‘பொதுச்சேவைகளை மீண்டும் தொடங்குவது பொருளாதாரத்தை மீண்டும் திறப்பது போலவே முக்கியமானது’

பெங்களூரு: கோவிட் -19 ஊரடங்கு காரணமாக உலகளாவிய பொருளாதார உற்பத்தி, 2020 ஆம் ஆண்டில் 4.9% ஆக குறையும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது. இந்தியா, 2020 மார்ச் 24 அன்று தனது ஊரடங்கை அறிவித்தது; அது இரண்டு மாதங்களுக்கும் மேலாக நீட்டிக்கப்பட்டது; மேலும் நோய் பரவுவதை பொறுத்து, பல மாநிலங்களில் அது தொடர்கிறது. இது இந்தியாவின் அரை மில்லியனுக்கும் அதிகமான மக்களைப் பாதித்துள்ளது.

இந்த ஊரடங்கால் நிச்சயமற்ற எதிர்காலம் என்ற சூழலில், இந்திய பொருளாதாரத்தின் அரணாக விளங்கும், பல மாநிலங்களுக்கு புலம்பெயர்ந்த பல கோடி தொழிலாளர்களை கடுமையாக பாதித்துள்ளது; அவர்களில் பலர் ஏழை மற்றும் குறைந்த வளர்ச்சியடைந்த மாநிலங்களில் உள்ள தங்களது கிராமங்களுக்கு மீண்டும் திரும்ப வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருந்தவர்கள். பொருளாதாரம் மற்றும் அதன் பல்வேறு துறைகளை புதுப்பிக்க ரூ.20 லட்சம் கோடி (266 பில்லியன் டாலர்) நிதி ஊக்கத் தொகுப்பை, மே 13 அன்று அரசு அறிவித்தது. ஆனால் “ நமக்கு தேவையானது நிதி ஊக்கத்தொகுப்பு மட்டுமல்ல, பாதிக்கப்படக்கூடிய குடும்பங்களுக்கு உடனடி நிவாரணமும் ஆகும்" என்று இந்தியா ஸ்பெண்டிற்கு அளித்த பேட்டியில் வளர்ச்சி பொருளாதார நிபுணரும், சமூக ஆர்வலருமான ஜீன் ட்ரூஸ் கூறினார். ஏழைகளின் கைகளில் பணத்தை தந்து நுகர்வோர் தேவையை வலுப்படுத்துவதன் மூலம் பொருளாதாரத்தின் மறுமலர்ச்சிக்கு அது உதவுகிறது; மேலும், மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியின் (GDP) கலவை என்பது, தொழிலாளர்களால் நுகரப்படும் பொருட்கள் மற்றும் சேவைகளை பெற உதவும் என்று அவர் கூறினார்.

"பொருளாதார நடவடிக்கைகளை மீண்டும் தொடங்குவது பற்றி அதிகம் பேசப்படுகிறது; அதற்காக பொதுச்சேவைகளை மீண்டும் திறப்பதற்கு குறைந்தளவு முக்கியத்துமே தரக்கூடாது", என்று ட்ரூஸ் கூறினார். அரசு ஏழைகளின் கைகளில் அதிக உணவு அல்லது பணத்தை வைக்க வேண்டும் என்று பரிந்துரைத்த அவர், “மேலும் பிரகாசமான சுகாதாரக் கொள்கைகள் தேவை” என்பதையும் வலியுறுத்தினார்.கிராமப்புற வேலைவாய்ப்பு திட்டம் அல்லது மகாத்மா காந்தி தேசிய ஊரக வேலை உத்தரவாதத் திட்டம் (MGNREGA - எம்.ஜி.என்.ஆர்.இ.ஜி.ஏ) வடிவமைத்தவர்களில் ஒருவரான ட்ரெஸ், ராஞ்சி பல்கலைக்கழகத்தின் கவுரவ பேராசிரியர். அவர், லண்டன் ஸ்கூல் ஆஃப் எகனாமிக்ஸ் மற்றும் டெல்லி ஸ்கூல் ஆஃப் எகனாமிக்ஸ் ஆகியவற்றிலும் கற்பித்தவர்; மேலும் ‘Sense And Solidarity - Jholawala Economics for Everyone’ என்ற நூலை எழுதியுள்ளார். நோபல் பரிசு பெற்ற அமர்த்தியா சென் உடன் இணைந்து அவர், ‘Hunger and Public Action’ and ‘An Uncertain Glory: India and Its Contradictions’ என்ற நூலையும் எழுதியவர்.

இந்த நேர்காணலில், இந்தியாவில் சமூக பாதுகாப்பை மேம்படுத்துவதற்கான தீர்வுகள், பொது விநியோக முறை மற்றும் இடம் பெயர்வுகளில் உள்ள சவால்கள், அத்துடன் கோவிட்-19 க்கு முன்னும் பின்னும் நாட்டின் பொருளாதாரம் ஆகியன குறித்து, தனது கருத்துகளை அவர் முன்வைத்துள்ளார்.

