தமிழக பட்டாசு ஆலைகளில் 70% பெண் தொழிலாளர்கள், ஆனால் ஆண்களில் பாதியளவு ஊதியமே பெறுகிறார்கள்

கடந்த பிப்ரவரி 13, 2021 அன்று, தென் தமிழகத்தின் விருதுநகர் மாவட்டத்தில் சிவகாசிக்கு அருகேயுள்ள அச்சங்குளம் கிராமத்தில், அவர்கள் பணியாற்றிய பட்டாசு தொழிற்சாலையின் ஒரு பிரிவில், வெடிவிபத்து ஏற்பட்டபோது, ​​அவருடன் நூற்றுக்கணக்கானவர்களும் உயிரைக்காப்பாற்ற அலறி ஓட்டம் பிடித்தனர். அந்த வெடிவிபத்தில் 26 பேர் வரை, அவர்களின் பெரும்பாலோனர் பெண்கள், கொல்லப்பட்டனர் மற்றும் ஏராளாமானோர் படுகாயமடைந்தனர்.

"எல்லாம் ஒரு நொடியில் நடந்து முடிந்தது" என்று, அந்த கோர சம்பவத்தை ரத்தினம் நினைவு கூர்ந்தார். ஆனால் சிவகாசி பகுதியில், பட்டாசு தொழிலில் பணிபுரியும் அவருக்கு, மரணத்தை அருகில் வரை சென்று பார்ப்பது, இது முதல்முறை அல்ல. இதுவே கடைசி என்றும் சொல்லிவிட முடியாது.

ஏப்ரல் 6 ம் தேதி சட்டமன்றத் தேர்தலை அரசு எதிர்கொண்டிருப்பதால், மாநில தேர்தல் பரப்புரைகளில் பட்டாசு வெடிவிபத்து சம்பவம் தவறாமல் இடம் பெறுகிறது. எதிர்க்கட்சித் தலைவரும் திராவிட முன்னேற்றக் கழகத்தின் தலைவருமான மு.க. ஸ்டாலின், மாவட்டத்தின் அபாயகரமான பட்டாசு மற்றும் தீப்பெட்டி தொழில்துறையின் நீண்டகால பிரச்சினைகள் மற்றும் பாதுகாப்புகளை, முதல்வர் எடப்பாடி கே.பழனிசாமியின் அரசு புறக்கணித்ததாக குற்றம் சாட்டினார்: பிப்ரவரி மற்றும் மார்ச் 2021-க்கு இடையில் பட்டாசு ஆலையின் பல்வேறு பிரிவுகளில் குறைந்தது நான்கு வெடி விபத்துகள் நிகழ்ந்தன. கடந்த பத்து ஆண்டுகளில் 204 விபத்துகளில் 298 பேர் பலியாகினர், 236 பேர் படுகாயமடைந்தனர் என்று விருதுநகர் மாவட்ட நிர்வாகத்தின் தரவும் அளித்த தகவல்களின்படி.

முதல்வர் பழனிசாமி தனது தேர்தல் பரப்புரைகளில், தனது அ.இ.அ.தி.முக. மீண்டும் ஆட்சிக்கு வந்தால், அந்தத்துறை முறைப்படுத்தப்படும் என்று உறுதி அளித்துள்ளார்.

இருப்பினும், இந்த துயரங்களின் ஒரு முக்கிய அம்சத்தை யாரும், அரசியல்வாதிகள் கூட ஒப்புக் கொள்ளவில்லை - மோசமாக பாதிக்கப்பட்டவர்கள் பட்டாசுத் தொழிலின் முதுகெலும்பாக விளங்கும் ரத்தினம் போன்ற மோசமான ஊதியம் பெறும் பெண் தொழிலாளர்கள் என்பதுதான் அது. சிவகாசியின் பட்டாசுத் தொழிலில் ரசாயனங்களை நேரடியாகக் கையாளுதல் முதல் நிரப்புதல், அசெம்பிளிங், லேபிளிங் மற்றும் பேக்கிங் பேக்கிங் வரை, 95% வரை பணிகள் கையால்தான் மேற்கொள்ளப்படுகிறது. இந்த அபாயகரமான பணிகளைச் செய்கிறவர்களில் 77% பேர் பெண்கள் என்று, தொழிலாளர் அமைச்சகம் 2014-15ல் வெளியிட்ட Socio-economic Conditions of Women Workers in Match Industry என்ற அறிக்கை தெரிவித்துள்ளது.

