‘இறக்குமதியை திறந்துவிடாமல் இந்தியா ஒரு ஏற்றுமதி அதிகார மையமாக இருக்க முடியாது’

மும்பை: நாம் ஏற்றுமதியை வளர்க்க விரும்பினால்,“நாங்கள் உலகமயமாக்கலை ஆதரிக்கிறோம், ஏற்றுமதிக்காக நிற்கிறோம், அதேநேரம் இறக்குமதி செய்ய அஞ்சவில்லை” என்ற சமிக்கையை இந்தியா அனுப்ப வேண்டும் என்று, பொருளாதார பேராசிரியரும், கொலம்பியா பல்கலைக்கழகத்தின் இந்திய அரசியல் பொருளாதாரத்தின் பேராசிரியருமான ஜகதீஷ் பகவதி அரவிந்த் பனகாரியா கூறினார்.

சுமார் 200 வருட இடைவெளியைத் தவிர, உலகளாவிய உற்பத்தியில் இந்தியா பெரும் பங்களிப்பை செய்துள்ளது என்று, பனகாரியா தனது India Unlimited: Reclaiming the Lost Glory என்ற நூலில் எழுதியுள்ளார். 1820 ஆம் ஆண்டில், உலகளாவிய மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் (GDP - ஜிடிபி) இந்தியா சுமார் 16% பங்களித்தது. சீனாவும் (ஜிடிபியில் 33%) இந்தியாவும் சேர்ந்து உலகின் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் பாதியை கட்டுப்படுத்தி வந்தன. தற்போது, இந்தியாவின் ஏற்றுமதிகள் சீனாவை விட பின்தங்கி உள்ளன, தென்கிழக்கு நாடுகளான வியட்நாம் மற்றும் வங்கதேசம் போன்றவை போட்டியாளர்களாக மாறியுள்ளன, குறிப்பாக ஜவுளித் துறையில்.

தனது சுதந்திர தின உரையில் பிரதமர் நரேந்திர மோடி ஆத்மநிர்பர் பாரத் அல்லது தன்னம்பிக்கை இந்தியா பற்றி பேசினார். ஏற்றுமதியை அதிகரிப்பதைக் குறிக்கும் ‘உள்ளூர் குரல்’, ‘மேக் இன் இந்தியா’, ‘மேக் ஃபார் தி வேர்ல்ட்’ பற்றியும் அவர் பேசினார். மத்திய அரசின் கொள்கை சிந்தனைக்குழுவான நிதி ஆயோக் முதல் தலைவராக ஜனவரி 2015 முதல் ஆகஸ்ட் 2017 வரை இருந்த பனகாரியா, இந்தியா எவ்வாறு உலகளாவிய ஏற்றுமதி சக்தி மையமாக மாற முடியும், அதற்கேற்ப கொள்கையை எவ்வாறு மாற்ற வேண்டும் மற்றும் களத்தில் உள்ள நிறுவனங்களை எவ்வாறு ஆதரிப்பது அவசியம் என்பது பற்றி இந்தியா ஸ்பெண்ட் உடன் பேசினார்.

Full View

திருத்தப்பட்ட பகுதிகள்:

உலகத்தை உருவாக்குவது என்பது நாம் அதிக ஏற்றுமதி சார்ந்தவர்களாக மாறுகிறோம் என்பதாகும். நாம் அதை எப்படி செய்வது?

முதலில் நாம் பார்வையை கொஞ்சம் மாற்ற வேண்டும். நாம் உண்மையிலேயே ஏற்றுமதி சார்ந்த பொருளாதாரமாக இருக்க விரும்பினால், அதற்கான சமிக்கை தர வேண்டும். இரண்டு விஷயங்கள் - ஒன்று சமிக்கை செய்தல், மற்றொன்று கணிசமான கொள்கை மாற்றங்கள். இரண்டும் முக்கியமானவை.

சமிக்கைக்கு சிறந்த எடுத்துக்காட்டு 1960ஆம் ஆண்டுகளின் தொடக்கத்தில் தென் கொரியா காட்டியதை சொல்லலாம். லீ குவான் யூ சிங்கப்பூரில் செய்ததைப் போல் கொரிய புரட்சிக்கு தலைமை தாங்கிய அதிபர் பார்க் சுங்-ஹீ. பார்க் ஹீ செய்த முதல் விஷயம், அவர் தலைமையில் ஒரு குழுவை உருவாக்கி, தன்னைத்தானே பொறுப்பேற்றுக் கொள்வது. மாதத்திற்கு ஒருமுறை கூடும் இக்குழுவில் அனைத்து ஏற்றுமதி நலத்துறைகளும் -- அவருடைய சொந்த அமைச்சகங்கள், தொழில்துறை அறைகள், ஏற்றுமதியாளர்கள், சில கல்வியாளர்கள் -- [பின்னர்] இருந்தன; உலகச் சந்தையைக் கைப்பற்ற என்ன செய்ய வேண்டும் என்று அவர்கள் கூறுவார்கள். ஒவ்வொரு மாதமும் அவர்கள் முன்னேற்றம், தடைகள் மற்றும் இருக்கும் இடையூறுகளை எவ்வாறு அகற்ற வேண்டும் என்பதை மதிப்பாய்வு செய்வார்கள்.