நேர்காணலின் திருத்தப்பட்ட பகுதிகள்:

மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி வளர்ச்சியில், 26 காலாண்டுகளில் இல்லாத சரிவு உட்பட தொற்றுநோய்க்கு முன்பே இந்தியா மந்தமான பொருளாதாரத்தையும் அதிக வேலையின்மையையும் சந்தித்தது. அதே நேரம் சி.ஏ.ஏ. / என்.ஆர்.சி. எதிர்ப்பு ஆர்ப்பாட்டங்களும் கலவரங்களும் நடந்தன. பொருளாதார ரீதியாக கடந்த ஆண்டை நீங்கள் எவ்வாறு விவரிப்பீர்கள்; நிறுவனங்கள் அதை எவ்வாறு சமாளித்தன? இம்முறை நமது நலவாரிய அமைப்புகள் (சுகாதாரம், ஓய்வூதியம், பொது விநியோக முறை போன்றவை) எவ்வாறு சமாளித்தன?

நீங்கள் குறிப்பிடும் நிகழ்வுகள் மற்றும் கோவிட் -19 நெருக்கடி, அதை தொடர்ந்து அமலுக்கு வந்த ஊரடங்கு ஆகியன, மக்களுக்கு பல்வேறு பாதுகாப்பற்ற சூழலை உருவாக்கியுள்ளன. நோயில் தொடங்கி, இடம் பெயர்வு மற்றும் பயிர் விளைச்சல் இல்லாமை வரை, பல பாதுகாப்பற்ற சூழல்கள் முதலில் இருந்தன. இத்தகைய பரவலான நிச்சயமற்ற தன்மையே ஒரு வலுவான சமூக பாதுகாப்பு அமைப்பின் தேவையை உருவாக்குகிறது. வேறுவிதமாகக் கூறினால், நெருக்கடி காலங்களில் ஒருவருக்கொருவர் உதவ வேண்டும். இது ஒன்றும் புதிதல்ல, அமெரிக்கா போன்ற ஒரு சில நாடுகளை தவிர, பெரும்பாலான ஜனநாயக சமூகங்களில் இது பொதுக் கொள்கையின் நன்கு ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட ஒரு செயல் நோக்கமாகும். அமெரிக்காவில் ஏழைகள் பெரும்பாலும் தங்கள் சொந்த பொருட்களுக்கு பேரழிவு தரும் விளைவுகளோடு விட்டுச் செல்கின்றனர். துரதிர்ஷ்டவசமாக, இந்தியாவுக்கு ஒரு சமூக பாதுகாப்பு அமைப்பு தேவை என்ற கருத்து பெரும்பாலும் அறைகுறை மனதோடு வரவேற்கப்படுகிறது; இது மை-பாப் சர்க்கார் [தந்தைவழி நிலை] மற்றும் நானி அரசு போன்ற கேலிச்சொற்களால் பிரதிபலிக்கப்படுகிறது. தற்போதைய நெருக்கடியில் உள்ள ஒரு படிப்பினை என்னவென்றால், இதுபோன்ற கேலித்தன்மையை கொட்ட வேண்டிய நேரம் இது.மகாத்மா காந்தி வேலை உத்தரவாத திட்டம் மற்றும் தேசிய உணவு பாதுகாப்பு சட்டம் (NFSA - என்.எஃப்.எஸ்.ஏ) போன்ற ஒரு சமூக பாதுகாப்பு அமைப்பின் சில முக்கிய கூறுகளை இந்தியா ஏற்கனவே கொண்டிருக்கிறது. இந்த நெருக்கடியில் அவை, நியாயமான முறையில் நமக்கு சேவை செய்துள்ளன. அதிர்ஷ்டவசமாக, ஊரடங்கு தொடங்கும் முன்பே பொது விநியோக முறை நடைமுறையில் இருந்தது; இதனால் 80 கோடிக்கும் அதிகமான மக்களுக்கு, தாமதமின்றி மேம்பட்ட உணவு உதவிகளை வழங்க முடிந்தது. இதேபோல், மே மாதத்தில் ஊரடங்கு தளர்த்தப்பட்டு மீண்டும் பணிக்கு திரும்பும் போது, மகாத்மா காந்தி வேலை உத்தரவாத திட்டம், பல்லாயிரக்கணக்கான ஏழை கிராமப்புற தொழிலாளர்களுக்கு வேலைவாய்ப்பை தந்தது. இருப்பினும், இந்தியாவின் பாதுகாப்பு வலையானது இன்னும் மோசமாகவே உள்ளது; அதிக எண்ணிக்கையிலான ஏழை குடும்பங்கள் பொது வினியோகத் திட்டத்தில் இருந்து விலகப்பட்டுள்ளன; பல மாநிலங்களில் வேலைவாய்ப்பு ஒரு மழுப்பலான இலக்கை உறுதி செய்கிறது; முதியோர் ஓய்வூதியங்கள் போன்ற பிற சமூக பாதுகாப்புத் திட்டங்களின் மட்டுப்படுத்தப்பட்ட பாதுகாப்பு மற்றும் சுற்றியுள்ள சிறிதளவு நன்மைகளே உள்ளன. கடந்த சில ஆண்டுகளில், இந்த இடைவெளிகளை சரிசெய்து, இந்தியாவில் சமூகப் பாதுகாப்பின் அடித்தளங்களை பலப்படுத்துவது மிகவும் குறைவு. இத்துறையில் அதிக முன்னேற்றம் இருந்திருந்தால், ஊரடங்கை கையாள்வதற்கு சிறப்பு வாய்ந்ததாக நாடு இருந்திருக்கும்.

