தாழ்வுகளையும் சமூகத்தின் தவறான கண்ணோட்டத்தையும் காட்டியது. இரண்டு இளம் சிறுமியரையும் பாதிக்கக்கூடிய சமூக மற்றும் கலாச்சார காரணிகள் யாவை? கல்வி பெறுவதற்கும் குரல் கொடுப்பதற்கும் அவர்களைத் தடுத்தது எது? இளைஞர்கள் வாழும் கத்ரா சதாத்கஞ்ச் போன்ற கிராமங்களில் உள்ள ஏழைக் குடும்பங்களுக்கு, பொது அமைப்புகள் தங்களுக்காக ஒருபோதும் வேலை செய்யும் என்ற நம்பிக்கை இல்லை என்று, The Good Girls: An Ordinary Killing என்ற நூலின் ஆசிரியர் சோனியா பலேரோ கூறுகிறார், இந்த நூல் சமீபத்தில் வெளியானது மற்றும் சிறுமியரின் வாழ்க்கை மற்றும் இறப்பை ஆராய்கிறது. ஃபாலேரியோவின் முதல் புத்தகம் Beautiful Thing: Inside the Secret World of Bombay's Dance Bars இதில் பெண் கதாநாயகர்களே இடம் பெற்றனர். இந்தியாஸ்பெண்டிற்கு ஃபாலேரியோ அளித்த நேர்காணல்.
திருத்தப்பட்ட பகுதிகள்:
உங்கள் புத்தகத்தின் விஷயம் பற்றி விரிவாக பேசுவோம், இந்திய சமுதாயத்தில் பெண்கள் எவ்வாறு சிறந்த இடத்தை அடைய முடியும்?
இது சற்று வித்தியாசமான வழக்கு, ஏனெனில் இந்த வழக்கின் மையத்தில் உள்ள பெண்கள், குழந்தைகள் என்பதை நினைவில் கொள்ள வேண்டும். இதில், பத்மா என்று அழைக்கும் இளம் பெண்ணுக்கு 16 வயது, லல்லிக்கு 14 வயது. ஆனால், குழந்தைகளாகிய அவர்கள், தங்களைப் பாதுகாத்துக் கொள்ளவும், தங்களது விருப்பங்கள் என்ன என்பதைப் புரிந்துகொள்ளவும் அவர்களுக்கு உதவக்கூடிய வளங்களை அவர்கள் அணுகவில்லை. இருப்பினும், அவர்கள் வயதாகி இருந்திருந்தால், அவர்கள் அந்த வளங்களை வைத்திருப்பார்கள் என்று நான் நினைக்கவில்லை, அவர்கள் வாழ்ந்த இடத்தில் வாழ்கிறார்கள். வளங்கள் பல்வேறு வடிவங்களை எடுக்கலாம் - இது தொலைபேசியை எடுப்பது போன்ற நேரடியானதாக இருக்கலாம், நிச்சயமாக, குழந்தைகளுக்கு ஏராளமான தொலைபேசிகளை அணுகலாம்; உண்மையில், அவர்களுக்கு நான்கு அணுகல் இருந்தது. எனவே தொலைபேசியை எடுத்து போலீசுக்கு டயல் செய்வது போன்ற எளிய விஷயமாக இது இருக்கலாம். கிராமத்தில் யாரோ ஒரு வயதானவராக அவர்கள் பார்க்கும் போது, அது போகலாம். எனவே இது சுகாதார சேவையை அல்லது ஒரு ஆர்வலரை அணுகலாம் - எனவே வேறு சில சமூக சேவை. ஆனால் குழந்தைகள் வாழ்ந்த கத்ரா சதாத்கஞ்சில் [இவற்றில்] எதுவும் இல்லை. ஐந்து காவல் அதிகாரிகளுடன் ஒரு போலீஸ் சவுக்கி [பதவி] இருந்தது, தொடர்கிறது, ஆனால் அவர்களுக்கு அந்த மக்களுக்கு எந்தவிதமான பாதுகாப்பையும் தருவார்கள் என்பதில் கிராமத்து பெண்கள் மற்றும் ஆண்கள் மத்தியில் எந்த நம்பிக்கையும் இல்லை. எனவே இது இரண்டு விஷயங்கள் என்று நான் நினைக்கிறேன்: ஒன்று வளங்களை எவ்வாறு அணுகுவது என்பதை அறிவது; பின்னர், அதைச் செய்தபின், உண்மையில் உதவியைப் பெற முடியும். இந்த இரண்டு பகுதிகளிலும் நமக்கு நிறைய வேலை தேவை.