இது ஒரு பெரிய சமிக்கையை அனுப்புவதாக நான் நினைக்கிறேன், நாமும் இப்படி எதையாவது செய்ய வேண்டும். இது, மாதத்திற்கு ஒருமுறை இல்லையென்றாலும், மூன்று மாதங்களுக்கும் [அதை நம்மால் செய்ய முடியும்] கூட்டலாம். பிரதமர் தலைமையிலான குழுவால் முன்னேற்றம் பற்றி மதிப்பிடப்படும் அவ்வகையான மறுஆய்வு இருந்தால், அது ஒரு பெரிய சமிக்கையை அனுப்புவதாக இருக்கும்.

கடந்த தசாப்தத்தில் நீங்கள் பார்த்தால், இங்கு இருந்திருக்கக்கூடிய ஏராளமான தொழில்கள் - உதாரணமாக, ஆடைகள் உட்பட - இந்தியாவை விட்டு வெளியேறி வங்கதேசம், வியட்நாம் போன்ற நாடுகளுக்குச் சென்றுவிட்டன என்று பலரும் வாதிடுவார்கள். ஏன் அந்த மாற்றம் அல்லது அது எப்படி மாறக்கூடும்?

எனவே தான் சமிக்கை செய்வது மிக முக்கியம் என்று நான் நினைக்கிறேன் - நாம் உலகமயமாக்கலுக்காக நிற்கிறோம், ஏற்றுமதிக்காக காத்திருக்கிறோம், அதேநேரம் இறக்குமதி செய்யவும் பயப்படவில்லை. நாம் ஒரேநேரத்தில் இறக்குமதி மாற்று ஈடாக செய்வதாக சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறோம், உண்மையில் செய்கிறோம், பின்னர் சமிக்கை கலந்துவிடுகிறது: இந்தியா ஒரு ஏற்றுமதியாளராக உலகச்சந்தைக்கு வர விரும்புகிறது, ஆனால் அது ஒரு இறக்குமதியாளராக இல்லை. கொள்கைரீதியாக இது உதவாது. இது முதல் விஷயம், சமிக்கைகள் மிகத்தெளிவாக இருக்க வேண்டும்.

நாம் எதிர்கொள்ளும் கொள்கைச்சிக்கல்கள், தடைகளுக்கு நமது சமிக்கைகளும் கலந்திருக்கலாம் என்று நினைக்கிறேன். தொழிலாளர் சந்தைகள், நிலச் சந்தைகள், வணிக நட்பு, குறிப்பாக ஆடைத்துறையில் வியட்நாமும் வங்கதேசமும் நம்மைவிடச் சிறப்பாகச் செய்துள்ளன, அந்தச் சந்தையை உலக அளவில் நாம் கைப்பற்ற வேண்டிய இடம் இதுதான். வியட்நாமும் வங்கதேசமும் நமக்கு முன்னால் உள்ளன.

இறக்குமதி மாற்று பொறியை நாம் தவிர்க்க வேண்டும் என்று உங்கள் புத்தகத்திலும், ஜூலை 22 அன்று வெளியான உங்கள் கட்டுரையிலும் பலமுறை வாதிட்டீர்கள். இதிலிருந்து நாம் எவ்வாறு வெளியேறுவது?

உலகமயமாக்கல் பொருளாதாரத்தை நாம் தைரியமாக புரிந்து கொள்ள வேண்டும். இறக்குமதி பக்கம் திறக்கப்படாமல் நாம் ஏற்றுமதி சக்தியாக இருக்க முடியாது. நினைவில் கொள்ளுங்கள், நீங்கள் ஏற்றுமதி செய்ய விரும்புகிறீர்கள், எனவே நீங்கள் மேலும் இறக்குமதி செய்யலாம்.கொஞ்சம் கற்பனை செய்து பாருங்கள், நீங்கள் எதையும் இறக்குமதி செய்யவில்லை என்றால், ஏன் ஏற்றுமதி செய்வீர்கள்? நீங்கள் தயாரிப்புகளை எடுத்து துறைமுகத்தில் கொட்டுவது போலாகும், ஏனென்றால் உங்கலுக்கு பதிலுக்கு எதுவும் கிடைக்கவில்லை. ஏற்றுமதியின் பின்னணியில் உள்ள முழு யோசனையும் என்னவென்றால், நீங்கள் உற்பத்தி செய்யாத பொருட்களை குறைந்த செலவில் இறக்குமதி செய்யலாம். அதுதான் அடிப்படை புள்ளி.