தொற்றுநோய், அதன் வீழ்ச்சியை சமாளிக்கையில், நமது சமூக பாதுகாப்பு அமைப்பு மற்றும் பொதுச்சேவைகளை சரிசெய்ய என்ன மாதிரியான மூன்று முக்கிய மாற்றங்களை நீங்கள் பரிந்துரைக்கிறீர்கள்?

இந்த கேள்விக்கு பதிலளிக்க எனக்கு தயக்கம் உள்ளது. ஏனென்றால் பொதுக்கொள்கை என்பது ஒரு அட்டவணையில் இருந்து பொருட்களை எடுப்பதாக இல்லை. யார் மாற்றத்தை நாடுகிறார்கள், அவர்கள் என்ன செய்ய முடியும் என்பதை பொறுத்துள்ளது. உதாரணமாக, ஊழலை முடிவுக்குக் கொண்டுவர நான் பரிந்துரைக்க முடியும்; ஆனால் அது உதவுமா? இன்னும், மாற்றத்தின் மூன்று சாத்தியமான பகுதிகளை குறிப்பிடுகிறேன். முதலாவதாக, ஊரடங்கின் போது இடைநிறுத்தப்பட்ட பெரும்பாலான அத்தியாவசிய சேவைகளை மீண்டும் செயல்படுத்துவது மிகவும் அவசரம் என்று நினைக்கிறேன். பொருளாதாரத்தை மீண்டும் சீரமைப்பது பற்றி அதிகம் பேசப்படுகிறது; ஆனால் பொதுச்சேவைகளை மீண்டும் திறப்பதும் முக்கியமற்றது அல்லவே. என் பார்வையில், அவற்றில் பல முதலாவதாக மூடப்பட்டிருக்கக்கூடாது, குறைந்தபட்சம் ஒப்பீட்டளவில் பசுமை மண்டலங்களில் செய்திருக்கக்கூடாது. பள்ளிகள் மற்றும் சுகாதார நிலையங்கள் முதல் அங்கன்வாடிகள் [குழந்தை பராமரிப்பு மையங்கள்], நீதிமன்றங்கள், பொது போக்குவரத்து மற்றும் நிர்வாக அலுவலகங்கள் வரை உள்ளூர் மக்கள் சேவைகளை ஏழைகள் அதிகம் சார்ந்துள்ளனர். குழந்தைகளுக்கான நோய்த்தடுப்பு மற்றும் வெளி நோயாளிகள் பிரிவு உட்பட இந்த சேவைகளில் பெரும்பாலானவை, பல மாநிலங்களில் மாதக்கணக்கில் மூடப்பட்டுள்ளன என்பதை படிக்கும் போது கவலை உண்டாகிறது. சிறையில் வாடும் மக்களையும் நினைத்துப் பாருங்கள்; ஏனெனில் அவர்களது ஜாமீன் மனுக்களை மாவட்ட நீதிமன்றங்கள் இன்னும் விசாரணைக்கு எடுக்கவில்லை. சலுகை பெற்றவர்கள் தனியார் சேவைகளை எளிதில் பெறலாம்; ஆனால் ஏழைகளுக்கு அப்படியல்ல.இரண்டாவதாக, அடுத்த சில மாதங்களில் மக்களின் கைகளில் உணவு அல்லது பணத்தை வைக்க, மத்திய அரசு நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும், அல்லது அதைச் செய்ய மாநில அரசுகளுக்கு உதவ வேண்டும். சிறு விவசாயிகளுக்கும் விவசாயத்தொழிலாளர்களுக்கும் மழைக்காலங்களில் மிகச்சிறந்த நேரமாக இருப்பது கடினம், இந்தாண்டு அது இன்னும் மோசமாக இருக்கும். ஏனென்றால் அவர்களின் இருப்பு தொடக்கத்தில் இருந்தே குறைந்து வருகிறது. இதுவரை, மத்திய அரசு ஜூன் இறுதிக்கு பிறகு ஊரடங்கு நிவாரண நடவடிக்கைகளை நீட்டிப்பதாக எந்த அறிவிப்பையும் வெளியிடவில்லை. அவசரகால உணவு உதவிகள் தொடர்பான நீட்டிப்பு கூட அறிவிக்கவில்லை. ஊரடங்கு முடிந்தவுடன், மக்கள் எப்படியும் நிர்வகிப்பார்கள் என்ற அனுமானம் தெரிகிறது. ஏழை மக்களுக்கு உதவுவதை விட வணிகத்தை மீட்பதில் மத்திய அரசு அதிக அக்கறை கொண்டுள்ளது. இந்த போக்கு சரிசெய்யப்படாவிட்டால், ஊரடங்கால் ஏற்படும் கஷ்டங்கள் அடுத்த சில மாதங்களுக்கும் நீடிக்கும்.