சிறுமிகள் காணாமல் போகும்போது, நீங்கள் நினைப்பது போல குடும்பம் மிகவும் எதிர்வினையாற்றுவதில்லை. உடனடியாக வரும் கேள்விகளில் ஒன்று கண்ணியம் - அது எவ்வாறு பிரதிபலிக்கும். ஒருவேளை, அவர்களுக்கு என்ன நேரிட்டது என்பதை விட, அவர்கள் எங்கு சென்றிருப்பார்கள்? என்னவாக இருக்கும்.
ஆமாம், இதை நான் மீண்டும் மீண்டும் சொல்கிறேன், ஏனென்றால் இதை நான் வலியுறுத்த வேண்டும் என்று நினைக்கிறேன்: குழந்தைகள் தங்கள் பெற்றோர் மற்றும் உடன்பிறப்புகளால் மிகவும் நேசிக்கப்படுகின்றனர். அவர்கள், சமூகத்தின் மதிப்புமிக்க உறுப்பினர்களாக இருந்தனர். பயங்கரமான விஷயங்கள் நடக்கும்போது, அது கோபத்தின் அல்லது தீமையின் விளைவு அல்லது இன்னும் ஆழமான ஒன்று - வெறுப்பு என்று நாம் நினைக்கிறோம். ஆனால் அது அப்படி இல்லை. குழந்தைகளுக்கு மதிப்பு இருந்தது.
ஆனால் ஒருவரை மதிப்பிடுவது அவர்களை கவனித்துக்கொள்வது அல்லது அவர்களுக்கு வாய்ப்புகள் மற்றும் ஆதரவு அல்லது சுதந்திரத்தை வழங்குவதாக மாறாது. இந்த இரண்டு குழந்தைகளும் தங்களைக் கண்டுபிடித்த சூழ்நிலை அது. நேசிக்கப்பட்ட போதிலும், அவர்கள் சொன்னபடியே செய்ய வேண்டிய சூழ்நிலைக்கு அவர்கள் பெட்டியில் வைக்கப்பட்டனர். அவர்கள் என்ன நினைத்தார்கள் அல்லது அவர்கள் என்ன உணர்ந்தார்கள் அல்லது தங்களுக்கு என்ன வேண்டும் என்பது முக்கியமல்ல. பெற்றோர்களிடமும் எனக்கு அனுதாபம் உண்டு, ஏனென்றால் பெற்றோர் அவர்கள் விரும்பியதைச் செய்ய வேண்டிய அவசியமில்லை; அவர்கள் தங்கள் கிராமத்தின் மற்றும் அவர்களின் குலத்தின் "நல்ல" உறுப்பினர்களாக இருக்க வேண்டும் என்று அவர்கள் நம்பியதையே இவ்வாறு செய்தார்கள். நீங்கள் மீண்டும் மீண்டும் பார்ப்பது எல்லோரும் ஒருவிதமான பெரிய அதிகாரத்தால் அவர்களுக்காக அமைக்கப்பட்டிருக்கும் இந்த விதிகளைப் பின்பற்றுகிறார்கள். அதிகாரம் ஒரு மத சமூகம் அல்லது உள்ளூர் காப் [முறைசாரா சாதி அல்லது சமூக சங்கம்] அல்லது அதிகாரம் யாராக இருந்தாலும் இருக்கலாம். ஆனால் எல்லோரும் இந்த விதிகளைப் பின்பற்றுகிறார்கள், யாரும் முழுமையாக மகிழ்ச்சியடையவில்லை, அவர்கள் உண்மையிலேயே செய்ய விரும்புவதை யாரும் செய்யவில்லை.
எனவே, இந்த விஷயத்தில், குடும்பம் இயல்பாகவே தங்கள் குழந்தைகளுக்கு என்ன நடந்தது என்று பெரும் பீதியுடன் உணர்ந்தது, ஆனால் அவர்கள், 'இது எங்களுக்கு என்ன அர்த்தம், நாம் எவ்வாறு கருதப்படப் போகிறோம், இது பெற்றோர்களாகவும் நல்ல மனிதர்களாகவும் நமக்கு என்ன விமர்சனம் செய்கிறது?' என்று நினைத்தனர்.