உற்பத்தியாளர்கள், தொழில்துறை சங்கங்கள் மற்றும் பலர் - அதாவது தயாரிப்பாளர்கள் பெரும்பாலும் கொள்கையை இயக்குவதே, இறக்குமதி மாற்று ஈட்டில் நாம் விழுவதற்கான காரணம். தயாரிப்பாளர்களைப் பொறுத்தவரை இது மிகவும் எளிதானது: “நமக்கு ஒரு பில்லியன் மொபைல்களுக்கான சாத்தியங்கள் உள்ளன. இந்தியர்கள் ஒவ்வொரு ஆண்டும் சில நூறு மில்லியன் மொபைல்களை வாங்குகிறார்கள். நமக்கு எந்த ஆபத்தும் இல்லை, இந்த சந்தையை நாம் கைப்பற்ற முடியும். இறக்குமதியை வைத்திருக்கும் வரை, சந்தை உள்ளது அத்துடன் எந்த ஆபத்தும் இல்லை. நாம் அனைவரும் மொபைல்களை தயாரிப்பதால் அதைச் செய்வோம்”. அது அரசுக்கு மிக நம்பத்தகுந்ததாகத் தெரிகிறது. நாம் உணராதது அவ்வாறு செய்வதேயாகும், குறிப்பாக கொள்கை சீர்திருத்தத்தின் மூலம் அல்லாமல் இறக்குமதி பாதுகாப்பு மூலம் -- இது வெளிநாட்டினருக்கு சுங்கவரிகளை விதிக்கிறது-- இதைச் செய்யும்போது, நமக்கு குறைந்த திறமையான உற்பத்தியாளர்களை சந்தையில் இறங்க ஊக்குவிக்கிறோம். இவை உலகளாவிய அளவிலான உற்பத்தியாளர்களாக இருக்கப்போவதில்லை.

கடந்த 5-6 ஆண்டுகளில், மொபைல்போன் துறையில் உள்நாட்டு உற்பத்தியாளர்கள் நிறைய நுழைந்துள்ளனர். ஆனால் இறுதியில், அவற்றில் ஒன்று கூட ஏற்றுமதி அதிகார மையமாக இருக்கப்போவதில்லை. நாம் வாய்ப்பை கண்டிருக்கிறோம்; இது பெரிய நிறுவனங்களில் நுழைந்த பன்னாட்டு நிறுவனங்கள் சில மட்டுமே -- எந்தவொரு சந்தர்ப்பத்திலும் உலக சந்தையில் செயல்படும்-- ஏற்றுமதியாளர்களாக இருக்கக்கூடும். எனவே நாம் என்ன செய்கிறோம் என்றால், நாம் மிகவும் போட்டித்தன்மையுள்ள தொழில்களிடம் இருந்து வளங்களை எடுத்துக்கொள்வதோடு, போட்டியிடாதவர்களிடமும் எடுத்துக்கொள்கிறோம்.

உள்ளூர் மொபைல் உற்பத்தியாளர்களை போட்டித்தன்மை இல்லாதவர்களாக நீங்கள் சித்தரித்த உதாரணம் ஏன் நிகழ்கிறது? அல்லது அது ஏன் நடந்தது?

இப்போது நாம் மீண்டும் கொள்கை சிக்கல்களுக்கு சென்றுவிடுகிறோம். ஆரம்பத்தில் இருந்தே நாம் மொபைல் தயாரிப்பாளர்களோ உற்பத்தியாளர்களோ அல்லது இப்போது சீனா உள்ளதை போல் பெரிய ஏற்றுமதியாளர்களும் இல்லாதது ஏன்? அது, நமது ஒட்டுமொத்த கொள்கை அதிகாரத்துடன் தொடர்புடையது. முதலில், நாங்கள் 1991 இல் பொருளாதாரத்தை திறக்கத் தொடங்கினோம். மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியின் விகிதாச்சாரமாக நமது ஏற்றுமதி, பொருட்கள் மற்றும் சேவைகள் உட்பட7% மட்டுமே. நாம் தொடங்கினோம், நமது தாராளமயமாக்கல் படிப்படியாக இருந்தது. மொபைல் புரட்சி வரும் நேரத்தில், தொலைபேசி உற்பத்தி உட்பட அனைத்தும் இந்தியாவில் பொதுத்துறையிடம் இருந்தன. தனியார் நுழைவு 1990-களின் நடுப்பகுதியில் தொடங்கியது, ஆனால் பிரதமர் [அடல் பிஹாரி] வாஜ்பாய் புதிய தொலைதொடர்பு கொள்கையை அமல்படுத்தும் வரை, அது சரியாக திறக்கப்படவில்லை. தொலைத்தொடர்பு கொள்கை தனியார் நுழைய அனுமதித்தது, ஆனால் உற்பத்திக்கு அல்ல. எனவே அந்த புரட்சி உண்மையில் நடக்கக்கூடும், ஆனால் அந்த நேரத்தில் நாங்கள் மொபைல்களை இறக்குமதி செய்ய திறந்திருந்தோம்.உலக வர்த்தக அமைப்பில் சர்வதேச தொழில்நுட்ப ஒப்பந்தத்தில் கையெழுத்திட்டோம். தொழில்நுட்ப தயாரிப்புகளை பூஜ்ஜியம் கட்டணங்கள், பூஜ்ஜியம் என்ற பாதுகாப்புடன் நுழைய அனுமதிப்போம் என்று நாம் கூறினோம், எனவே இந்த மொபைல்கள் உள்ளே வரும். இந்தியாவில் மொபைல்களின் பயன்பாட்டை பார்த்தால், அது விரிவடைந்த விதம் தனித்துவமானது. இது உண்மையிலேயே முன்மாதிரியாக இருந்தது.