மூன்றாவதாக, அதிக பலன் தரக்கூடிய சுகாதாரக் கொள்கைகளுக்கு வெளிப்படையான தேவை உள்ளது; குறிப்பாக, இந்தியாவின் நோயியல், லாபத்தால் இயக்கப்படும் சுகாதார அமைப்பில் இருந்து புறப்படும் முன்பு இது தேவைப்படுகிறது. கோவிட் -19 நெருக்கடி, இலாப நோக்குடைய சுகாதாரத்தின் குறைபாடுகளை மட்டுமல்லாமல், குறிப்பாக தொற்றுநோய்கள் போன்ற விஷயங்களில் மட்டுமின்றி, இத்துறையில் பொது நடவடிக்கைகளின் மதிப்பையும் நிரூபித்துள்ளது. இந்தியாவின் பொது சுகாதாரச்சேவைகள் இந்த சந்தர்ப்பத்தில் உயர்ந்து, வைரஸுக்கு எதிரான போராட்டத்திற்கு வழிவகுத்தன. புகழ்பெற்ற மக்கள்தொகை நிபுணர் ஆஷிஷ் போஸ் 15 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் கூறியது போல், சுதந்திரத்திற்கு பின்னர் ஆரம்ப சுகாதார நிலையங்கள் “ஏழைகளுக்கு மலிவான விஷயங்களாக மாறிவிட்டன என்பதற்கான மிகப்பெரிய அடையாளமாக” இருந்த நாட்கள் முடிந்துவிட்டன. இன்று சுகாதார நிலையங்கள் மிகச் சிறந்தவை அல்ல, ஆனால் கேரளா போன்ற முன்னணி மாநிலங்களில் மட்டுமல்ல, எல்லா இடங்களிலும் அவற்றை மேம்படுத்துவது சாத்தியம் என்பதை நாங்கள் அறிவோம். உலகளாவிய சுகாதாரக் கொள்கையின் அடிப்படையில் அடுத்த சில ஆண்டுகளில் பொது சுகாதாரச்சேவைகளில் பெரிய முதலீடு என்பது மிகவும் பலனளிக்கும்.

பொருளாதார மேம்பாட்டுக்கு ரூ.20 லட்சம் கோடி ஊக்கத் தொகையை அரசு அறிவித்தது; அது இப்போது “எதிர்மறை பிரதேசத்தில்” உள்ளது மற்றும் மந்தநிலைக்கு செல்லும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது. தற்போதைய நெருக்கடியைக் கையாள இது போதுமானதா? இப்போது வேலையில்லாமல் இருக்கும் கோடிக்கணக்கானவர்களின் உடனடி பணத்தேவையை அரசு எவ்வாறு கையாள வேண்டும்?

இத்தகைய தூண்டுதல் என்பது பெரும்பகுதி மீட்டெடுத்தல் அல்லது தூண்டுதல் மற்றும் ரகசிய சீர்திருத்தங்கள் ஆகியன மணம் வீசும் மலர்த்தொட்டி போன்றது. நமக்குத் தேவையானது வெறும் ஊக்கம் மட்டுமல்ல, பாதிக்கப்படக்கூடிய குடும்பங்களுக்கு உடனடி நிவாரணமும் ஆகும். ஏழை மக்களின் கைகளில் பணத்தை வைப்பதில் நல்ல விஷயம் என்னவென்றால், இது இரண்டு நோக்கங்களுக்கும் ஒரே நேரத்தில் உதவுகிறது. இது ஏழை மக்களுக்கு உதவுகிறது, மேலும் நுகர்வோரின் தேவையை வலுப்படுத்துவதன் மூலம் பொருளாதாரத்தின் மறுமலர்ச்சிக்கு உதவுகிறது. மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியின் கலவையை "ஊதியப் பொருட்கள்" என்று அழைக்கப்படுவதை, அதாவது தொழிலாளர் வர்க்கத்தால் நுகரப்படும் பொருட்கள் மற்றும் சேவைகளை நோக்கி சாய்க்கவும் இது உதவுகிறது. கடன்பட்ட நிறுவனங்களுக்கு கடன் உத்தரவாதங்களை வழங்குவது மிகவும் மாறுபட்ட குறுக்கீடாகும், இது இருட்டில் எடுக்கப்பட்ட ஷாட் போன்றது. உதாரணமாக, ஒரு நிறுவனம் புதிய கடன்களை எடுத்து அதன் பழைய கடன்களை திருப்பிச் செலுத்துவதற்கு, உத்தரவாதத்தைப் பயன்படுத்துகிறது என்று வைத்துக்கொள்வோம். இது நிறுவனத்திற்கும், வங்கிக்கும் ஒரு நல்ல ஒப்பந்தம்; இது ஒருபுறம் இருக்க, அது ஏழைகளின் பொருளாதாரத்திற்கு உதவப் போகிறதா? இருக்கலாம் இல்லாமலும் போகலாம். ஆனாலும், நிதி ஊக்கத்தொகுப்பு பெரும்பாலும் அந்த வகையான நடவடிக்கைகளைக் கொண்டுள்ளது.