தமிழ்நாட்டின் பொருளாதார கட்டமைப்புகள், கல்வி முறை மற்றும் சமூக மேம்பாட்டு முயற்சிகள் பல தசாப்தங்களாக இந்தியாவின் சராசரியை (19%) விட அதிகமான பெண் தொழிலாளர் பங்கேற்பு விகிதத்தை (30%) உறுதி செய்துள்ளதாக, சமீபத்திய கிடைக்கக்கூடிய தரவுகளான 2018-19 காலநேர தொழிலாளர் கணக்கெடுப்பில் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது. தமிழ்நாட்டின் கிராமப்புற பெண்கள், நகர்ப்புறத்தை விட (24%) தொழிலாளர்களில் திறனில் (35%) அதிகம் ஈடுபட்டுள்ளனர், மீண்டும் இந்த புள்ளிவிவரங்கள் முறையே தேசிய சராசரியான 20% மற்றும் 16% ஐ விட அதிகமாக உள்ளன.

இருப்பினும், மாநிலத்தின் பிற தொழில்களைச் சேர்ந்த பெண்கள் ஒரு பெரிய பெண் தொழிலாளர்களைக் கொண்டுள்ளனர் (தொழிற்சங்கத் தலைவர்களின் கூற்றுப்படி சுமார் 75-80%) வாகனக் கூறுகள், எலக்ட்ரானிக்ஸ் மற்றும் ஆடைத் தொழில்கள் போன்றவை, குறைந்த ஊதியம், அதிக வேலை மற்றும் அடிப்படை தொழிலாளர் உரிமைகளை பறிப்பதாக புகார் எழுந்தன, இதுபற்றி நாங்கள் பின்னர் விவரிக்கிறோம்.

உதாரணத்திற்கு, சென்னையைச் சுற்றியுள்ள தொழில்துறை பெருவழிப்பாதையில் அமைந்துள்ள நடுத்தர மற்றும் சிறிய அளவிலான தொழிற்சாலைகள், மந்தமான சம்பளம் மற்றும் எளிதில் பணியமர்த்தல் மற்றும் பணி நீக்குதல் ஆகியவற்றை அனுமதிக்கும் ஒப்பந்தங்களை செய்து, பெண்களைப் பயன்படுத்துகின்றன என்பதை, தொழிலாளர்களை சந்தித்து பேட்டி கண்டபோது நாங்கள் கண்டோம். மேற்கு தமிழ்நாட்டின் ஆடைத் தொழிற்சாலைகள், பணியமர்த்தல் மற்றும் ஊதிய நடைமுறைகளின் வரலாற்றைக் கொண்டுள்ளன. அவை, நாங்கள் விளக்குவது போல, பெண் தொழிலாளர்களை சாதகமற்றா போக்கிற்கு உள்ளாக்குகின்றன.

நாங்கள் விசாரித்த தொழில்களில் பொதுவான அம்சம், அவர்கள் ஊதியம் பெறும் வேலைவாய்ப்பு மற்றும் பெண்களுக்கான நிதி மற்றும் நடமாட்டம் ஆகியவற்றைக் கொண்டிருக்கும் வாக்குறுதியாகும். ஆனால் அவர்களின் முதலாளிகள் இளம் பணியாளர்களாகவும், தொழிலாளர் உரிமைகள் இல்லாமல், பாதிக்கப்படக்கூடியவர்களாக வைத்திருக்கிறார்கள், இதனால் அது நிர்வகிக்கப்படும்.

சிவகாசியில் ஆண்களைவிட பாதி சம்பளம் பெறும் பெண்கள்

மழையின்மை, நிலத்தடி நீர் ஆதாரமில்லாதது போன்றவற்றால் விவசாயத்துறை வேலைவாய்ப்பின்மை போன்ற பொருளாதார நெருக்கடியால், சிவகாசியின் பட்டாசு தொழில் பக்கம் பலரை திரும்பச் செய்தது. கடந்த 1920ஆம் ஆண்டுகளில் இரண்டு இளம் உள்ளூர் தொழில்முனைவோர், பி. அய்யா நாடார் மற்றும் அவரது உறவினர் சண்முக நாடார் ஆகியோர் கொல்கத்தாவுக்குச் சென்று , தீப்பெட்டி தொழில் எவ்வாறு செயல்படுகிறது என்பதை அறிந்து கொண்டு சிவகாசிக்கு திரும்பி, அந்த தொழிலை தொடங்கினார். அப்படித்தான் இங்கு தொழிற்சாலை வந்தது. பின்னர் அந்த குடும்பம் சிவகாசியில் பட்டாசு மற்றும் வாணம் தொடர்புடைய பிரிவுகளையும் அமைத்தது. விரைவில், இந்த தொழிலுடன் தொடர்புடைய அச்சிடுதல் மற்றும் லேபிள் தயாரிக்கும் தொழிற்சாலைகளும், இந்த உற்பத்தியாளர்களுக்கு சேவை செய்ய ஆரம்பிக்கப்பட்டன.