அந்நேரத்தில் நமது மொபைல்போன் உற்பத்தி சிறு தொழில்களாக இருந்தது. சிறு தொழில்துறையால் பிரத்தியேக உற்பத்திக்காக ஏராளமான தயாரிப்புகளை நாம் உண்மையில் ஒதுக்கி வைத்தோம், இது ஏற்றுமதி சந்தையை மனதில் கொள்ளாது. எனவே, உற்பத்தியைப் பொருத்தவரை, அந்நேரத்தில், உலகளவில் நாங்கள் போட்டியிட வாய்ப்பில்லை. பூஜ்ஜியம் என்ற கட்டணங்களால் நிச்சயமாக, இறக்குமதிகள் விரைவாக வந்தன. அதிர்ஷ்டவசமாக, மொபைல் புரட்சியை நாம் பெற முடியும். இப்போது, சிறிய அளவிலானது இல்லாமல் போய்விட்டது, ஆனால் தொழிலாளர் சந்தைகள் இன்னும் ஒரு பெரிய பிரச்சினையாக இருக்கின்றன.

பாரம்பரிய தொழில்களை -- அதாவது ஆடை உற்பத்தி, பொறியியல், சீனா சிறந்து விளங்கிய டோஸ்டர்கள் மற்றும் ஓவன் உட்பட-- இவை அனைத்தும் சமீபத்திய காலங்களில் நிகழ்ந்தால், நம்மால் முடிந்தால் இன்று நாம் என்ன செய்திருக்க முடியும்,?

முதலாவதாக, நாம் ஒரு திறந்த பொருளாதாரமாக இருக்க விரும்புகிறோம் என்பதில் மிகத்தெளிவாக இருக்க வேண்டும். அந்த சமிக்கை மிக முக்கியமானது. ஆனால் கொள்கைரீதியாக தொழிலாளர் சந்தைகள் இந்தியாவில் மிகவும் வளைந்து கொடுக்காதவை. நீங்கள் 100 தொழிலாளர்கள் அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட தொழிலாளர்களை கொண்ட நிறுவனம் எனில், எந்தவொரு தொழிலாளரையும் பணிநீக்கம் செய்வது திறம்பட சாத்தியமில்லை. இது ஆடை போன்ற தொழில்களில் உள்ள நிறுவனங்களை மிகப் பெரியதாக மாற்றுவதைத் தடுக்கிறது, ஏனெனில் அவை தொழிலாளர் பிரச்சினைகளைச் சமாளித்தாக வேண்டும்.

தொழிலாளர்களை வேலைக்கு அமர்த்த தொழில்முனைவோர் விரும்புவதில்லை என்பதல்ல. முழு நோக்கமும் தொழிலாளர்களை வேலைக்கு அமர்த்துவதே தவிர, அவர்களை நீக்குவது அல்ல. ஆனால் சில நேரங்களில் சுற்றுச்சூழல் மாசுபாட்டை தூண்டும் சில தொழிலாளர்கள் இருக்கிறார்கள், இதுபோன்ற சூழ்நிலைகளில், நீங்கள் அவர்களை பணிநீக்கம் செய்தாக வேண்டும், அவர்களை வெளியேற்றியாக வேண்டும், இதன்மூலம் நிறுவனம் சரியாக செயல்பட முடியும்.

சிறுபொறியியல் துறையில் நம்மால் ஏன் முன்னேற முடியவில்லை என்பதற்கான காரணங்கள், இதற்கு ஒரு முக்கியமான அங்கமாகும் என்று நீங்கள் நினைக்கிறீர்களா?

என் கணிப்பு அப்படி. நிறைய பேர் அதை எதிர்த்து களமிறங்கினார்கள்; இந்த விஷயத்தில் நான் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டவன். அகற்றுவது இந்த விளைவுகளுக்கு வழிவகுக்கும்; வேறு தடைகள் இருப்பதாக மற்றவர்கள் நினைத்தால், அதையும் கேட்பதில் நான் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைகிறேன்.

நான் சீர்திருத்தத்தை நம்பவில்லை. ஒரு ஒற்றை சீர்திருத்தம் அதைச் செய்யாது, ஆனால் அது முக்கியமான ஒன்றாகும். மேலும், நமது பெரிய நிறுவனங்களுக்கு, நிலச்சந்தைகள் வளைந்து கொடுக்காதவையாகவும், நிலம் இன்று மிகவும் விலை உயர்ந்ததாகவும் மாறிவிட்டதாக நான் நினைக்கிறேன்.

நீங்கள் இப்போது ஒரு தூய்மையான மாநிலத்தில் தொடங்கினால், அதை எப்படி செய்வோம்? தொழில்முனைவோருக்கு நம்பிக்கையைத் தரக்கூடியது, குறிப்பாக நீங்கள் படகில் தவறவிட்டதாக உண்மையாக உணரும் தொழில்களில்? 2014 ஆம் ஆண்டில், சீனா 186 பில்லியன் டாலர் துணிகளை, கிட்டத்தட்ட 782 பில்லியன் டாலர் எலக்ட்ரானிக்ஸ் மற்றும் எலக்ட்ரிக்கல்களை ஏற்றுமதி செய்தது என்று உங்கள் புத்தகத்தில் சொல்கிறீர்கள். புள்ளிவிவரங்கள் இப்போது 1 டிரில்லியன் டாலருக்கும் அதிகமாக உள்ளன. நாம் எங்கு தொடங்குவது, நாம் ஆரம்பித்தாலும் வாய்ப்பு கிடைக்குமா?