இந்த இரண்டு சிறுமிகளும் வீட்டிலேயே எப்படி நிறைய வேலைகளைச் செய்தார்கள் என்பதையும், 16 வயது நிரம்பியவர் என்ன செய்வார் என்பதை விடவும், குறைந்தபட்சம் நாம் வாழும் நகர்ப்புற சூழல்கள் பற்றியும் நீங்கள் பேசுவீர்கள். நவீனத்துவத்தின் கூறுகளை நீங்கள் காண்கிறீர்கள், விஷயங்களுக்கும் உலகிற்கும் அப்பாற்பட்டது, மொபைல்போன் அல்லது ஸ்மார்ட்போனுக்கு நன்றி, இவை அனைத்தும் அவர்கள் திருமணம் செய்து கொள்ளும் வரை மிகவும் கட்டுப்படுத்தப்பட்ட வாழ்க்கைக்கு வழிவகுக்கிறது.
ஆமாம், பத்மா மற்றும் லல்லியின் தாய்மார்களுக்கு படிக்கவும் எழுதவும் தெரியாது, அவர்களுடைய தந்தையருக்கும் தெரியாது. அவர்களின் பெற்றோர் கல்வி பெறவில்லை மற்றும் பெரியவர்கள் கல்வியை நாடவில்லை என்றாலும், அவர்கள் தங்களது குழந்தைகளுக்கு கல்வி கற்பிக்க விரும்பினார்கள். அவர்கள் வாழ்ந்த கிராமத்தில் அவர்களுக்கு ஒரு வாய்ப்பு இருந்தது: அவர்கள் தங்கள் குழந்தைகளை இலவச பள்ளி, அரசுப் பள்ளிக்கு அனுப்பலாம் அல்லது ஒரு குறிப்பிட்ட தொகையை செலவழிக்க முடியும் - கணக்கிட முடியாத தொகை அல்ல - அவர்களை பழத்தோட்டத்திற்கு அருகில் உள்ள தனியார் பள்ளிக்கு அனுப்பலாம். அவர்கள் தங்கள் குழந்தைகள் அனைவரையும் ஆங்கிலம், கணிதம், அறிவியல் கற்கும் தனியார் பள்ளிக்கு அனுப்பும் வாய்ப்பை தேர்வு செய்தனர். எனவே இது ஒரு பெரிய படியாகும் என்பது உங்களுக்குத் தெரியும். 'இந்தியாவில் எதுவும் மாறாது, மக்கள் அவர்கள் இருக்கும் இடத்தில்தான் இருக்கிறார்கள்' என்று நாம் கூறும்போது, அது உண்மையல்ல. பெற்றோர்கள் தங்கள் குழந்தைகளுக்கென சில லட்சியங்களைக் கொண்டுள்ளனர், பெற்றோர்கள் தங்கள் குழந்தைகளுக்கு நல்லது செய்ய விரும்புகிறார்கள், ஷாக்யாக்கள் செய்தார்கள். இருப்பினும், பல சிக்கலான சூழ்நிலைகள் இருப்பதால், அந்த நம்பிக்கையும் அந்தக் கனவுகளும் ஒருபோதும் முழு வரம்பை இயக்குவதில்லை, அது ஒருபோதும் முழு அளவிற்குச் செல்லாது.
உதாரணமாக, பத்மா இறக்கும் போது ஏற்கனவே பள்ளி படிப்பை கைவிட்டுவிட்டார். அவள் எட்டாம் வகுப்பையே முடித்திருந்தார், அவரது கிராமத்தில் உயர்நிலைப் பள்ளி இல்லை, பெற்றோர் அவருக்கு மேலும் கல்வி கற்பிக்க விரும்பவில்லை. எனவே, அவர்கள் சொல்வது போல், "வீட்டில் உட்கார்ந்து" இருந்தாள். அவருடன் இறந்த அவரது உறவினர் லல்லி 14 வயது மற்றும் பள்ளியில் படித்துக் கொண்டிருந்தார். ஆனால் லல்லி பள்ளியில் இருந்து நிறுத்த வேண்டும் என்று அவளுடைய பெற்றோர் கருதினர், அவருக்கு திருமணம் செய்து வைக்க திட்டமிட்டனர். அவர்கள் இந்த புதிய விஷயங்களையெல்லாம் கற்றுக் கொண்டிருக்கும்போது, பெற்றோருக்கு எந்த அனுபவமும் இல்லாத இந்த உலகத்தை அனுபவிக்கும் போது, அவர்களால் அதைச் செய்யக்கூடிய அளவுக்கு இல்லை. நீங்கள் குறிப்பிட்டுள்ளபடி, அவர்களிடம் தொலைபேசிகள் இருந்தன; அவர்கள் அழைக்க முடியும் மற்றும் அவர்கள் தகவல் அனுப்பலாம்- இது, அவர்களின் தாய்மார்கள் செய்ய முடியாத விஷயங்கள். அவர்களின் தாய்மார்களால் ரிசீவரை தங்கள் காதுக்கு அருகே பிடித்துக் கொள்ள மட்டுமே தெரியும்.