முழு குடும்பங்களும் இந்த பிரிவுகளுக்கு வேலை செய்யத் தொடங்கின. "இதன் விளைவாக, விவசாயம் அல்லாத வேலையைத் தேடும் கலாச்சாரம் பரவலாக இருந்தது, இது முழு குடும்பப் பிரிவையும் உள்ளடக்கியது மற்றும் அதிக தொழிலாளர் பங்கேற்பு விகிதங்களில் பிரதிபலித்தது. 1991 ஆம் ஆண்டு மக்கள்தொகை கணக்கெடுப்பில் கூட, தமிழ்நாட்டின் ஒட்டுமொத்த விகிதம் மக்கள்தொகையில் 44% ஆக இருந்தபோதிலும், இது சிவகாசி மற்றும் அதனைச் சுற்றியுள்ள தொகுதிகளில் 60% ஆக உயர்ந்துள்ளது, இது குடும்ப வருமானத்திற்கு கூடுதலாக பெண்கள் மற்றும் குழந்தைத் தொழிலாளர்கள் பயன்படுத்தப்படுவதை சுட்டிக்காட்டுகிறது, " என்று, பத்திரிகையாளர் ஹரிஷ் தாமோதரன், India's New Capitalists: Caste, Business, and Industry in a Modern Nation என்ற தனது புத்தகத்தில் கூறியுள்ளார்.

இன்று, சிவகாசியின் 1,070 நடுத்தர மற்றும் சிறிய அளவிலான அலகுகள் உள்ளன, இது நாட்டின் பட்டாசு உற்பத்தியில் கிட்டத்தட்ட 90% பங்கு வகிக்கிறது. இந்தத் தொழில் நேரடியாக 300,000 தொழிலாளர்கள், அதனுடன் தொடர்புடைய துறைகள் மூலமாக மறைமுகமாக 5,00,000 தொழிலாளர்களையும் பயன்படுத்துகிறது.

குழந்தைத் தொழிலாளர்களின் பயன்பாட்டைத் தடுக்க கடுமையான சட்டங்கள் இயற்றப்பட்ட பின்னர், சிவகாசியில் உள்ள தொழிற்சாலைகள், பெரும்பாலும் பெண் தொழிலாளர்களை வேலைக்கு அமர்த்தின. 2014-15 தொழிலாளர் அமைச்சக அறிக்கையின்படி, தமிழ்நாடு மற்றும் கேரளாவில் தீப்பெட்டி தயாரிப்பு துறையில் பணியாற்றும் மொத்த தொழிலாளர்களில் 74% பெண்கள் இப்போது உள்ளனர். நாட்டின் மொத்த தீப்பெட்டி தொழிற்சாலைகளில் 75% தமிழகம் மட்டுமே பங்களிப்பு செய்கிறது.

சிவகாசியின் பட்டாசுத் தொழிலில் உள்ள பெண் தொழிலாளர்களுக்கு ஊதியமானது, ஆண்கள் பெறும் தினசரி ஊதியத்தில் பாதியளவோ வழங்கப்படுகிறது: ஒரு பெண் தொழிலாளி தினசரி ஊதியமாக ரூ .300 சம்பாதிக்கிறார், மிகவும் அரிதாக ரூ.500 கிடைக்கும்; அவரது குடும்பத்தில் உள்ள ஆண்கள் (முழு குடும்பங்களும் பெரும்பாலும் இந்த வேலையில் ஈடுபட்டுள்ளனர்) ரூ .600-ரூ .800 சம்பாதிக்கிறார்கள்.

'சீசன் காலங்களில் நிரம்பி வழியும் தொழிற்கூடங்கள்'

குத்தகைக்கு விடப்படுதல், தொழிலாளர்களின் எண்ணிக்கை, ரசாயனப் பொருட்களின் உரிமம் பெற்ற பயன்பாடு மற்றும் பல தொடர்பான பாதுகாப்புச் சட்டங்களின் பல விதிமீறல்களால் சிவகாசியின் பணி கட்டடங்கள் ஆபத்தானவையாக உள்ளன. சிறிய பட்டாசுகளுக்கான உரிமங்களை மாவட்ட வருவாய் அதிகாரி (டி.ஆர்.ஓ) மற்றும் வெடிபொருட்கள், சுருக்கப்பட்ட வாயுக்கள் மற்றும் பெட்ரோலியம் போன்ற அபாயகரமான பொருட்களின் பயன்பாட்டை ஒழுங்குபடுத்தும் ஒரு திட்ட முகமையான பெட்ரோலியம் மற்றும் வெடிபொருள் பாதுகாப்பு அமைப்பு (பெசோ- PESO) வழங்குகிறது, இதன்மூலம் கண்கவர் ஒளி மற்றும் ஒலி காட்சிக்கு உறுதியளிக்கும் உயர் அளவிலான, அபாயகரமான பட்டாசுகளை தயாரிக்க அங்கீகாரம் அளிக்கிறது.