குறைந்த சில நிறுவனங்களை மட்டுமே ஆதரிப்பதை நான் எதிர்க்கிறேன், அல்லது கடன்களை வழங்குவதை எதிர்க்கிறேன் என்று இதை சொல்ல முடியாது. ஆனால் அதிக கடனளிப்பவர்கள் அதிக வெளிப்படைத்தன்மை மற்றும் பொறுப்புக்கூறல் ஆகிய நிபந்தனைகளை விதிக்க வேண்டும், இது கடன் திரும்ப செலுத்தத்தவறிய பெரிய நிறுவனங்களின் பெயர்களை வெளியிடுவதில் இருந்து தொடங்குகிறது. ஒரு ஏழை ஆதிவாசி, வனத்துறைக்கு அபராதம் செலுத்தத் தவறினால், அவர் பெரும்பாலும் சிறைக்குத்தான் அனுப்பப்படுவார்; ஆனால் மிகப்பெரிய பிரபலமான தொழிலதிபர் ஒருவர்,பொதுத்துறை வங்கிகளிடம் இருந்து பெற்ற பல ஆயிரம் கோடி கடனை செலுத்தாமல் தண்டனையின்றி தப்ப முடியும். வங்கி அமைப்பில் செயல்படாத சொத்துக்களின் நெருக்கடி முதலீடு மற்றும் வளர்ச்சியின் மந்தநிலையில் சிறிய பங்கைக் கொண்டிருக்கவில்லை, கடன்பட்டுள்ள நிறுவனங்களுக்கு அதிக பணம் தருவது அதைத் தீர்ப்பதற்கான வழி அல்ல. மேலும், ஊரடங்கின் போது தங்கள் ஊழியர்களுக்கு சம்பளம் தந்த நிறுவனங்களுக்கு முன்னுரிமை அளிப்பது எப்படி? மேலும், இன்னொரு சுற்று தன்னிச்சையான கடனையும், சில வருடங்கள் செயல்படாத சொத்துக்களின் குவியலையும் பார்ப்போம்.

முடிவில், ஊக்கத்தொகுப்பு என்று அழைக்கப்படுவதன் மிகவும் அதிர்ச்சிகர அம்சம் என்னவென்றால், சாமானியனுக்கு அதில் பங்கு இருப்பது மிகவும் குறைவு. அதன் பெயர், ஆத்ம நிர்பார் அல்லது தற்சார்பு பொருளாதாரம் என்று சொல்லப்படுகிறது.

கடந்த 2011 மக்கள்தொகை கணக்கெடுப்பை மத்திய அரசு பயன்படுத்துவதால், பொது வினியோகத்துறை, 10 கோடிக்கும் அதிகமான மக்களை தனது வரம்பில் இருந்து விலக்குகிறது என்று ரீதிகா கெரா, மேகனா முங்கிகர் மற்றும் நீங்கள் கணக்கிட்டீர்கள். ஊரடங்கில் இருந்து உள்ளூர் ரேஷன் கடைகளில் போதுமான உணவு தானியங்கள் ஒதுக்கப்பட்டுள்ளனவா? பசி தொடர்பான இறப்புகள் பரவலாக அதிகரிக்கும் என்று நீங்கள் அஞ்சுகிறீர்களா?

நீங்கள் குறிப்பிட்டுள்ள மதிப்பீடுகள் சில குழப்பங்களை ஏற்படுத்தியுள்ளதால், தெளிவுபடுத்த இந்த வாய்ப்பைப் பயன்படுத்துகிறேன். இன்று, சுமார் 80 கோடி மக்கள் தேசிய உணவு பாதுகாப்பு சட்டத்தின் (NFSA) கீழ் பொது விநியோக முறையில் இருந்து உணவுப்பொருட்களைப் பெறுகின்றனர். இதில் 50 கோடிக்கும் அதிகமானவர்கள் விடுபட்டுள்ளனர். நாம் சுட்டிக்காட்டிய விஷயம் என்னவென்றால், இந்த 50 கோடியில் 10 கோடிக்கும் அதிகமானவர்கள் நியாயமற்ற முறையில் விலக்கப்பட்டுள்ளனர். ஏனெனில் காலாவதியான மக்கள் தொகை புள்ளிவிவரங்களின் அடிப்படையில், தேசிய உணவு பாதுகாப்பு சட்டத்தை மத்திய அரசு செயல்படுத்துவதை தொடர்கிறது. எஞ்சியவை சேர்க்கப்படவில்லை; ஏனென்றால் தேசிய உணவு பாதுகாப்பு சட்டம், மக்கள்தொகையில் மூன்றில் இரண்டு பங்கிற்கு அப்பால் பொதுவினியோக முறை உரிமைகளை நீட்டிக்கவில்லை.

விலக்கப்பட்ட 50 கோடி பேரில் சுமார் 25 கோடி, மாநில அரசுகள் வழங்கிய கூடுதல் ரேஷன் கார்டுகளின் கீழ் உள்ளனர் என்று உணவு அமைச்சகத்தின் சமீபத்திய அறிக்கையில் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது. இருப்பினும், மாநில ரேஷன் கார்டுகள் கணிசமான மானியவிலை உணவு தானிய உரிமைகளை கொண்டிருக்கலாம் அல்லது இல்லாமலும் இருக்கலாம். உதாரணமாக, உங்களிடம் மாநில அரசு வழங்கிய வறுமைக்கோட்டுக்கு மேலே [APL] ரேஷன் அட்டை இருந்தால், நீங்கள் அந்த மாநிலத்தை பொறுத்தவரை உணவுப்பொருட்களை பெறலாம் அல்லது பெறாமலும் இருக்கலாம்.