ஆனால் இந்த சிறுமிகள், ஒரு உலகைக் கண்டுபிடித்தனர், இந்த இடத்தில் அவர்களின் பெற்றோருக்கும் பெற்றோரின் முற்போக்கான மனப்பான்மைக்கும் நன்றி சொல்ல வேண்டும். அங்கே விஷயங்கள் இருப்பதை அவர்கள் அறிவார்கள், ஆனால் அவர்களால் எந்த அர்த்தமுள்ள பொருளிலும் அவர்களால் அதை அணுக முடியவில்லை. அவர்களால் அந்தக் கல்வியை கொண்டு வேலை பெற முடியவில்லை. அவர்களால் கிராமத்தை விட்டு வெளியேற முடியவில்லை. இறுதியில் நாங்கள் கண்டுபிடித்தது போல, தேவையற்ற கவனத்தை ஈர்க்காமல் அவர்களுடைய குடும்பத்தில் நெருங்கிய உறுப்பினராக இல்லாத யாருடனும் அவர்களால் பேச முடியவில்லை.
புத்தகத்தில் உள்ள ஒரு கதாபாத்திரம், பெண்கள் தொலைபேசியைப் பயன்படுத்துவதால் மட்டுமே அவர்களின் நடத்தையை எதிர்க்கிறது. அவரைப் போன்றவர்கள் நீண்ட காலமாக இருக்கப் போகிறார்கள் என்ற உணர்வு உங்களுக்கு கிடைக்கிறதா? அல்லது நடக்கும் எல்லாவற்றையும் கொண்டு, மக்கள் அதிக இடவசதியைப் பெறுகிறார்கள் என்று, குறிப்பாக பெண்கள் மற்றும் சிறுமிகள் விஷயத்தில், நீங்கள் நினைக்கிறீர்களா?
தொலைபேசிகளாலும் தரவுகளாலும் சந்தை வெள்ளத்தில் மூழ்கியிருந்த நேரத்தில் எப்படியாவது நாம் நினைத்த மாற்றம் நடக்கும் என்று நாம் நம்புவதாக நினைக்கிறேன் - இந்தியாவில் எல்லோருக்கும் ஒரு தொலைபேசி இருப்பதைப் போலவும், ஸ்க்ரோலிங் செய்வதாகவும் தோன்றுகிறது - அது உண்மையில் நடக்கவில்லை. நவீன விஷயங்களுடன் வரும் உண்மையான மாற்றம் நவீன யோசனைகள், அவற்றை நாங்கள் பார்த்ததில்லை.
நீங்கள் குறிப்பிட்ட நபர் ராஜீவ் குமார் என்ற கிராமத்தை சேர்ந்த விவசாயி. குழந்தைகள் தொலைபேசியில் பேசுவதைப் பார்த்தார். சிறுமிகளுக்கும் அது தெரியாது, பெற்றோருக்கும் தெரியப்படுத்தாமல் [அவர்] பெரும் குற்றத்தைச் செய்தார், இது பொருத்தமான நடத்தை அல்ல என்று நினைத்தார். அவர் குடும்பத்தின் நெருங்கிய உறுப்பினரிடம் தெரிவித்தார். அந்த நெருங்கிய உறுப்பினர், முதல் சிறுமிகளின் உறவினர் ஆவர்; அவர்களை உளவு பார்க்கத் தொடங்கினார். நாம் கண்டுபிடித்தபடி, அந்த உளவானது, அந்த வெறித்தனமான நடத்தையானது இறுதியில் தொடர்ச்சியான நிகழ்வுகளுக்கு வழிவகுத்தது, இது உச்சகட்டத்தில் குழந்தைகளின் மரணத்தில் முடிந்தது.