நீங்கள் படகையும் தவறவிட்டதில்லை. படகு எப்போதும் இருக்கும். நாம் அதைப் பெறுகிறோமா என்பது ஒரு விஷயம். உண்மையில், இப்போது சீனா பல தயாரிப்புகளை படகில் இருந்து இறங்குகிறது, நாம் [அந்த இடத்தை பிடிக்க] இயற்கையாக பொருந்துபவர்கள். 500 மில்லியன் வலுவான பணியாளர்களை யார் பெற்றுள்ளனர்? இந்தியா மட்டுமே, யாரும் அதன் அருகில் நெருங்கவில்லை. எனவே, இது முற்றிலும் கொள்கையின் விஷயம் என்று தனிப்பட்ட முறையில் நினைக்கிறேன், கொள்கைகளை மாற்றும்போது, நாம் சரியான சமிக்கைகளை வழங்க தொடங்க வேண்டும்.

நான் புத்தகத்திலும் எழுதியுள்ள ஒரு பரிந்துரை உள்ளது. சீனாவின் ஷென்சென் மாதிரியால் நான் மிகவும் நான் மிகவும் ஈர்க்கப்பட்டேன். இரண்டு அல்லது மூன்று கடலோரப் பகுதிகளை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள், அங்கு உங்களுக்கு துறைமுகங்கள் உள்ளன - அதேபோல் நம்மிடம் குஜராத், ஆந்திரா, மகாராஷ்டிரா, ஒரிசாவில் உள்ளன-- மற்றும் குறைந்தது 300-500 சதுர கி.மீ தூரமுள்ள ஒரு நிலப்பரப்பை எடுத்து ஒரு சுயாட்சி வேலைவாய்ப்பு மண்டலமாக அறிவிக்க வேண்டும். ஷென்சென் போலவே, குறைந்தபட்சம் குறிப்பிட்ட மண்டலத்திற்குள் தொழிலாளர் சட்டங்களை மாற்ற உள்ளூர் நிர்வாகத்திற்கு அதிகாரம் அளிக்க வேண்டும்.ஒரு வகையான நெகிழ்வுத்தன்மையை அறிமுகப்படுத்துவதோடு, மண்டலத்திற்குள் இறக்குமதியை எளிதாக நகர்த்த அனுமதிக்கவும், மண்டலத்திற்கு வெளியே ஏற்றுமதிக்கும் அனுமதிக்க வேண்டும். எனவே, வர்த்தகத்தையும் எளிதாக்குங்கள். இதற்கு எந்த ஏற்றுமதி மானியங்களும் அல்லது ஏற்றுமதி தேவைகளும் தேவையில்லை. அவர்கள் உள்நாட்டில் விற்க விரும்பினால் அது நல்லது. அவர்கள் வெளிநாட்டில் விற்க விரும்பினால் அது நல்லது. இவ்வாறு அந்த மூன்று அல்லது நான்கு மண்டலங்களில் உள்நாட்டு சட்டங்களை நன்றாக சரிசெய்து பிறகு என்ன நடக்கிறது என்று பாருங்கள்.

நாம் அதை முயற்சித்தோம், ஆனால் அது கடந்த காலத்தில் வேலை செய்யவில்லையே.

ஏனெனில் பின்பற்றப்பட்ட மாதிரி தவறாக இருந்ததுதான். நாம் முயற்சித்தவை சிறப்பு பொருளாதார மண்டலங்கள் [SEZ]. இவை சிறிய சிறிய செயல்பாடுகள், அவற்றில் பல நில அபகரிப்புகளாக மாறின. நாம் மேற்கொண்ட முழு அணுகுமுறையும் - ஒவ்வொரு மாநிலத்திற்கும் ஒரு சிறப்பு பொருளாதார மண்டலம் இருக்க வேண்டும் - [என்பது] தவறு.

நிதி ஆயோக்கில் எனக்கு நினைவில் இருக்கிறது, வரக்கூடிய திட்டங்கள்: "அத்தகைய மற்றும் அத்தகைய பகுதியில், சிறப்பு பொருளாதார மண்டலம் 10,000 ஏக்கர் இருக்க வேண்டும். ஆனால் சிறிய மாநிலங்கள் அவ்வாறு வைத்திருக்க முடியாது. எனவே இதை 1,000 ஏக்கராக ஆக்கலாம்”. ஆனால் அது சரியான வழியல்ல. ஒவ்வொரு மாநிலமும் எல்லாவற்றையும் கொண்டிருப்பது ஒரு விஷயமல்ல. தொழில் ஒரு சில மாநிலங்களில் தொழிலை கண்டறிந்து பின்னர் தொழிலாளர்கள் நகர்கின்றனர். ஷென்சென்னில் தொழில் தொடங்கியபோது, மீன்பிடி கிராமங்கள் இருந்தன; அங்கு 300,000 மக்கள் தொகை. இன்று 12 அல்லது 13 மில்லியன் உள்ளது. எனவே தொழிலாளர்கள் உள்ளே நுழைந்துள்ளனர். உள்ளூர் மொழி, கான்டோனீஸ்; எல்லோரும் மாண்டரின் பேசுகிறார்கள், ஏனென்றால் அவர்கள் சீனாவின் பிற பகுதிகளில் இருந்து வருகிறார்கள். எனவே மக்கள் உள்ளே செல்வார்கள், தொழில் நகரும்.