உங்கள் கேள்விக்கான பதிலுக்கு வருகிறேன்; ஊரடங்கின் போது உணவு தானிய ஒதுக்கீடுகள் கணிசமாக மேம்படுத்தப்பட்டன, மூன்று மாதங்களுக்கு தேசிய உணவு பாதுகாப்பு திட்ட குடும்ப அட்டைதாரர்களுக்கு ஒரு மாதத்திற்கு 5 கிலோ கூடுதலாக வழங்க உத்தரவிடப்பட்டது. இது ஒரு நல்ல நடவடிக்கையாக இருந்தது; ஆனால் உணவுப்பாதுகாப்பின்மை தொடர்ந்து இருப்பதற்கான ஏராளமான சான்றுகள் இருந்தபோதும், இது மூன்று மாதங்கள் ஆரம்ப காலத்திற்கு அப்பால் நீட்டிக்கப்பட்டதற்கான அறிகுறியே இல்லை. மேலும், ரேஷன் கார்டு இல்லாதவர்களுக்கு இது எதுவும் செய்யவில்லை. அதிகாரபூர்வ ஃபுட் கிரெயின்ஸ் அறிக்கையின்படி, மத்திய இருப்பு பங்கு மே மாத இறுதியில் 10 கோடி டன்களுக்கு [அரிசி சமம் செய்யப்படாத நெல் உட்பட] கிட்டத்தட்ட இருந்தது. ஜூன் இறுதிக்கு அப்பால் கூடுதல் ரேஷன்களை நீட்டிக்கவும் காரணம் உள்ளது; தற்காலிக அடிப்படையில் மட்டுமே மாநிலங்களுக்கு அதிக ரேஷன் கார்டுகளை வழங்க உதவுகிறது. சில மாநிலங்கள் ஏற்கனவே தங்கள் சொந்த வளங்களை பயன்படுத்தி இதை செய்துள்ளன; ஆனால் அதற்கான இயல்பான வழி மத்திய தொகுப்பில் இருந்து அதிக உணவுப் பங்குகளை விடுவிப்பதாகும்.

‘ஒரு நாடு, ஒரு ரேஷன் கார்டு’ (ONOR) மார்ச் 2021 க்குள் நாடு முழுவதும் நீட்டிக்கப்படும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது, இது “100% தேசிய இடம் பெயர்வுத்திறனை” வழங்குகிறது. இதுபற்றி உங்கள் கருத்து?

பொது விநியோக அமைப்பில் இடம் பெயர்வுத்திறன் என்பது முறையாக செயல்பட்டால், அது மோசமானதாக இருக்காது. ஆனால் ‘ஒரு நாடு, ஒரு ரேஷன் கார்டு’ திட்டத்தில் குறைந்தது மூன்று ஆபத்துகள் உள்ளன. முதலாவதாக, ஆரம்பத்தில் தொழில்நுட்பங்களை கொண்டு எளிதில் இது திசை திருப்பப்படலாம். வெவ்வேறு மாநிலங்களுக்கு இடையே பொது வினியோக முறை பரவலாக வேறுபடுவதால், அந்த விவரங்கள் அச்சுறுத்தலாக இருக்கக்கூடும். ஆரம்ப பிரச்சினைகள் என்று அழைக்கப்படுவது ஒரு வருடம் அல்லது இரண்டு ஆண்டுகள் நீடித்தாலும், அது மிகவும் நம்பிக்கையானது, ஆனால், அவை கணிசமான பாதிப்பை ஏற்படுத்தக்கூடும். ஷ்ராமிக் என்ற பெயரில் அண்மையில் இயக்கப்பட்ட ரயில்கள் சேவை கூட தேசிய இடம் பெயர்வுத்திறன் தொடர்பான தோல்வியுற்ற ஒரு பரிசோதனையாக பார்க்கப்படுகிறது. இரண்டாவது, நாடு முழுவதும் பொது வினியோகத் திட்டத்தின் மீது ஆதார் அடிப்படையிலான பயோமெட்ரிக் அங்கீகாரத்தை ஒரே நாடு ஒரே கார்டு திட்டம் திணிக்கிறது. உண்மையில், இந்த திணிப்புதான் திட்டத்தின் உண்மையான நோக்கமாக இருக்கும் என்று நான் சந்தேகிக்கிறேன், அது மற்றொரு கதை. முக்கிய விஷயம் என்னவென்றால், பயோமெட்ரிக் அங்கீகாரம் பெரும்பாலும் ஏழை மக்களுக்கு குறிப்பிடத்தக்க இடையூறுகளை ஏற்படுத்துகிறது, அல்லது அவர்களின் உரிமைகளை பறிக்கிறது. ஸ்மார்ட் கார்டு போன்ற எளிய மற்றும் நம்பகமான தொழில்நுட்பங்கள் பொது வினியோக திட்டத்திற்கு மிகவும் பொருத்தமானதாக இருக்கும். மூன்றாவதாக, ஒரே நாடு ஒரே ரேஷன் கார்டு என்பது, பொது வினியோக திட்டத்தை மையப்படுத்துவதற்கான ஒரு நடவடிக்கை. இது ஆரோக்கியமான போக்கு அல்ல, ஏனென்றால் மக்களின் அதிக கவலைகளுக்கு தீர்வு என்பது மாநில அரசுகள் சம்பந்தப்பட்டதாக இருக்க வேண்டும். அவர்கள் பல ஆண்டுகளாக சமூகக் கொள்கை விஷயங்களில் மத்திய அரசை விட சிறந்தவர்கள் என நிரூபித்துள்ளனர். இது போலவே, அதிகப்படியான மையமயமாக்கல் நூறு நாள் வேலை உத்தரவாத திட்டத்திலும் பாதிப்பை ஏற்படுத்தியுள்ளது, ஆரம்பத்தில் இது ஒரு சட்டத்தை இயக்கும் நோக்கம் கொண்டது. ஒரே நாடு ஒரே ரேஷன் கார்டு திட்டத்தில் இதே போன்ற சிக்கல்கள் ஏற்படும் அபாயம் உள்ளது.