ஆனால் நீங்கள் இன்று கத்ராவுக்குச் சென்றால், மக்கள் சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இருந்ததை விட பழமைவாதிகள் என்பதை நீங்கள் காணலாம். குழந்தைகள் தொலைபேசிகளை அணுக முடியாவிட்டால், அவர்கள் இன்றும் இறந்திருக்க மாட்டார்கள் என்று அவர்கள் உண்மையிலேயே நம்புகிறார்கள். உண்மையில், அதனால்தான் அவர்கள் இன்று இறந்துவிட்டார்கள். அவர்கள் ஏன் இறந்துவிட்டார்கள் என்பது நமக்கு தெரியும், அதற்கு காரணம் தொலைபேசிகள் அல்ல. இது போன்ற ஏதாவது ஒரு பொருளை நீங்கள் குறை கூற வேண்டாம். அந்த சிறுமிகளைச் சுற்றியுள்ள அனைத்து மக்களின் மனநிலையும் அவர்களின் மரணத்தில் உச்சக்கட்டத்தை அடைந்தது.
உங்கள் புத்தகத்தில், இரண்டு சிறுமிகளும் காணப்படும்போது, அவர்கள் தேடப்படும்போது கூட, உள்ளூர் காவல் நிலையத்திற்குச் செல்வதற்கான வாய்ப்பு உண்மையில் கடைசி ஒன்றாகும். இங்கே பெரிய கேள்வி என்னவென்றால், இதுபோன்ற பிரச்சினைகள் வரும்போது காவல்துறையில் அதிக அக்கறையை எவ்வாறு கொண்டு வருவது? நான் சிக்கல்களைச் சொல்லும்போது, கொஞ்சம் விரிவடைந்து பாலின வன்முறையைப் பற்றி பேசுவேன் - இந்தியாவின் சிறிய கிராமங்களிலும் நகரங்களிலும் விஷயங்கள் எவ்வாறு மாறக்கூடும்?
இது இரண்டு விஷயங்கள் உள்ளதாக நினைக்கிறேன்: காவல்துறையை ஆதரித்தல், அவர்களுக்கு பயிற்சி அளித்தல் மற்றும் அவர்களுக்கான வளங்களை வழங்குதல்; பின்னர் அவர்களுக்கு பொறுப்புக்கூற வேண்டும். நாம் இப்போது என்ன செய்கிறோம், 'காவல்துறை ஊழல் நிறைந்தவர்கள், காவல்துறை பயனற்றது, அவர்கள் ஒன்றும் செய்ய மாட்டார்கள்' என்று கூறுகிறார்கள். நிச்சயமாக, பல சந்தர்ப்பங்களில், அதுதான் நடக்கிறது என்று தோன்றுகிறது.
ஆனால் காவல்துறையின் பார்வையில் நீங்கள் அதைப் பார்த்தால், குறிப்பாக குழந்தைகள் காணாமல் போன இரவில் கத்ரா சவுக்கின் பொறுப்பில் இருந்த ஐந்து பேரைப் பார்ப்போம். சவுக்கியில், அவர்களிடம் ஒரு தொலைபேசி இல்லை. நிச்சயமாக, ஒரு கணினியின் கேள்வி எதுவும் இல்லை. மின்சாரம் பெரும்பாலும் இல்லாமல் போய்விட்டது. அவர்கள் சவுக்கியில் தூங்குவார்கள் என்று எதிர்பார்க்கப்பட்டது, ஆனால் அவர்களுக்கு தூங்க இடம் இல்லை, எனவே அவர்கள் முற்றத்தில் தூங்குவார்கள். அவர்கள் பயன்படுத்த ஒரு குளியலறை கூட இல்லை. மேலும் போக்குவரத்து முறை எதுவும் இல்லை. இந்த சூழ்நிலையில், அவர்கள் 30 க்கும் மேற்பட்ட கிராமங்களை கவனிக்கும் பொறுப்பை ஒப்படைத்துள்ளனர், மேலும், 'சரி, உங்கள் வேலையைச் செய்யுங்கள்' என்று சொன்னார்கள். அவர்கள் தங்கள் வேலையை செய்யத் தவறும் போது, அவர்கள் பொறுப்பேற்பதில்லை, ஏனென்றால் அவர்களைப் பொறுப்பேற்க வேண்டும் என்று கருதப்படுபவர்களுக்கு அவர்கள் பயிற்சியையும் அல்லது தங்கள் வேலையைச் செய்வதற்கான ஆதரவையும் பெறவில்லை என்பது தெரியும்.