பட்டாசு யூனிட் நடத்துபவர்களுக்கு வழங்கப்படும் உரிமங்கள் சம்பந்தப்பட்ட வேலையின் தன்மை, உற்பத்தி செய்யப்படும் பட்டாசுகள் மற்றும் பயன்படுத்தப்படும் பொருட்களைப் பொறுத்து வேறுபடுகின்றன.

எடுத்துக்காட்டாக, விதிகள் ஒரு அறைக்கு தொழிலாளர்களின் எண்ணிக்கை மற்றும் பொருளின் அளவின் அடிப்படையில் தேவையான அறைகளின் எண்ணிக்கையைக் குறிப்பிடுகின்றன.

"ஒரு கூடத்தில் நான்கு பேர் மட்டுமே வேலை செய்ய அனுமதிக்கப்படுகிறார்கள். ஆனால் சீசன் உச்சத்தில் இருக்கும் போது, ஒரு கூடத்தினுள் 8-க்கும் மேற்பட்டவர்கள் வேலை செய்கிறோம், " சிவகாசியில் பணியாற்றும் ஜி. சாந்தி (30) கூறினார்.

பணிக்கூடங்கள் நிரம்பி வழிகின்றன என்றும், ரசாயனத் துகள்கள் வெயிலில் உலர்த்தப்படுகின்றன, நிழலில் இல்லை என்றும் தொழிலாளர்கள் எங்களிடம் கூறினர் (விபத்துகளைத் தவிர்க்க அதிக சல்பர் உள்ளடக்கம் கொண்ட பொருட்கள் காலை 8.30 மணிக்கு முன் உலர்த்த வேண்டும்). அதிகபட்ச உற்பத்தி பருவத்தில், உற்பத்தி அலகுகள் தங்கள் உரிமங்களை நிர்ணயிக்கப்பட்ட வரம்பைத் தாண்டி உற்பத்தியை அதிகரிக்க, ஒப்பந்தக்காரர்களுக்கு தங்கள் வளாகத்திற்கு உதவுகின்றன. பிப்ரவரி வெடிவிபத்து தொடர்பான விசாரணையில், இந்த வளாகம் ஐந்து நபர்களுக்கு துணை குத்தகைக்கு விடப்பட்டிருந்தது, அது முற்றிலும் சட்டவிரோதமானது.

இந்திய பட்டாசு உற்பத்தியாளர்கள் சங்கம் (டிஃப்மா), சில தொழிற்சாலை யூனிட்டுகள், பாதுகாப்பு விதிகளை மீறி இருப்பதை ஒப்புக் கொண்டுள்ளது. "விபத்துக்களுக்கு மிகப்பெரிய காரணம் நிச்சயமாக உற்பத்தியாளர்களால் நேர்மையற்ற குத்தகை மற்றும் சப்ளிங் ஆகும். ஒரு சங்கமாக, இதுபோன்ற உற்பத்தியாளர்களை எச்சரிக்கை செய்வது மட்டுமே எங்களால் செய்ய முடிந்தது. அரசு தலையிட்டு கடுமையான நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும்" என்று டிஃப்மாவின் பொதுச் செயலாளர் டி.கண்ணன் கூறினார்.

பாதுகாப்பு விதிமுறைகளை மீறியதற்காக விருதுநகரில் கடந்த இரண்டு மாதங்களில் 90 பட்டாசு பிரிவுகளின் உரிமங்கள் நிறுத்தி வைக்கப்பட்டுள்ளதாக டிஃப்மா உறுப்பினர்கள் தெரிவித்துள்ளனர்.