ஒரே நாடு ஒரே ரேஷன் கார்டு திட்டத்தில் பெரிய நன்மைகள் இருந்தால் அபாயங்கள் இன்னும் மதிப்புள்ளதாக இருக்கலாம். ஆனால் தேசிய இடம் பெயர்வுத்திறனின் நன்மைகள் சிறியதாக இருக்கக்கூடும், ஏனென்றால், பெரும்பாலான மக்கள் தங்களது உணவுப்பொருள்களை அவர்கள் வசிக்கும் இடத்தில்தான் வாங்க விரும்புகிறார்கள், தொலைவில் அல்ல. புலம்பெயர்ந்த தொழிலாளர்கள் கூட பொதுவாக தங்கள் ரேஷன் கார்டை குடும்பத்தினர் தங்களது சொந்த ஊரில் பயன்படுத்த வேண்டும் என்பதையே விரும்புகிறார்கள். ஒருவேளை இது வேலைசெய்தால், தங்கள் குடும்பங்களுடன் குடியேறும் சிறுபான்மை புலம்பெயர்ந்த தொழிலாளர்களுக்கு, ஒரே நாடு ஒரே கார்டு திட்டம் பயனுள்ளதாக இருக்கும். ஆனால் இந்த வரையறுக்கப்பட்ட நன்மை, திட்டத்தின் அபாயங்கள் மற்றும் செலவுகளுக்கு எதிராக எடைபோட வேண்டும். தற்போதைக்கு மாநிலங்களுக்குள் இருக்கும் இடம் பெயர்வுத்திறனில் ஏன் கவனம் செலுத்தக்கூடாது? இது மிகவும் எளிமையானது, உள்ளூர் பொதுவினியோகத் திட்ட விற்பனையாளர்களின் ஏகபோகத்தை உடைப்பது போன்ற குறிப்பிடத்தக்க நன்மைகளை இது தரும். இப்போதைக்கு, மிகச்சில மாநிலங்கள் தான், மாநிலங்களுக்குள் இடம் பெயர்வுத்திறனுக்கு அருகில் உள்ளன. தேசிய பெயர்வுத்திறனுக்காக நேராகச் செல்வது மேலே இருந்து ஏணியை ஏற முயற்சிக்கும் ஒரு நிகழ்வு.

கிராமப்புற பொருளாதாரத்தில் பெண்கள் வகிக்கும் பங்கின் அடிப்படையில் நீங்கள் என்ன மாற்றங்களைக் கவனிக்கிறீர்கள், குறிப்பாக ஆண்கள் தங்கள் கிராமங்களுக்குத் திரும்புகிறார்கள். இதனால், பெண்களுக்கான வேலைவாய்ப்பு குறைகிறதா?

குஜராத் மற்றும் மகாராஷ்டிரா போன்ற குடியேற்றம் அதிகமுள்ள மாநிலங்களில் இருந்து புலம்பெயர்ந்த தொழிலாளர்கள் அதிகம் வெளியேறி இருப்பதால், உண்மையில் பெண்களுக்கு வேலைவாய்ப்புகள் அதிகரிக்கக்கூடும். தொழிற்சாலைகள் மற்றும் பிற நிறுவனங்கள் மீண்டும் விரைவில் திறந்தால், புலம்பெயர்ந்த தொழிலாளர்கள் தொடர்ந்து சொந்த ஊரில் இருக்கும்பட்சத்தில், முதலாளிகள் உள்ளூர் தொழிலாளர்களைத் தேடுவார்கள்; தேவைப்பட்டால் அதிக ஊதியம் கொடுப்பார்கள். சில உள்ளூர் பெண்கள் புலம்பெயர்ந்த தொழிலாளர்களின் இடத்தை அல்லது உள்ளூர் ஆண்களின் இடத்தில் அடியெடுத்து வைப்பார்கள்.