எனவே எல்லோரும் தங்களைக் கண்டுபிடிக்கும் வட்டம் இது, மக்கள் தங்கள் வேலையைச் செய்கிறார்கள் அல்லது செய்யவில்லை. நாங்கள் காவல்துறை அதிகாரிகளுக்கு பயிற்சி அளிக்கிறோமா என்பது பற்றி நாம் பேச வேண்டியது அவசியம், அந்த பயிற்சியின் ஒரு பகுதி அவர்களுக்கு கருவிகளைத் தருகிறது, மேலும் இது உணர்திறன் பயிற்சியும், இது படையில் உள்ள பெண் அதிகாரிகளின் எண்ணிக்கையையும் அதிகரிக்கிறது. இது இந்தியாவில் எங்கும் கொடுக்கப்பட்டுள்ளது, ஆனால் குறிப்பாக உத்திரப்பிரதேசத்தில் மிக அவசியம், அங்கு ஒவ்வொரு ஆண்டும் பெண்களுக்கு எதிரான குற்றங்கள் தொடர்ந்து அதிகரித்து வருகின்றன. பின்னர் அது கூறுகிறது, 'இப்போது உங்களுக்கு தேவையான அனைத்தையும் பெற்றுள்ளீர்கள், நீங்கள் உங்கள் வேலையைச் செய்யத் தொடங்க வேண்டும்'. இந்த இரண்டு நிலைகளிலும் நாம் பணிபுரிந்தால், சில மாற்றங்களைக் காண ஆரம்பிக்கலாம்.
இந்தியாஸ்பெண்டில், பாலின ஏற்றத்தாழ்வு குறித்து நாங்கள் நிறைய கட்டுரை வெளியிடுகிறோம். பெண் கல்வியின் முக்கியத்துவம் குறித்தும், இது அவர்களின் குழந்தைகளின் உடல்நலம் மற்றும் கல்வி உள்ளிட்ட பல சிக்கல்களை எவ்வாறு குறைக்க உதவும் என்பதையும் நாங்கள் பேசுகிறோம். உத்தரப்பிரதேசத்தின் இந்த பகுதியில் உங்கள் அனுபவங்களுக்கு இதைப் பயன்படுத்தினால், சிறுமிகளுக்கு உதவ ஒரு நாடாக நாம் என்ன செய்ய முடியும், அவர்களில் நிறையருக்கு கல்வி மறுக்கப்படுகிறது, ஒரு நகரத்தில் தொழில் தேடுவதற்கான உரிமை / வாய்ப்பு அல்லது அவர்கள் யாரை திருமணம் செய்ய விரும்புகிறார்கள் அல்லது அவர்கள் எப்படி அவர்களின் வாழ்க்கையை செலவிட விரும்புகிறீர்களா என்ற விருப்பம் மறுக்கப்படுகிறது? இதை நாங்கள் எங்கிருந்து தொடங்குவது?
முதல் விஷயம் கல்வி என்று நினைக்கிறேன். நமக்கு அதிகமான பள்ளிகள் தேவை, மக்களுக்கு அணுகக்கூடிய இடங்களில் அமைந்துள்ள பள்ளிகள் தேவை, ஏனெனில் பெண்களின் பாதுகாப்பு குறித்து இந்தியாவில் இன்று குறைந்த நம்பிக்கை இருப்பதால், - இது குழந்தைகள் இறப்பதற்கு முன்பே - தங்கள் குழந்தைகளை கிராமத்தில் இருந்து வெளியே அனுப்ப கத்ரா சதாத்கஞ்ச் போன்ற கிராமங்களில் பெற்றோர்கள் முற்றிலும் மறுக்கிறார்கள் . எனவே இது ஒரு பெரிய ஆனால் அத்தியாவசிய செலவு. நீங்கள் நடக்கும் தூரத்தில் இருக்கும் பெண்கள் மற்றும் சிறுவர்களுக்கான பள்ளிகளை வைத்திருக்க வேண்டும். நீங்கள் அந்த வசதியை வழங்க முடியாவிட்டால், அந்த பள்ளிகளுக்கு குழந்தைகளை எவ்வாறு சேர்ப்பது என்பதற்கான வழியை நீங்கள் கண்டுபிடிக்க வேண்டும், ஏனென்றால் நான் சொன்னது போல், யாரும் பாதுகாப்பாக வீட்டிற்கு வருவார்கள் என்ற உறுதி இல்லாமல் யாரும் தங்கள் சிறுமிகளை தொலைதூரத்திற்கு அனுப்ப மாட்டார்கள். அது பிரச்சினையின் ஒரு பகுதியாகும்.