மாங்கனீசு அதிக அளவில் வெளிப்படுவதால் நாள்பட்ட தலைவலி, தலைச்சுற்றல் மற்றும் புண்கள் இருப்பதாக, இப்பணியில் ஈடுபட்டுள்ள தொழிலாளர்கள் புகார் கூறியுள்ளதாக சர்வதேச சுற்றுச்சூழல் பொறியியல் மற்றும் மேலாண்மை இதழில் வெளியிடப்பட்ட ஆய்வில் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது. சிவகாசியில் பல்வேறு யூனிட்டுகளில் உள்ளதைப் போலவே, முகக்கவசம் அல்லது கையுறை இல்லாமல் வேலை செய்பவர்கள், குரோமியம், மாங்கனீசு மற்றும் ஈயத்தின் அதிக செறிவுகளை உள்ளிழுக்கும் அபாயம் உள்ளது, இதனால் புற்றுநோய்க்கான நீண்டகால அபாயம் இருப்பதை, சர்வதேச தொழிலாளர் அமைப்பின் (ஐ.எல்.ஓ) தெரிவித்துள்ளது.

சிவகாசிக்கு அருகிலுள்ள கிலியம்பட்டியைச் சேர்ந்த 28 வயதான பட்டாசு ஆலைத் தொழிலாளி ஜே.கனகலட்சுமி, தனக்கு வலி, ஒழுங்கற்ற மற்றும் தீவிரமான ரத்தப்போக்கு இருப்பதாகக் கூறினார், இது தனது பணியிடத்தில் கடுமையான வெப்பம் மற்றும் ரசாயனங்களை வெளிப்படுவது காரணம் என்று கூறினார். "நாற்பது வயதுகளில் இருக்கும் பல பெண்கள் இதன் காரணமாக கருப்பையை அகற்ற வேண்டியிருந்தது. எங்கள் தொழிற்சாலையில் சுகாதார பரிசோதனைகளின் போது பழங்கள் மற்றும் வெல்லம் சாப்பிடுமாறு தொடர்ந்து அறிவுறுத்தப்படுகிறோம். அதையெல்லாம் வாங்க எங்களால் முடியாது. தொழிற்சாலைகள் எங்களுக்கு வழங்க வேண்டும்,"என்று அவர் கூறினார்.

'நான் ஒரு நாளைக்கு 200 திரிகளை ரூ .500 க்கு செய்கிறேன்'

பெற்றோரைப் போலவே, சாந்தியும் தினசரி ரூ.300 சம்பாதிக்கிறார். ஆனால் அது ஒரு நிலையான தினசரி ஊதியம் அல்ல: இது அவரது ஒப்பந்தக்காரரால் கொண்டு வரப்பட்ட வேலையின் அளவைப் பொறுத்தது. அவர் ஒரு சிவகாசி பட்டாசு தொழிற்சாலையில் இரண்டாம் தலைமுறை தொழிலாளி. கல்வி அவருக்கும் அவளுடைய தங்கைக்கும் ஒரு நல்ல வாழ்க்கையை அளித்திருக்க முடியும் என்பதை, அவர் சுட்டிக்காட்டினார். ஆனால் இருவரும் ஒரே கிராமத்தைச் சேர்ந்த ஆண்களை மணந்தவர்கள், இப்போது அவர்களது முழு குடும்பமும் ஒரு தசாப்தத்திற்கும் மேலாக இந்த வேலையில் ஈடுபட்டுள்ளன.

சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வரை, கனகலட்சுமி ஒரு பட்டாசு ஆலை யூனிட்டில் பணிபுரிந்தார், அங்கு சிக்கலான வேலைகள் மற்றும் ஒலிகளை உறுதிப்படுத்தும் உயர்ரக பட்டாசுகளுக்கு சிறிய ரசாயனக் குழாய்களை மண்ணால் நிரப்பும் பணியாகும்.

"நான் ஒரு நாளைக்கு சுமார் 200 திரிகளை செய்து ரூ .500 சம்பாதித்தேன். ஆனால் ஒப்பந்தக்காரரின் கீழ் பணிகள் சீரற்றதாக இருந்தன. சில நாட்களில் எந்த வேலையும் இல்லை,"என்று அவர் கூறினார். அவர் இப்போது ஒரு தொழிற்சாலையில் வேலை செய்கிறார், அது அவருக்கு தினசரி கூலியாக ரூ .300 மட்டுமே தருகிறது, ஆனால் வேலை எளிதானது மற்றும் அவருக்கு கழிப்பறைக்கு அணுகும் வசதிகள் கூட உள்ளது, அது அவரது முந்தைய பணியிடத்தில் இல்லை.