சமிக்கை இல்லாது போனாதும், சீனாவில் இருந்து வெளியேறும் பல தொழில்கள், இந்த மண்டலங்களுக்குள் வரும். அது நடந்தவுடன், வெளி உலகத்திற்கும், இந்த தாராளமயமாக்கல் ஒரு நல்ல விஷயம் என்று உள்நாட்டுத் தொகுதிகளுக்கும் நாம் காட்டத் தொடங்கலாம். நாடு முழுவதும் இதை நாம் நீட்டிக்க முடியும்.

ஒட்டுமொத்த பொருளாதார வளர்ச்சிக்கான உங்கள் வாதங்களில் ஒன்று, நம்மிடம் ஏற்றுமதி தலைமையிலான பொருளாதாரம் இருக்க வேண்டும்; அதன் பொருள் ஒரு வலுவான உற்பத்தி தலைமையிலான பொருளாதாரம். இந்தியாவில், நாம் ஒரு பெரிய உள்நாட்டு பொருளாதாரம் என்ற வாதம் இருக்கும். நம்மிடம் 1.3 பில்லியன் மக்கள் உள்ளனர், நாட்டிற்குள் உருவாக்க, உற்பத்தி செய்ய, விற்க போதுமானதாக உள்ளது. உங்கள் கருத்து என்ன?

அது ஒரு பெரிய பலம் தான்,அதை மறுக்கவில்லை. நாம் இப்போது ஒரு நியாயமான அளவு பொருளாதாரமாக இருக்கிறோம், 3 டிரில்லியன் டாலருக்கு அருகில். இது ஒரு நல்ல அளவிலான சந்தை. ஆனால் உலக சந்தையுடன் எந்த ஒப்பீடும் இல்லை. உலக சந்தை பெரியது. உங்கள் உற்பத்தி மட்டும் பல டிரில்லியன் ஆகும். உலகப் பொருளாதாரத்தில் இன்று பொருட்கள் ஏற்றுமதி சந்தை 17 டிரில்லியன் டாலர்கள், நாம் - பொருட்கள், சேவைகள், விவசாயம் மற்றும் எல்லாவற்றையும் சேர்த்து, மொத்தம் 3 டிரில்லியன் டாலர்கள். எனவே இது இன்னும் மிகப் பெரிய சந்தையாகும்.

ஆனால் அது மட்டுமே காரணம் கிடையாது. தொழில்நுட்ப மேம்பாடுகள் மற்றும் புதுமைகள் நடக்கும் இடமே உலகளாவிய சந்தையில் உள்ளது என்பதே அங்கு இருக்க மிக முக்கியமான காரணம். நீங்கள் அங்கு அவை இல்லாவிட்டால், நீங்கள் அந்த விஷயங்களைக் கற்றுக்கொள்ள மாட்டீர்கள். இந்த ஒப்புமையை கிரிக்கெட்டுடன் பயன்படுத்த விரும்புகிறேன்: அருமையான கிரிக்கெட் வீரர்கள் ஒன்றன் பின் ஒன்றாக வருவது ஏன்? நம்மிடம் சவுரவ் கங்குலி, யுவராஜ் சிங், [சச்சின்] டெண்டுல்கர், விராட் கோஹ்லி மற்றும் இப்போது ஓய்வு பெற்ற எம்.எஸ். தோனி ஆகியோர் உள்ளனர். நாம் எல்லா வகையான கிரிக்கெட்டையும் விளையாடுவதால் இது நடக்கிறது. சர்வதேச கிரிக்கெட்டில் நாம் முன்னணியில் உள்ளோம் - [இது] மிகப்பெரிய வித்தியாசத்தை ஏற்படுத்துகிறது. உங்கள் துணிச்சல் சோதிக்கப்படுகிறது. நீங்கள் மற்றவர்களிடம் இருந்தும் கற்றுக்கொள்கிறீர்கள், ஆனால் நீங்கள் அங்கேயும் சோதிக்கப்படுவீர்கள். நீங்கள் உண்மையிலேயே கடினமாக உழைக்க வேண்டும்.கல்வியாளர்களான நாம் இங்குள்ள சந்தை இடத்தில் செயல்படுகிறோமா, இது உலகளாவியதா அல்லது நாம் சிறிய நாட்டிற்குள் செயல்படுகிறோமா, எனது சக குழு எனது உள்ளூர் போட்டியாளர்களாக இருந்தால் மட்டுமே, நான் பின்வாங்க முடியும் என்று எனக்குத் தெரியும். நான் ஒவ்வொரு ஆண்டும் ஒன்று அல்லது இரண்டு கட்டுரைகளை எழுத செய்ய முடியும் என்பதால் இன்னும் ஒரு ராஜா [அரசன்] ஆக இருக்கிறேன். ஆனால் என்னால் இங்கு [உலக அளவில்] வாழ முடியாது. கடந்த ஆண்டில் நான் செய்தவற்றால் நான் இங்கே இருக்கிறேன். கடந்த 40 ஆண்டுகளில் நீங்கள் உருவாக்கிய பங்கு எதுவாக இருந்தாலும் அதுதான் வரலாறு. கடந்த ஆண்டில் நீங்கள் என்ன செய்தீர்கள், அதுதான் நாங்கள் தீர்மானிக்கப்படும் தரநிலை. உலகளாவிய சந்தையில் அதுதான் நடக்கும். எனவே இது மிகவும் முக்கியமானது.