இரண்டாவதாக, இந்த குழந்தைகள் -- தாயுடன் சேர்ந்து வீட்டிலோ அல்லது பெற்றோருடன் சேர்ந்து வயல்களிலோ அல்லது தொழிற்சாலைகளிலோ வேலை செய்வதன் மூலம் அவர்களுக்கு ஆதரவளிக்கக்கூடும் -- பெற்றோருக்கு உறுதியளிக்கும் கல்வியின் தரத்தை நாம் வழங்க வேண்டும். கத்ரா சதத்கஞ்சில் நிறைய பெற்றோருக்கு படிக்கவும் எழுதவும் தெரியாது. ஆனால் உங்கள் குழந்தைகள் ஒவ்வொரு நாளும் வெற்று நோட்புக்குகளுடன் வீட்டிற்கு வருகிறார்கள் அல்லது அடிப்படை கேள்விகளுக்கு பதிலளிக்க முடியவில்லை என்பதை அறிய படிக்கவும் எழுதவும் உங்களுக்குத் தெரிய வேண்டிய அவசியமில்லை, அல்லது குழந்தைகளே சொல்கிறார்கள், 'நாங்கள் எதையும் கற்றுக்கொள்ளவில்லை, ஏனென்றால் ஆசியர் எதையும் செய்துகாட்டவில்லை' என்கின்றனர். எனவே பத்மா மற்றும் லல்லியின் பெற்றோர் அவர்களை அரசு பள்ளிக்கு அனுப்பாததற்கு இதுவே காரணம், ஏனெனில் அது நேரத்திற்கு மதிப்பு இல்லை. சிறுமிகள் சென்று அங்கே உட்கார்ந்து எதுவும் கற்றுக் கொள்ளாமல் திரும்பி வருவார்கள். எனவே நீங்கள் உண்மையில் குழந்தைகளுக்கு சரியானதை வழங்குவதில் கவனம் செலுத்த வேண்டும். 'இங்கே ஒரு பள்ளி இருக்கிறது, அதற்கு நான்கு சுவர்களும் கூரையும் உள்ளன' என்று சொல்வது வெறுமனே ஒரு விஷயமல்ல.
மூன்றாவது விஷயம் என்னவென்றால், நமக்கு ஊக்கத்தொகை தேவை, ஏனென்றால் இந்தியாவில் குழந்தைகளின் நிலைமை துரதிர்ஷ்டவசமாக விக்டோரியன் இங்கிலாந்தில் உள்ள குழந்தைகளின் நிலைமையில் இருந்து மிகவும் வேறுபட்டது - அதாவது அந்த நேரத்தில் குழந்தைகளுக்கு உணவு கிடைக்கும். மிகச் சிறிய வயதிலிருந்தே அவர்கள் குடும்பத்திற்காக என்ன செய்ய முடியும் என்பதன் காரணமாக ஒரு குழந்தை ஒரு சொத்தாக இருந்தது. அது இந்தியாவிலும் உண்மை. எனவே, நீங்கள் ஒரு பள்ளியை வழங்கலாம், அது நல்ல கல்வியை வழங்கக்கூடும், ஆனால் தங்கள் குழந்தையை பள்ளிக்கு அனுப்புவதன் மூலம் அவர்களின் வாழ்வாதாரத்தை உறுதிப்படுத்தப் போகும் ஒரு முக்கியமான வருமானத்தை அவர்கள் இழக்கிறார்கள் என்று குடும்பத்தினர் உணர்ந்தால், அவர்கள் பள்ளிக்கு அனுப்பப் போவதில்லை.
ஒரு முக்கியமான ஊக்கம், மதிய உணவு திட்டம். சாப்பிடக்கூடாத அல்லது பூச்சிகளைக் கொண்டிருக்கும் மதிய உணவைப் பற்றி நாம் அடிக்கடி கேள்விப்படுகிறோம், அல்லது சில பயங்கரமான சந்தர்ப்பங்களில், பகல்நேர உணவு குழந்தைகளைக் கொன்றது. ஆனால் பெரிய அளவில், நான் சென்ற இடங்களில் பிற்பகலில் அந்த சூடான உணவை வழங்குவது பல ஏழை பெற்றோர்கள் தங்கள் குழந்தைகளை பள்ளிக்கு அனுப்புவதற்கு போதுமான ஊக்கமளிக்கிறது. மேலும் நாட்டின் பல்வேறு பகுதிகளில், பிற சலுகைகளும் உள்ளன - சிறுமிகளுக்கு மிதிவண்டிகள், மேல்நிலை மாணவர்களுக்கு மடிக்கணினிகள். இது ஒரு வித்தியாசத்தை ஏற்படுத்துகிறது. உண்மை என்னவென்றால், நாம் அதை வாங்க முடியும். நாங்கள் ஒரு ஏழை நாடு, ஏனென்றால் நாம் நமது செலவினங்களை தவறாக நிர்வகிப்பதால், இறுதியில் நம்மை வளமாக்கும் விஷயங்களில் நாம் கவனம் செலுத்துவதாகத் தெரியவில்லை, அவற்றில் மிக முக்கியமானது இளைஞர்களை மையமாகக் கொண்டு அவர்களுக்கு கல்வி கற்பது.