ஈஸ்வரி (32), தான் முன்பு பணி செய்த இடத்தில் ஏற்பட்ட வெடிவிபத்தில் நினைவக அதிர்ச்சியில் உள்ளார், அது அவரது நண்பர்களையும் சக ஊழியர்களையும் கொன்றது மற்றும் பாதித்தது. சோகம் நடந்த பல நாட்களுக்குப் பிறகு அவரால் வேலைக்குச் செல்ல முடியவில்லை. "நான் என்ன செய்ய முடியும்? இது என் வாழ்நாள் முழுவதும் நான் செய்த ஒரே வேலை. எனக்கு வேறு எந்த வேலையும் தெரியாது. நான் கடுமையாக உழைக்கிறேன், இதனால் என் குழந்தைகள் சரியான கல்வியைப் பெறுகிறார்கள், சிறந்த வேலைகளுக்குச் செல்கிறார்கள், "என்று அவர் கூறினார்.

சிவகாசியில் நாங்கள் நேர்காணல் செய்த பெண் தொழிலாளர்கள், கல்வி தங்கள் குழந்தைகளுக்கு சிறந்த வாழ்க்கையை வழங்கும் என்று நம்புவதாகக் கூறினார்கள்.

ஆனால் ஒரு காலத்தில் நிலமற்ற தொழிலாளர்களுக்கு மிகவும் தேவைப்படும் மேல்நோக்கி பொருளாதார இயக்கம் கொடுத்து நிலப்பிரபுத்துவ நில உரிமையாளர் முறைக்கு செல்ல, அவர்களுக்கு உதவிய தொழில்துறையில் இருந்து குடும்பங்களுக்கு பெரும்பாலும் தப்பிக்கும் பாதை இல்லை என்று, முனிராஜ் என்ற ஆர்வலர் கூறினார்; அவர் தனது குடும்ப உறுப்பினர்களில் இருவரை வெடி விபத்துக்களில் இழந்த பின்னர் தொழிலாளர்களின் உரிமைகளுக்காக போராடி வருகிறார். "அவர்களின் பணி நிலைமைகளின் அடிப்படையில் எதுவும் முன்னேறவில்லை, பல குடும்பங்கள் குறைந்தது இரண்டு அல்லது மூன்று தலைமுறைகளாக இந்தத் துறையில் தொடர்ந்து பணியாற்றுகின்றன," என்று அவர் கூறினார்.

தொழிலாளர்களின் நீண்டகால கோரிக்கையான "அமைப்புசாரா" பட்டாசு மற்றும் தீப்பெட்டி தயாரிப்பு தொழிலுக்கு தமிழக அரசு, பிரத்யேக நல வாரியத்தை 2020 டிசம்பரில் அமைத்தது. ஆரம்ப கட்டமாக இது, தமிழ்நாடு உடலுழைப்பு தொழிலாளர்கள் சமூக பாதுகாப்பு மற்றும் நலவாரியத்தில் ஏற்கனவே பதிவு செய்துள்ள 62 ஆயிரத்து 661 பட்டாசு மற்றும் தீப்பெட்டி தொழிலாளர்களை உறுப்பினர்களாக கொண்டு இந்நலவாரியம் தொடங்கப்படும். மாநிலத்தின் பிற நல வாரியங்களைப் போலவே, பட்டாசுத் தொழில்களில் உள்ள அமைப்புசாரா தொழிலாளர்கள் உறுப்பினர்களாக இலவசமாக பதிவு செய்வது ஊக்குவிக்கப்படுவார்கள் என்று அரசு அறிவித்தது.

"ஒவ்வொரு ஆண்டும் நாங்கள் பட்டாசு மீதான எதிரான தடைக்கு எதிராக நீதிமன்றங்களுக்கு ஓடுகிறோம். தமிழ்நாட்டில் யார் அரசு அமைத்தாலும் இதற்கு நிரந்தர தீர்வை உறுதி செய்ய வேண்டும், "என்றார் கண்ணன்.

"பட்டாசுக்கு தடை" என்ற கூக்குரல் ஒவ்வொரு ஆண்டும், ஏராளமான நீதிமன்ற வழக்குகளுடன் சத்தமாக வளரும்போது, பெண் தொழிலாளர்கள் தங்கள் வாழ்வாதாரம் பற்றி கவலைப்படுகிறார்கள். "வெறும் வாழ்வாதாரத்தில் இருந்து ஊதியத்துடனான வேலைவாய்ப்பைக் கண்டறிவது வரை, நாங்கள் எப்போதும் விளிம்பு நிலையில் வாழ்வதைப் போலவே உணர்கிறோம்" என்று சாந்தி கூறினார்.