எவ்வாறு ஆனாலும், இடம்பெயர்ந்த மாநிலங்களில் உள்ள புலம் பெயர்ந்த தொழிலாளர்கள் தற்போதைக்கு தங்களது வீடுகளுக்கு அருகில் இருக்க விரும்பினால், அது பெண்களின் வேலைவாய்ப்புகள் குறைக்கவும் வாய்ப்புள்ளது. சில துறைகளில், உதாரணமாக வீட்டு வேலை மற்றும் நர்சிங் பிரிவுகளில் பெண்களின் வேலை வாய்ப்புகளை ஓரளவிற்கு பாதுகாக்கக்கூடும். தெருவோர விற்பனை போன்ற மற்றவற்றில், ஆண்களும் பெண்களும் ஒரே வேலைக்கு போட்டியிடுவார்கள்; பெண்கள் அதிக வேலைவாய்ப்பை பெறுவது கடினமாகும். இவை அனைத்தும் ஒரு சிறிய யூகம் தான்; ஏனென்றால் வழங்குவதற்கும், தேவைக்கும் தொழிலாளர் சந்தையானது எளிய முறையில் பதிலளிக்கவில்லை.

இத்தருணத்தில் நூறு நாள் வேலை உத்தரவாத திட்டம், ஒரு உயிர்நாடியாக பார்க்கப்படுகிறது. இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, “"உண்மையான ஊதியங்களின் தேக்கம், (சரியான நேரத்தில் மற்றும் நம்பகமான ஊதியம் வழங்கலை உறுதி செய்ய அரசின் நீண்டகால இயலாமையுடன்) கிராமப்புற தொழிலாளர்களை நூறு நாள் வேலை உத்தரவாதத் திட்டம் பணி தருவதை ஊக்கப்படுத்துகிறது” என்று நீங்கள் கூறினீர்கள். இது தொடர்ந்து ஒரு தடையாக இருக்கிறதா, உடனடியாக என்ன செய்ய வேண்டும்?

அந்த அறிக்கை சில மாதங்களுக்கு முன்பு வரை உண்மைதான். இன்று, நிலைமை கொஞ்சம் வித்தியாசமானது. கடந்த சில மாதங்களில், ஊரடங்கால் நிறைய பேருக்கு எதுவும் செய்ய முடியவில்லை; மேலும் அவர்களுக்கு பணத்திற்கான தேவை இருந்தது. எனவே உண்மையான ஊதியங்கள் தொடர்ந்து தேக்கமடைந்து வந்தாலும், நிதியாண்டின் அந்த நிதி சிக்கலாக இல்லாதபோது நூறு நாள் வேலை உத்தரவாத திட்ட பணிக்கான தேவை அதிகரித்தது. சில முன்னேற்றங்கள் காணப்பட்டாலும்,ஊதியம் வழங்கும் முறையின் தாமதங்கள் மற்றும் பிற குறைபாடுகளும் தொடர்கின்றன. அத்தகைய தேவை அதிகரிப்புக்கு இந்த அமைப்பு பதில் அளித்தது, ஆனால் அது ஓரளவு மட்டுமே; குறிப்பாக பின்தங்கிய மாநிலங்களில் நூறுநாள் வேலை உத்தரவாத திட்டத்தில் வேலைவாய்ப்பை உருவாக்கும் திறன் ஒப்பீட்டளவில் குறைவாகவே உள்ளது.

பருவமழை அதிகரிக்கும் போது, நூறு நாள் வேலை உத்தரவாத திட்டத்தில் பணிக்கான தேவை குறையும், பல கிராமப்புற தொழிலாளர்கள் மீண்டும் விவசாயத்திற்கு திரும்புவார்கள். ஆனால் இது சாதாரண ஆண்டுகளை விட மிக அதிகமாக இருக்கும். பின்தங்கிய மாநிலங்களுக்கு, தேவைகளை நிறைவேற்றுவது கடினம்; ஏனெனில் வேலை உத்தரவாத திட்ட பணிகளை மழைக்காலத்தில் ஏற்பாடு செய்வது கடினம். எனவேதான் இத்திட்டத்தில் பணியாளியர்களின் காலி இடங்களை நிரப்புவது முதல், நடைமுறைகளை எளிதாக்குவது மற்றும் பணி விண்ணப்ப பிரச்சாரத்தை தொடங்குவது வரை வேலைவாய்ப்பை உருவாக்குவதற்கு சாத்தியமான அனைத்தையும் செய்ய வேண்டும். நூறு நாள் வேலை உத்தரவாத திட்டத்தில் வேலைவாய்ப்பு என்பது, மத்திய அரசால் பெரும்பாலும் கைவிடப்பட்ட ஏழை மக்களுக்கு நம்பிக்கை தரும் ஒரு ஒளிக்கீற்றாகும்.

(பல்லியாத், இந்தியா ஸ்பெண்ட் பகுப்பாய்வாளர்).

உங்களின் கருத்துகளை வரவேற்கிறோம். கருத்துகளைrespond@indiaspend.org. என்ற முகவரிக்கு அனுப்பலாம். மொழி, இலக்கண நடை கருதி அவற்றை திருத்தும் உரிமை எங்களுக்கு உண்டு.