இந்த மூன்று விஷயங்களை நாங்கள் செய்தால், அதிகமான பள்ளிகள், சிறந்த பள்ளிகள் மற்றும் ஊக்கத்தொகைகள், அதிகமான பெற்றோர்கள் சிறுவர்களையும் சிறுமிகளையும் பள்ளிக்கு அனுப்ப தயாராக இருப்பார்கள் என்று நான் நினைக்கிறேன்.
உங்கள் புத்தகம் 2014 இல் நடந்த ஒரு நிகழ்வை அடிப்படையாகக் கொண்டது, நீங்கள் பின்னர் திரும்பிச் சென்று உங்கள் குறிப்புகளை ஒன்றிணைத்து இந்த புத்தகத்தை எழுதினீர்கள். இந்த காலகட்டத்திலும் விஷயங்கள் மாறிவிட்டன. குறிப்பாக உ.பி.யில் - பெண் குழந்தை மற்றும் பெண்களின் சூழலில் விஷயங்கள் முன்னேறப் போகின்றனவா? எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக 200 மில்லியன் மக்களுடன், மற்றும் மிக உயர்ந்த கருவுறுதல் விகிதத்துடன் இந்தியாவின் மிகப்பெரிய மாநிலம் இதுவாகும். அப்படியிருந்தும் நீங்கள் நம்பிக்கையுடன் இருக்கிறீர்களா?
நான் 2018க்கு பிறகு கத்ராவுக்கு செல்லவில்லை. தெரிந்தவற்றின் அடிப்படையில் உ.பி.யில் என்ன நடக்கிறது என்பதை மட்டுமே நான் உங்களுக்குச் சொல்ல முடியும், இது செய்தி. ஆனால், செய்தி துரதிர்ஷ்டவசமாக ஒரே மாதிரியாக இருட்டாக உள்ளது. ஏராளமான மனித உரிமை மீறல்கள் மற்றும் பெண்களுக்கு எதிரான வன்முறைகள் தடையின்றி தொடர்கின்றன. இந்த சூழ்நிலைகளில், நம்பிக்கையை உணருவது மிகவும் கடினம். ஆனால் உண்மை என்னவென்றால், இந்த பல ஆண்டுகளில் பெண்கள் மற்றும் குழந்தைகளுக்கு உதவிய அடிமட்ட வேலைகள், மற்றும் பல திறமையற்ற அரசுகள் தொடர்கின்றன. உ.பி.யில் நாங்கள் தொடர்ந்து இலாப நோக்கற்றவர்களாக இருக்கிறோம். நாங்கள் தொடர்ந்து பெண்கள் பள்ளிக்குச் செல்கிறோம், அவர்களில் பலர் தங்கள் குடும்பத்தினரிடம் இருந்து எந்த ஆதரவையும் பெற முடியுமோ அதை தருகிறோம். எனவே தலைப்புச் செய்திகள் நம்மை உணரவைத்தாலும் நாம் தொடர்ந்து நம்பிக்கையுடன் இருக்க வேண்டும் என்று நான் நினைக்கிறேன், ஆனால் நிலைமையை மேம்படுத்துவதில் நாமும் மிகவும் வலுவாக கவனம் செலுத்த வேண்டும் என்று நான் நினைக்கிறேன். நீங்கள் சொல்வது போல், இது 200 மில்லியன் மக்கள். இது ஒரு நாட்டின் அளவு. இது, ஆதரவு தேவைப்படும் நிறைய எண்ணிக்கையாகும்.
உங்களின் கருத்துகளை வரவேற்கிறோம். கருத்துகளை respond@indiaspend.org என்ற முகவரிக்கு அனுப்பலாம். மொழி, இலக்கணம் கருதி அவற்றை திருத்தும் உரிமை எங்களுக்கு உண்டு.