தொழிலாளர்கள் சார்பாக இதில் அரசு தலையிட வேண்டும் என்று டிஃப்மாவின் கண்ணன் கூறினார். "மத்திய அரசாக இருந்தாலும், மாநில அரசாக இருந்தாலும், பட்டாசுத் தொழிலில் உள்ள தொழிலாளர்களின் நலனுக்காக எதையும் செய்யவில்லை, இது சுமார் 75% பெண்களை தொழிலாளர் தொகுப்பில் கொண்டுள்ளது மற்றும் ஆண்டு ரூ.2,500 கோடி வருமானத்தை உருவாக்குகிறது" என்று கண்ணன் கூறினார் . "இந்த வேலையின் அபாயகரமான தன்மையைக் கருத்தில் கொண்டு, தொழிற்சாலைகள் நிர்ணயிக்கப்பட்ட விதிகளை கண்டிப்பாக கடைபிடிப்பதை உறுதிசெய்து, தொழிலாளர்களுக்கு தேவையான சமூக பாதுகாப்பை வழங்க வேண்டும்" என்றார் அவர்.

ஒப்பந்தங்கள் 'கையாளுதல்'

நாங்கள் முன்பு கூறியது போல், தமிழ்நாட்டில் தொழிலாளர்கள் ஆதிக்கம் செலுத்தும் பிற துறைகளிலும் இதேபோல் தொழிலாளர்களது உரிமைகள் மீறப்படுகின்றன. இதில் இரண்டை ப்பற்றி சுருக்கமாகப் பார்க்கிறோம் - சென்னையின் புறநகரில் அமைந்துள்ள துணைத்தொழில் மற்றும் மேற்கு தமிழகத்தில் அமைந்துள்ள ஆடை உற்பத்தி தொழிற்சாலைகள்.

சென்னை மறைமலை நகரில் உள்ள ஒரு ஆட்டோ உதிரிபாகங்கள் - இது அசல் உபகரண உற்பத்தியாளராக (OEM) வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளது - தொழிற்சாலையில் ரூபி (அடையாளத்தைப் பாதுகாக்க பெயர் மாற்றப்பட்டது) ஒப்பந்தத் தொழிலாளி ஆவார். அங்கு கிடைக்கும் வருவாய் மூலம் தனது குடும்பத்தை அவர் காப்பாற்றுகிறார், ஸ்டீயரிங் சக்கரங்களுக்கான வயரிங் அமைப்புகளை தயாரிக்கும் ஒரு தயாரிப்பு பணி அங்கு நடக்கிறது.

இந்த பிரிவுகளில் பணிபுரியும் தொழிலாளர்கள், (நாங்கள் கூறியது போல, அசல் உபகரண உற்பத்திகளில் பல ஊழியர்கள்) அவர்களில் 75% பெண்கள் பெரும்பாலும் மூன்றாம் தரப்பு ஏஜென்சிகளால் பணி அமர்த்தப்படுகிறார்கள், அவர்களுக்கு சம்பளம் வழங்கப்படுகிறது. இந்த மையங்களில் பணிபுரியும் ஒப்பந்த ஊழியர்களுக்கு பிற சலுகைகளை உறுதி செய்வதற்கான பொறுப்பு உள்ளது. இந்தியாஸ்பெண்ட் நேர்காணல் செய்த பெண்கள், அவர்களின் சம்பளம் குறைவாகவும், ஆரம்ப கட்டத்திலேயே பல ஆண்டுகளாக வைக்கப்பட்டுள்ளதாகவும், வேலை பாதுகாப்பு இல்லை, வளர்ச்சிக்கு வாய்ப்புகள் இல்லை என்றும் கூறினார். "ஒரு பயிற்சியாளராக, நான் ரூ.8,000 சம்பாதித்தேன்; நான்கு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, எனது சம்பளம் வெறும் ரூ .10,000 மட்டுமே" என்று ரூபி கூறினார்.

இந்தியாவின் தொழிலாளர் திறனில் ஒப்பந்தமயமாக்கல் அதிகரிப்பது என்பது, ஊதியங்கள், சலுகைகள் மற்றும் பணிச்சூழல் குறைவதற்கு வழிவகுக்கிறது, நிறுவனங்கள் தங்கள் லாபத்தை அதிகரிக்கும் போதும் பொறுப்புக்கூறலைக் குறைத்ததாக இந்தியாஸ்பெண்ட் மார்ச் 2019 கட்டுரை தெரிவித்தது.

ஆடைப்பிரிவில் 'சுரண்டல்'

தமிழகத்தின் மேற்கு மண்டலத்தில் - அதாவது கோயம்புத்தூர், திருப்பூர், ஈரோடு, நாமக்கல், சேலம், கரூர் மற்றும் திண்டுக்கல் மாவட்டங்களில் - குவிந்துள்ள மாநிலத்தின் ஆடைகள் மற்றும் ஜவுளித்தொழிலானது குறைந்த ஊதியங்கள், அதிக வேலை, உடல் மற்றும் பாலியல் வன்முறையை எதிர்கொள்ளும் புகார்களுடன், சுரண்டல் தொழிலாளர் நடைமுறைகளின் வரலாற்றைக் கொண்டுள்ளது. அத்துடன், நடமாட்டத்திற்கு கட்டுப்பாடு மற்றும் தொழிற்சங்கங்களை உருவாக்குவதற்கான உரிமை மறுக்கப்படுகிறது.