உலகளாவிய நிறுவனங்களை நீங்கள் வரவழைக்க முடிந்தால், அவர்கள் மூலதனத்தைக் கொண்டு வருகிறார்கள், அவர்களின் நிர்வாகத்தைக் கொண்டு வருகிறார்கள், உலகச் சந்தைகளுடனான தொடர்புகள், அவற்றின் தொழில்நுட்பம் மற்றும் நாங்கள் வழங்குவது நல்ல தொழிலாளர்கள். இது ஒரு சரியான நிரப்புத்தன்மை. ஜப்பானியர்களுக்கு கூடுதல் மூலதனம் உள்ளது, ஆனால் அந்த மூலதனத்தில் வேலை செய்ய அவர்களுக்கு போதுமான தொழிலாளர்கள் இல்லை. அந்த மூலதனம் இந்தியாவுக்குள் வரட்டும். நம்மிடம் தொழிலாளர்கள் உள்ளனர் - ஜப்பானிய மூலதனம், இந்திய உழைப்பு, நாம் ஒன்றாக ஒத்துழைக்க முடியும்.

ட்ரம்புக்கு பிறகு, நிறைய உற்பத்திப்பிரிவு சீனாவை விட்டு வெளியேறியது அல்லது சீனாவை விட்டு வெளியேறத் தொடங்கியது மற்றும் தென்கிழக்கு ஆசியாவின் பிற பகுதிகளுக்குச் சென்றது, அல்லது அந்த விஷயத்திற்காக அமெரிக்கா அல்லது ஐரோப்பாவிற்கு திரும்பிச் சென்றது. இந்தியா-சீனா பிரச்சனையால் எல்லையில் பதட்டங்கள் நிலவுகிறது. பொருளாதார ரீதியாக அந்த சூழ்நிலையைப் பயன்படுத்த உங்களது மருந்து என்னவாக இருக்கும்?

நீண்ட காலமாக, இந்தியா மற்றும் சீனாவை உள்ளடக்கிய 16 ஆசிய நாடுகளின் பிராந்திய விரிவான பொருளாதார ஒத்துழைப்புக்கு [RCEP] நான் மிகவும் விரும்பினேன். ஆனால் கால்வான் பிரச்சனைக்கு பிறகு [ஜூன் மாதத்தில் நேருக்குநேர் மோதலை எதிர்கொண்ட பள்ளத்தாக்கு], நான் உண்மையில் என் மனதை மாற்றிக்கொண்டேன். நீண்ட காலத்திற்கு நாம் சீனாவை உண்மையிலேயே நம்ப முடியும் என்று நான் நினைக்கவில்லை, நாம் துண்டிக்க வேண்டும். சீனாவுடன் வர்த்தகப்போரை தொடங்குவதன் மூலம், இந்த துண்டிப்பை நான் மிகவும் எதிர்க்கிறேன். ஹவாய் உபகரணங்கள் போன்ற பாதுகாப்பிற்கு நேரடியாகச் செல்லும் சில விஷயங்கள் அல்லது பாதுகாப்பை நேரடியாக பாதிக்கும் சில விஷயங்களில் நமது பாதுகாப்புக் கருத்துகளின் அடிப்படையில் நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும். இல்லையெனில் நாம் படிப்படியாக சீனாவில் இருந்து விலகிச் செல்ல வேண்டும். அதிக எண்ணிக்கையிலான பிற நாடுகளுடன் வர்த்தக உறவுகளை உருவாக்கினால் அதை நாம் செய்யலாம். ஆசியாவுக்குள் நம்முடன் நட்பில் ஜப்பான், தென் கொரியா, ஆஸ்திரேலியா உள்ளது, பல ஆசியான் நாடுகளும் உள்ளன.

உண்மையில் ஐரோப்பிய ஒன்றியத்துடன் ஒரு சுதந்திர வர்த்தக ஒப்பந்தம் மேற்கொள்ள நான் ஆதரிப்பேன். அது ஒரு பெரிய சந்தை. ஐரோப்பியர்களுடன் தடையற்ற வர்த்தக உடன்படிக்கையை உருவாக்குவதில் நமக்கு கடும் போட்டி இல்லையென நினைக்கிறேன், ஏனென்றால் அவர்கள் தொழிலாளர் தரநிலைகள், அறிவுசார் சொத்துக்கள் போன்ற விஷயங்களில் கடுமையாக அழுத்தம் கொடுக்க மாட்டார்கள். அதேபோல் விவசாயத்திலும்: ஐரோப்பியர்களுக்கு பெரிய ஏற்றுமதி ஆர்வங்கள் இல்லை. அமெரிக்கர்களுடன், அமெரிக்க விவசாயிகளின் ஏற்றுமதி நலன்கள் நமது விவசாயச் சந்தையை தாராளமயமாக்குவதற்கான நமது சொந்த விருப்பத்துடன் முரண்படும். எனவே அந்த காரணத்திற்காக, ஐரோப்பிய ஒன்றியத்துடன் வர்த்தகத்தை தொடங்குங்கள். நாம் தைரியமாக இருக்க வேண்டும், ஐரோப்பியர்கள் ஏற்றுமதி நலன்களாக இருக்கும் ஆட்டோமொபைல்ஸ், ஸ்பிரிட் மற்றும் பலவற்றிற்கான நமது சந்தையைத் திறக்க தயாராக இருக்க வேண்டும். ஐரோப்பியர்களுக்கு 14 பில்லியன் டாலர் மதிப்புள்ள ஆடை மற்றும் காலணி போன்ற பெரிய சந்தையை நாம் விரும்பினால் அதற்கு நாம் தயாராக இருக்க வேண்டும். நமது சொந்த சந்தைகளையும் திறக்க நாம் தயாராக இருக்க வேண்டும். இங்கிலாந்து மற்றொரு நல்ல சந்தையாகும், அங்கு நாம் ஒரு சுதந்திர வர்த்தக ஒப்பந்தத்தை வைத்திருக்க முடியும். படிப்படியாக, நாம் அவ்வாறு செய்தால் - கனடா மற்றும் ஆஸ்திரேலியா கூட - நம்பிக்கை கட்டமைக்கப்படும், பின்னர் அமெரிக்காவுடன் இதே போன்ற ஒப்பந்தங்களை உருவாக்க நாம் தயாராக இருக்க முடியும். அது நமது சாலை வரைபடமாக இருக்க வேண்டும். அந்த செயல்முறை நம்முடையதை தாராளமயமாக்க அனுமதிக்கிறது, மேலும் இது இந்தியா உண்மையில் ஒரு திறந்த பொருளாதாரமாக இருக்க விரும்புகிறது என்பதற்கான சமிக்கையை அனுப்புகிறது.