தமிழகத்தின் திண்டுக்கல் மாவடத்தில் நூற்பு ஆலை ஒன்றில், ரூ. 230 என்ற தினக்கூலிக்கு பணியை தொடங்கிய மேல்நிலை வகுப்பு முடித்த 20 வயதான ஜி. கோகிலா, நான்கு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு இப்போது, வெறும் ரூ .300 மட்டுமே சம்பாதிக்கிறார்.

இந்தத் தொழில் ஒரு காலத்தில் அதன் கட்டாய சுமங்கலி திட்டத்திற்காக அறியப்பட்டது, அங்கு திருமணமாகாத இளம் பெண்கள் மொத்த தொகைக்கு வேலை செய்ய நிர்பந்திக்கப்பட்டனர், திருமண செலவினங்களுக்கான இழப்பீடாக 30,000 முதல் ரூ .1 லட்சம் வரை செலுத்தப்பட்டது. பெண்களுக்கு ஒருபோதும் ஊதியம் அல்லது வருங்கால வைப்பு நிதி அல்லது ஊழியர்களின் மாநில காப்பீடு போன்ற வேறு சலுகைகள் வழங்கப்படவில்லை.

இந்த நடைமுறைகள், புதியவற்றால் மாற்றப்பட்டுள்ளன, அவை இந்த சுரண்டலின் தன்மையை மட்டுமே மாற்றிவிட்டன என்பதை நாங்கள் கண்டறிந்தோம். திறன் இந்தியா மேம்பாட்டு முயற்சியின் ஒரு பகுதியாக இருக்கும் பிரதம மந்திரி கவுசல் விகாஸ் யோஜனா மற்றும் தீன்தயாள் உபாத்யாய கிராமீன் கவுசல்யா யோஜனா போன்ற திட்டங்கள் மூலம், மாநிலத்திற்குள்ளும் பிற இடங்களில் - ஒடிசா, அசாம், மேற்கு வங்கம் மற்றும் பீகார் - இருந்தும் பல இளம் பெண்கள் வேலைக்கு கொண்டு வரப்பட்டு, தமிழ்நாட்டின் நூற்பு ஆலைகள் மற்றும் பின்னலாடை தொழிற்சாலைகளில் பணி புரிகின்றனர். "[சுமங்கலி] திட்டத்தின் ஒரு பகுதியாக 1980-90 களில் இருந்த விதிகள் மற்றும் முறைகள் 16 முதல் 18 வயது சிறுமியரை ஆட்சேர்ப்பது மற்றும் ஒன்று அல்லது இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு மட்டுமே தக்கவைத்துக்கொள்வது போன்ற நெகிழ்வான அணுகுமுறைகளுக்கு இடமளிக்கும் வகையில் மாற்றப்பட்டுள்ளன, " என்று, தமிழ்நாடு ஜவுளி மற்றும் பொது தொழிலாளர் சங்கத்தை சேர்ந்த எஸ்.திவ்யா கூறினார்.

ஜவுளித்துறையில் உள்ள தொழிலாளர்களின் நிலைமைகளை மேம்படுத்துவதற்காக செயல்பட்டு வரும் சிவில் சமூக அமைப்புகளின் கூட்டணியான தமிழ்நாடு அலையன்ஸ் களப்பணியாளரான சீனிவாசன், இளம் பெண்கள் பயிற்சியாளர்களாக நியமிக்கப்பட்டு கூடுதல் ஊதியம் இல்லாமல் கூடுதல் ஷிப்டுகளில் பணியாற்ற கட்டாயமாக்கப்படுவதாக குற்றம் சாட்டினார். அதிக நேரம், "பெரும்பாலான சந்தர்ப்பங்களில், அவர்களுக்கு சம்பளம் வரவு வைக்கப்படும் ஏடிஎம் அட்டைகளுக்கு விடுதி வார்டன்கள் தான் பொறுப்பாளராக உள்ளனர்," என்று அவர் கூறினார்.

(இக்கட்டுரை, பாலின சமத்துவம் தொடர்பான டிஜிட்டல் மீடியாவான BehanBox உடன் இணைந்து எழுதப்பட்டது).