கொள்கை அடிப்படையில் மேலிருந்து கீழ்வரை, நிறுவனங்களின் கண்ணோட்டத்தில், கீழேயுள்ள பார்வையில் இருந்து சமமாக இதை வெளிப்படுத்துவதை உறுதி செய்ய நாங்கள் செய்யக்கூடிய இரண்டு அல்லது மூன்று விஷயங்கள் என்ன?

தன்னாட்சி வேலைவாய்ப்பு மண்டலங்களை நான் மிக விரும்புவேன். இது ஒரு பெரிய சமிக்கையை அனுப்புகிறது, அந்த மண்டலங்களுக்குள் தொழிலாளர் மற்றும் நிலச்சட்டங்கள் குறித்த கொள்கை சிக்கல்களையும் தீர்க்கும். இரண்டாவதாக, உழைப்பு மிகுந்த இந்த தயாரிப்பு ஏற்றுமதியாளர்களில் சிலரைக் கொண்டுவருவதன் மூலம் பிரதமர் மிகத் தெளிவான சமிக்கையை அளிக்க வேண்டும்.

அந்த மடிப்புக்குள் வெளிநாட்டு உற்பத்தியாளர்களை நாங்கள் கொண்டு வர வேண்டும். மிக மோசமாக காணாமல் போனவை, குறிப்பாக இந்த உழைப்பு மிகுந்த துறைகளில், இந்தியாவில் நடுத்தர மற்றும் பெரிய நிறுவனங்கள். நாம் மிகச்சிறிய நிறுவனங்களால், குறிப்பாக ஆடை, காலணி போன்றவற்றில் இருப்பதாக நினைக்கிறேன். இந்த மிகச்சிறிய நிறுவனங்கள் - 20 தையல்காரர்களைக் கொண்ட கடைகள் - உங்களது பெரிய ஏற்றுமதியாளர்கள் அல்ல. இரண்டு அல்லது மூன்று பெரிய உற்பத்தியாளர்கள் உள்ளனர், மேலும் என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதைப் பற்றி அவர்களிடம் ஆலோசிக்கவும். பிரதமர் அலுவலகம் அந்த மாதிரியான முன்முயற்சியை எடுத்தால், அது ஒரு பெரிய சமிக்கையை அனுப்பும்.மாநிலங்கள் பின் தொடரும் என்று நான் நினைக்கிறேன்; சில உழைப்பு, நில சீர்திருத்தங்கள், மாநிலங்கள் செய்ய முடியும்.

உதாரணமாக, நில விவகாரத்தில் கர்நாடகா மிகச்சிறந்த சீர்திருத்தங்களைச் செய்துள்ளது. நகரங்களைச் சுற்றியுள்ள நிலங்களை விவசாயத்தில் இருந்து விவசாயம் அல்லாத பயன்பாடுகளுக்கு மாற்ற அவர்கள் முயற்சிக்கின்றனர். இது, மிக முக்கியமான ஒரு சீர்திருத்தம் என்று நான் நினைக்கிறேன், ஏனென்றால் அந்தத் தொழில் விரிவாக்கப்பட வேண்டியது - நகரங்களின் சுற்றளவில். இந்த இரண்டு விஷயங்களை நாம் செய்தால்: ஒன்று, தன்னாட்சி வேலைவாய்ப்பு மண்டலங்கள்; இன்னொன்று, உண்மையில் உள்நாட்டு மற்றும் வெளிநாடுகளில் உள்ள பன்னாட்டு நிறுவனங்களின் தீவிர தயாரிப்புகளை ஏற்றுமதி செய்வதில் மிகவும் மையப்படுத்தப்பட்ட, கவனம் செலுத்தும் ஆர்வத்தை பிரதமர் காட்டினால் மாநிலங்களும் அதை பின்பற்றும்.

உங்களின் கருத்துகளை வரவேற்கிறோம். கருத்துகளைrespond@indiaspend.org. என்ற முகவரிக்கு அனுப்பலாம். மொழி, இலக்கண நடை கருதி அவற்றை திருத்தும் உரிமை எங்களுக்கு உண்டு.